ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 504

บทที่ 504 โศกนาฏกรรม

สายลมและหิมะแทบไม่เคยจางหายไป

ผู้คนบนถนนไม่เคยหยุดเดินทาง

เจ้าม้าสีน้ำตาลแดงควบฝีเท้าไปข้างหน้า เสียงกระดิ่งลอยไปตามสายลม จ้าวอู่เจียงอยู่บนหลังม้า ทิศทางที่กำลังมุ่งหน้าไปคือทะเลฝั่งตะวันออก

เจ้าม้าเสี่ยวหงเดินทางไปพร้อมกับจ้าวอู่เจียง ขึ้นเหนือล่องใต้ ไม่เคยปริปากบ่น

จ้าวอู่เจียงดื่มสุราและบอกมันว่าพื้นที่เขตชายแดนตะวันออกกำลังถูกโจมตี บัดนี้เขากำลังจะไปเผชิญหน้ากับยอดฝีมือของชาวโพ้นทะเล

หา? เจ้าม้าเสี่ยวหงมึนงงเล็กน้อย ชาวโพ้นทะเลเป็นเพียงผู้อาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆ กลางทะเลไม่ใช่หรือ? แล้วพวกมันกล้ามาโจมตีพวกเขาได้อย่างไร?

ให้ตายเถอะ ถ้าเจ้าหมาป่าเสี่ยวไป๋มาอยู่ที่นี่ด้วย มันก็คงส่งเสียงเห่าหอนด้วยความตลกขบขันเป็นแน่แท้

ยามนี้เสี่ยวหงรู้สึกคิดถึงเสี่ยวไป๋ขึ้นมาเล็กน้อย จำได้ว่าบนหัวของมันยังมีขนของเสี่ยวไป๋ที่มอบให้เป็นของขวัญอยู่

มันจึงพยายามเหลือกตามองขึ้นไปด้านบน อยากจะเห็นขนสีขาวที่ถูกวางอยู่เหนือหัว แต่ก็มองอะไรไม่เห็น

นอกจากเสี่ยวหงจะมองขนของเสี่ยวไป๋ที่อยู่บนหัวไม่เห็นแล้ว มันยังถูกจ้าวอู่เจียงผู้เป็นเจ้านายตบหัว สั่งให้มองหนทางข้างหน้า ไม่ใช่มองท้องฟ้าอีกด้วย

เจ้าม้าส่งเสียงถอนหายใจฮึดฮัดหนักหน่วง มันทำให้หน้าตัวเองเรียวยาวมากขึ้น นายท่านของมันชอบสตรีแขนขาเรียวยาว แล้วทำไมถึงไม่ชอบม้าที่มีใบหน้าเรียวยาวอย่างมันบ้าง?

หรือว่าใบหน้าของมันจะไม่ได้ให้สัมผัสที่อ่อนนุ่มเหมือนสตรีเหล่านั้นเล่า?

เสี่ยวหงไม่รู้คำตอบ ทำได้แค่วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้น

ร่างของม้าสีน้ำตาลแดงกลายเป็นภาพพร่ามัวในม่านหิมะ หางของมันกวัดแกว่งอยู่ในสายลม ท่วงท่าสง่างาม เสี่ยวหงเคลื่อนไหวด้วยความภาคภูมิใจ ต่อให้มีศัตรูนับพันอยู่ล้อมรอบ มันก็มั่นใจว่าตนเองจะสามารถพาเจ้านายหลบหนีได้อย่างปลอดภัย

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนหลังม้า กำลังยกขวดน้ำเต้าบรรจุสุราขึ้นจิบ แล้วเขาก็ต้องสำลักจนน้ำตาไหล เพราะเจ้าเสี่ยวหงเร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้สุราจากขวดน้ำเต้ากระฉอกเต็มหน้าเขา

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน