ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 503

บทที่ 503 เฉิ่นเหอไม่อนุญาต

ต้องไม่ลืมว่าทางแดนเหนือต้าเซี่ยมีพวกโหลวหลานจ้องตาเป็นมันอยู่และทางชายแดนใต้ก็โดนแคว้นหนานเจียงโจมตีอยู่เรื่อย ๆ สงครามพร้อมจะอุบัติขึ้นได้ทุกเมื่อ เป็นเช่นนี้แล้วกองทัพชายแดนเหนือ ชายแดนใต้ จะแบ่งกำลังคนไปสนับสนุนชายแดนตะวันออกได้อย่างไร?

ถ้าจะการเกณฑ์ทหารใหม่ ก็เกรงว่าทหารคงมีคุณภาพต่ำเกินไป

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจะสามารถเกณฑ์ทหารได้มากน้อยเพียงใด ต่อให้สามารถเกณฑ์ทหารมาได้เป็นจำนวนมาก แต่จะให้ส่งทุกคนลงสนามรบทั้งอย่างนั้นก็ยังเป็นเรื่องยาก อย่างน้อยพวกเขาก็สมควรมีเวลาฝึกฝนก่อนบ้าง

มิฉะนั้น หากเกณฑ์ทหารมาแล้วส่งตัวลงสนามรบทันที ทหารใหม่ก็คงมีแต่จะต้องตายกับตาย แม้แต่กระดูกก็คงไม่มีเหลือ

ตู๋กูเทียนชิงมีสีหน้าเศร้าหมอง อดถอนหายใจไปตลอดทางไม่ได้

ครั้นกลับถึงจวนประจำตำแหน่ง เขาก็ส่งมอบจดหมายฉบับหนึ่งให้แก่จ้าวอู่เจียง

ก่อนจะเปิดออกอ่าน จ้าวอู่เจียงก็รู้แล้วว่านี่เป็นจดหมายที่ฮ่องเต้เขียนถึงเขา

นางคงทนคิดถึงเขาไม่ไหวแล้วใช่หรือไม่หนอ? จ้าวอู่เจียงยิ้มย่องอยู่ในใจ ค่อย ๆ เปิดจดหมายออกอ่าน ในใจลึก ๆ ยังรู้ดีว่าความคิดตนออกจะคาดหวังมากไปสักหน่อย

ถ้าเป็นยามเขานอนอิงแอบนาง นั่นก็ยังพอมีทางเป็นไปได้บ้างที่ฮ่องเต้หญิงจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาโดยไม่ปิดบัง แต่บัดนี้เขาอยู่ห่างไกลถึงแดนเหนือ นางคงไม่มีทางเขียนจดหมายมาบอกคิดถึงเขาเป็นแน่ การเขียนจดหมายมาครานี้ก็คงมีเรื่องบางอย่างต้องการจะบอกเขาเท่านั้นกระมัง

ทว่าครั้งนี้เหมือนเขาจะคาดเดาผิดไป จ้าวอู่เจียงตกใจเมื่อได้เปิดจดหมายอ่าน และพบกับข้อความที่ไม่ซ่อนเร้นปิดบังใด ๆ ทั้งสิ้น

‘จ้าวอู่เจียง ข้าคิดถึงเจ้านัก’

เมื่อจ้าวอู่เจียงได้อ่านข้อความนี้ เขาก็อดแย้มยิ้มไม่ได้ ดวงตาพลันเป็นประกายสุกใสอบอุ่น

จ้าวอู่เจียงเดินทางออกจากนครหลวงมานานพอสมควรแล้ว เขาเองก็คิดถึงฮ่องเต้หญิงเช่นกัน รวมไปถึงตู๋กูหมิงเยว่ ชิงเอ๋อร์ และพวกซูฮัวอี กู้เหนียนหยวน หลี่ชานซี เหล่าสาวงานทั้งหลายของเขาในนครหลวง

ตอนนี้จ้าวอู่เจียงหวังจะให้เรื่องราวจบลง และได้กลับบ้านโดยเร็ว

จ้าวอู่เจียงอ่านจดหมายต่อ แล้วเขาก็พบว่านอกจากถ้อยคำคิดถึง ฮ่องเต้หญิงยังมีเรื่องอยากบอกเขา นางเล่าถึงสถานการณ์ของทะเลฝั่งตะวันออก แล้วกล่าวว่าถ้าเขามีเวลาก็อยากให้เดินทางไปที่นั่น ให้ช่วยจัดการกับชาวโพ้นทะเล เพราะตอนนี้ ลำพังกองทัพทางชายแดนตะวันออกแทบจะต้านไม่อยู่แล้ว

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่คือจดหมายที่ถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อวันก่อน แต่เขาเพิ่งมาได้อ่านเอาวันนี้ ไม่ทราบเลยว่าถ้าเดินทางไปชายแดนตะวันออกตอนนี้จะสายเกินไปแล้วหรือไม่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน