ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 507

บทที่ 507 มาคนเดียว

“ช้าก่อน ฟังสิ่งที่ข้ากำลังจะพูดก่อนดีหรือไม่?”

มือกระบี่ชาวโพ้นทะเลไม่ได้เดือดดาลแม้แต่น้อย ซ้ำยังแย้มยิ้ม ก่อนจะคว้าตัวทหารชาวต้าเซี่ยที่ตกเป็นเชลยศึกมาจากมือของผู้ติดตาม แล้วชี้ทหารคนนั้นอย่างอารมณ์ดี

“เราจะให้เวลาพวกท่านชาวต้าเซี่ยสัก…หนึ่งชั่วยาม ตัดสินใจให้ดีเถิด แต่!…ถ้าครบกำหนดเวลาแล้ว ยังมัวชักช้า ข้าก็คงต้องฆ่าเชลยศึก…ช้าหนึ่งชั่วยามฆ่าหนึ่งคนดีหรือไม่เล่า? ฉะนั้นจงตัดสินใจให้ดีและรวดเร็วเถอะ”

มือกระบี่ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มชาวโพ้นทะเลยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นช่างเย่อหยิ่งและเหยียดหยาม หาใช่รอยยิ้มของผู้มาอย่างมิตร สายตาที่มองทหารต้าเซี่ยราวกำลังมองหมูหมา หาได้มองมนุษย์ด้วยกัน

“บอกให้คนของเจ้ายอมแพ้กันให้หมดเสีย มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าทุกคน เข้าใจหรือไม่?”

มือกระบี่ยื่นหน้ายียวนเข้าไปใกล้ กล่าวกับเชลยศึกตรงหน้าพลางเช็คคราบเลือดตรงปากของเชลยศึกคนนั้น ก่อนจะประคองศีรษะให้เงยหน้า บังคับให้เชลยศึกส่งสัญญาณเกลี้ยกล่อมทหารต้าเซี่ยบนกำแพงเมือง

เฉินเว่ยหมินและผู้ติดตามพากันจ้องมองไปยังทหารชาวต้าเซี่ยผู้โชคร้าย แววตาของพวกเขาสั่นไหว พูดอะไรไม่ออก ถ้าทหารต้าเซี่ยผู้ตกเชลยศึกคนนี้ต้องการบอกให้พวกเขายอมแพ้ พวกเขาก็เข้าใจ…

แต่สิ่งที่ทุกคนได้เห็นกลับตรงกันข้าม ก่อนหน้านี้ทหารต้าเซี่ยผู้ถูกจับตัวไม่ได้หลบหนีออกจากเกาะตงจี ซ้ำตอนนี้เขายังส่งยิ้มให้ทุกคนด้วยความจริงใจ แสดงท่าทีเหมือนคนหนุ่มจิตใจแจ่มใสที่ยังมีชีวิตสุขสบายอยู่ในเมืองตงเฉิง

หลังจากนั้นทหารหนุ่มก็หันหน้าไป ทันใดก็โถมร่างกายอ่อนล้าจากการถูกทรมาน กระแทกมือกระบี่ชาวโพ้นทะเลเต็มแรงพลางคำรามเสียงดัง

“ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้!”

ฉึก!

เพียงสิ้นเสียง กระบี่ยาวเสียบทะลุลำคอของทหารหนุ่มผู้นั้น โลหิตพุ่งกระเซ็นไปรอบบริเวณ ร่างของทหารหนุ่มล้มพับลงกับพื้น ด้วยความโกรธแค้น มือกระบี่ชาวโพ้นทะเลเหยียบเท้าลงไปบนศีรษะทหารหนุ่ม ก่อนจะชักกระบี่ออกลำคอ เลือดพลันกระฉูดเป็นสาย

มือกระบี่ชาวโพ้นทะเลหัวเราะเสียงดัง เยาะหยันให้กับความโง่เขลาของชาวต้าเซี่ย

เฉินเว่ยหมินผู้อยู่บนหอคอยซวนเซถอยหลังไปเล็กน้อย ตัวสั่นด้วยความโกรธแค้น ริมฝีปากสั่นระริก อ้าหุบ ๆ อยู่หลายครั้ง ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก

ภายในใจขมขื่นอย่างยากจะอธิบาย

“บัดซบ!” แม่ทัพประจำเมืองตงเฉิงยืนอยู่ข้างเฉินหมิง เขาคำรามพร้อมกระแทกหอกในมือ เตรียมจะกระโดดลงจากหอคอย พุ่งใส่ชาวโพ้นทะเล แก้แค้นให้แก่ทหารหนุ่มผู้เสียชีวิตลงเมื่อครู่

“ช้าก่อนท่านแม่ทัพ” เฉินเว่ยหมินรีบรั้งไว้อย่างสุดความสามารถ

“ท่านเป็นเจ้าเมือง หน้าที่ของท่านคือปกป้องเมืองตงเฉิง! แล้วนี้กระไร? ไยท่านจึงห้ามข้า?!” แม่ทัพตะคอกเดือดดาล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน