ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 517

บทที่ 517 ฤดูใบไม้ผลิกำลังมา สายลมพัดผ่าน

“ท่านอาจารย์ คำสาบานเหล่าหาใช่สิ่งที่เหนี่ยวรั้งศิษย์!“ หยางเมียวเจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาเป็นสั่นไหว นางกัดฟันกรอด

จางหลินต้าวผู้อาจารย์ของนางเป็นคนเลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เด็ก หลังได้รู้ความจริง หยางเมียวเจิ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าอาจารย์แตกต่างไปจากแต่ก่อนมากทีเดียว

เดิมทีอาจารย์ของนางไม่ใช่คนเจ้าแผนการ เขามักจะออกไปท่องโลกกว้าง กำจัดคนชั่ว ช่วยเหลือคนดี สร้างสรรค์ความดีงามให้แก่โลก

แต่ยามนี้อาจารย์กลับกลายเป็นจอมวางแผน ไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับโลกใบนี้ และแผนการของท่านอาจารย์ก็จะทำให้มีผู้คนต้องตกตายมากมาย หยางเมียวเจิ้นไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอาจารย์ยินดีร่วมมือกับคนชั่วร้ายอย่างไม่ลำบากใจได้อย่างไร

“หรือว่าเจ้าเกิดรักเขาจริง ๆ เข้าแล้ว?” จางหลินต้าวพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม แย้มยิ้มและกล่าวต่อไปว่า

“ความรู้สึกของเจ้าเป็นโชคชะตาที่อาจารย์เป็นผู้ชักนำ เรื่องราวระหว่างเจ้ากับเขาเป็นสิ่งที่อาจารย์วางแผนเอาไว้ตั้งแต่ต้น เจ้าไม่ควรหลงรักเขา นี่ไม่ใช่โชคชะตาที่แท้จริงของเจ้า…”

“มีสิ่งใดบ้างหรือไม่ที่ไม่ได้อยู่ในแผนการของท่าน?” หยางเมียวเจิ้นหันหน้าหนีไปทางอื่น ยกมือขึ้นซับน้ำที่หางตา

“มีมากมายนัก หลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้อยู่ในแผนการของอาจารย์” เสียงของจางหลินต้าวผู้เป็นเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรแหบแห้งขึ้นมาเล็กน้อย

“แต่บางส่วนก็เป็นเพราะอาจารย์ประมาทมากเกินไป อาจารย์เพียงแต่รู้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร”

“และอาจารย์รู้ได้ก็เพราะเคยประสบกับตนเองมาแล้ว”

ใบหน้าของหยางเมียวเจิ้นเศร้าหมองมากขึ้น จางหลินต้าวพยายามพูดปลอบโยนต่อ

“ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่เจ้าก็ไม่ควรรักเขา ไม่ควรสงสารเขา ทว่า…สักวันหนึ่งหากลูกศิษย์ผู้โง่เขลาเช่นเจ้าสามารถเลื่อนระดับ มีความแข็งแกร่งเกินจินตนาการของอาจารย์ เจ้าก็อาจสามารถช่วยเหลือจ้าวอู่เจียงได้”

“แต่ถึงตอนนั้นเจ้าก็จะได้พบสิ่งต่าง ๆ มากมาย เจ้าจะได้เจอคนที่ดีกว่าจ้าวอู่เจียง คนที่รูปงามกว่าเขา มีพรสวรรค์มากกว่าเขา”

“บางทีจ้าวอู่เจียงอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเจ้าอีกแล้วก็เป็นได้ เจ้าอาจจะไม่ได้นึกถึงเขาเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่มีทาง!” หยางเมียวเจิ้นโต้แย้งกลับ หน้าตาบึ้งตึง

เจ้าสำนักศรัทธาราษฎร ผู้ซึ่งชาวต้าเซี่ยยกย่องให้เป็นหมอดูเทวดาเพียงยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

จางหลินต้าวได้แต่ถอนหายใจเงียบ ๆ

เขาเองก็เสียใจแทนจ้าวอู่เจียง แต่เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้อยู่ในการควบคุมของมนุษย์ แต่อยู่ในกำมือของเทพเจ้าบนท้องฟ้าที่ก้มมองลงมาจากเบื้องบนต่างหาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน