ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 520

บทที่ 520 ความตกตะลึง

องครักษ์สองคนเร่งเข้าคุ้มครองเฉินเว่ยหมินผู้เป็นเจ้าเมืองตงเฉินทันที

เมื่อเขาเห็นบุรุษผู้นี้สามารถวิ่งบนผิวน้ำ แล้วกระโดดขึ้นมาอยู่บนยอดหอคอยของเมืองตงเฉิงได้ในชั่วพริบตา เฉินเว่ยหมินก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าบุรุษผู้นี้มีความแข็งแกร่งเพียงใด จึงได้มีความเร็วถึงระดับนี้

ต้องทราบก่อนว่าถึงเมืองตงเฉิงกับเกาะตงจีจะไม่ได้อยู่ห่างไกลกันนัก อย่างไรก็อยู่ในระยะที่สายตามนุษย์สามารถมองเห็นกันได้

แต่ถ้าผู้คนจากเมืองตงเฉิงจะเดินทางไปเกาะตงจี ไม่ว่าจะเป็นขี่ม้าหรือนั่งเรือโดยสารไป อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามถ้วยน้ำชา

แต่บุรุษผู้ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขายามนี้ สามารถกระโดดขึ้นจากท้องทะเล มายืนอยู่บนยอดหอคอยได้ในเวลาเพียงสองลมหายใจเท่านั้น

ผ่านไปครู่หนึ่งเจ้าเมืองเห็นว่าบุรุษผู้นี้สวมใส่เสื้อผ้าและรองเท้าที่ชาวต้าเซี่ยมักจะสวมใส่ อีกทั้งชุดของเขายังเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือด เฉินเว่ยหมินจึงนึกขึ้นมาได้ทันที บุรุษผู้นี้คงมิใช่ยอดฝีมือของชาวโพ้นทะเลอย่างที่พวกเขาหวาดกลัว

แต่บุรุษผู้นี้เป็นคนเดียวกับชายหนุ่มชุดดำผู้ปรากฏช่วยเหลือเชลยศึกและมุ่งหน้าไปยังเกาะตงจีตามลำพัง

บุรุษชุดดำสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย และเกาะตงจีนั้น…ลำคอเฉินเว่ยหมินแห้งผาก ดวงตาเป็นประกายสั่นไหว หัวใจกระตุกด้วยความตกตะลึง

เขารีบผลักองครักษ์ทั้งสองคนออก ก่อนจะเดินตัวสั่นออกไปโค้งคำนับ

“ข้ามีนามว่าเฉินเว่ยหมินเป็นเจ้าเมืองตงเฉิงแห่งตงโจว ไม่ทราบว่าท่านผู้กล้าหาญมีนามอันสูงส่งว่ากระไรหรือ?”

“จ้าวอู่เจียง” จ้าวอู่เจียงตอบกลับด้วยความเยือกเย็น ดวงตาไม่ได้มองผู้ใดอย่างเจาะจง เพียงกวาดตามองกลุ่มคน และเหม่อมองออกไปทางทิศตะวันตกของเมืองตงเฉิง

ทางทิศตะวันตกของเมืองตงเฉิง ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงมวลพลังอันแข็งแกร่งกำลังใกล้เข้ามา มวลพลังเหล่านั้นมีปราณกระบี่แรงกล้า บางคนมีความแข็งแกร่งของมวลพลังไม่แพ้เขาด้วยซ้ำ

เฉินเว่ยหมินรู้สึกคุ้นหูชื่อนี้ชอบกล

“คุณชายจ้าว ไม่ทราบว่าพวกชาวโพ้นทะเลบนเกาะตงจี…”

“ตายกันหมดแล้ว” จ้าวอู่เจียงตอบด้วยเสียงสุขุม ราวกับกำลังบอกเรื่องราวแสนธรรมดาอย่างยิ่ง

ทุกคนพลันกลั้นหายใจไม่รู้ตัว สายตาจับจ้องจ้าวอู่เจียงด้วยความเหลือเชื่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน