ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 527

บทที่ 527 ความจริงที่ไม่น่าพิสมัย (1)

เมื่อจ้าวอู่เจียงพูดจบ เขาก็นั่งลงบนเบาะรองนั่ง

มวลอากาศรอบกายปั่นป่วนขึ้นมาทันที แผ่นยันต์จำนวนนับไม่ถ้วนลอยขึ้นกลางอากาศ พวกมันลอยวนทั่วห้องแห่งนี้

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ลมหายใจ ห้องรับรองทางด้านหลังแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยแผ่นยันต์รอบทิศทาง

“ข้ามีนามว่าจางหลินต้าว ก่อนออกเดินทางไกล ข้ามีหน้าที่ทำความเข้าใจเส้นทางอันยิ่งใหญ่เบื้องหน้า” ท่านนักพรตพูดอย่างอ่อนโยน ถือตะเกียงน้ำมันในมือแน่น

“ข้าน้อยมีนามว่า จ้าวอู่เจียง”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างเรียบเฉย ไม่ได้ถามอะไรต่อ ในเมื่อหมอดูเทวดาเป็นคนรอคอยเขา ไม่ว่าอย่างไรหมอดูเทวดาก็ต้องเป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวให้เขาได้รับทราบอยู่แล้ว

“หนทางไร้ขอบเขต” จางหลินต้าวยิ้มเล็กน้อย

“ไม่ทราบว่าท่านอยากรู้สิ่งใด?”

“ขึ้นอยู่กับว่าท่านผู้อาวุโสจะสามารถบอกข้าน้อยได้หรือไม่”

จ้าวอู่เจียงมีแววตาลุ่มลึก เขารู้สึกว่าหมอดูเทวดาคงไม่บอกทุกอย่างและต้องปิดบังอะไรบางอย่างแน่นอน แต่ตราบใดที่เขาได้รู้ความจริงมากขึ้น จ้าวอู่เจียงก็จะไม่ต้องอยู่ในหมอกหนาอีกต่อไปและเขาอาจทำอะไรได้อีกหลายอย่าง…จ้าวอู่เจียงตั้งใจจะค้นหาความจริงส่วนที่เหลือด้วยตัวเอง

หมอดูเทวดาพยักหน้า ก่อนจะกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“แน่นอนว่าข้ามองคนไม่ผิดจริง ๆ ช่างน่าเสียดาย…รักแท้อยู่ยืนยาว สติปัญญาดับสิ้นอย่างรวดเร็ว ทว่าท่านกลับมีทั้งสองอย่าง”

จ้าวอู่เจียงไม่ได้รีบร้อนถามความจริงทันทีที่มาถึง อีกทั้งไม่ได้แสดงกิริยาร้อนรนใด ๆ ออกมา จางหลินต้าวไม่ได้พบเห็นคนหนุ่มผู้ใดมีความสงบสุขุมมากถึงเพียงนี้มาหลายปีแล้ว

“ไม่ทราบว่าตัวของท่านผู้อาวุโสเอง มีทั้งสองอย่างหรือว่ามีเพียงอย่างเดียวเล่า?” จ้าวอู่เจียงมองไปยังหมอดูเทวดาผมขาว ซึ่งมีลักษณะเหมือนตะเกียงใกล้หมดน้ำมัน

“ฮ่า ๆ …” หมอดูเทวดาระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความเบิกบานใจ เขาซาบซึ้งไปกับคำถามของจ้าวอู่เจียง นี่เป็นคำถามที่กระแทกใจเขาอย่างยิ่ง

จ้าวอู่เจียงเพียงจ้องมองเขาอย่างไร้ความรู้สึก

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา หมอดูเทวดาก็หยุดหัวเราะ ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

“ข้ารู้สึกสงสารท่านเหลือเกิน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน