ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 526

บทที่ 526 ข้ามาแล้ว

ยิ่งจ้าวอู่เจียงเดินขึ้นบันไดไปเท่าไหร่ จิตใจของเขาก็ยิ่งสงบสุขมากเท่านั้น

แตกต่างจากครั้งก่อน

ครั้งก่อนเขามาเพื่อหาตัวหยางเมียวเจิ้น แต่ครั้งนี้เขามาเพื่อหาความจริง

ถ้าเป็นผู้อื่นยิ่งเข้าใกล้ความจริงมากเท่าใด ก็สมควรตึงเครียดมากเท่านั้น

แต่ไม่ใช่จ้าวอู่เจียง

เขาเกิดคำถามมากมายขึ้นมาในใจ

เหตุใดถึงไม่มียอดฝีมือขอบเขตเทวะปรากฏตัวออกมาบ้าง?

เหตุใดแผ่นดินต้าเซี่ยจึงต้องเผชิญหน้ากับสงครามจากหลายฝ่าย?

เหตุใดฮ่องเต้หญิงเซวียนหยวนจิ้งจึงต้องคำสาป?

เหตุใดราชาเผ่าอวี้จางกู่ฮั่นจึงต้องจ้องมองเขาด้วยสายตาสงสารเวทนาเช่นนั้นตอนบอกว่าทุกอย่างคือการแลกเปลี่ยน?

เหตุใดบุตรีแห่งสวรรค์ถึงทำเหมือนมีบางอย่างต้องบอกแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ?

เหตุใดหมอดูเทวดาจึงวางแผนเรื่องราวทั้งหมดนี้และช่วยสนับสนุนเขาหลายครั้ง?

เหตุใดประมุขแห่งสุสานกระบี่ถึงยังคงเก็บตัวเงียบ?

คำถามเหล่านี้ย่อมมีคำตอบ และคำตอบก็เป็นสิ่งที่จ้าวอู่เจียงอยากรู้

ซึ่งคำตอบนั้นอยู่ในสำนักศรัทธาราษฎร ผู้ที่ให้ตอบคำถามของเขาได้คือ หมอดูเทวดา จ้าวอู่เจียงรู้ดีว่าคนผู้นั้นจะต้องทราบคำตอบของเรื่องราวทั้งหมดหรือบางทีเขาอาจเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดด้วยซ้ำ

จ้าวอู่เจียงหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าวิหารใหญ่บนยอดเขาของสำนักศรัทธาราษฎร วิหารหลังนี้มีผู้คนมากมายดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้กำลังรอเขาอยู่

ทุกคนเป็นผู้อาวุโสประจำสำนักศรัทธาราษฎร มีลูกศิษย์ปะปนอยู่บ้าง ที่นี่คือวิหารศักดิ์สิทธิ์ประจำสำนัก แต่กลับไร้เงาหยางเมียวเจิ้นผู้เป็นธิดาเทพและเจ้าสำนักศรัทธาราษฎร

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายสงบขณะก้าวเดินเข้าไปในวิหาร

เขาชำเลืองมองกลุ่มคนด้วยหางตา

กลุ่มผู้อาวุโสมีสีหน้าเรียบเฉย แตกต่างจากบรรดาลูกศิษย์ที่แสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจน

ลูกศิษย์ส่วนใหญ่ล้วนมีแววตาตื่นเต้น ยกเว้นเพียงหลิ่วจี้ฉาง โอรสศักดิ์สิทธิ์ผู้เคยถูกจ้าวอู่เจียงสั่งสอนบทเรียนอย่างหนักหน่วง เขาเคยรู้สึกหวาดกลัวจ้าวอู่เจียงอยู่ระยะหนึ่ง แต่บัดนี้ความหวาดกลัวได้หายไปจากแววตาของหลิ่วจี้ฉางแล้วเหลือเพียงความเย้ยหยันมาแทนที่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน