บทที่ 525 ถูกทอดทิ้ง
ฝีเท้าม้าวิ่งจนฝุ่นตลบ เสียงกระดิ่งบนตัวม้าดังกลางหุบเขาและป่าทึบ
ในช่วงปลายฤดูหนาวใกล้ฤดูใบไม้ผลิ ก่อนต้นหญ้าจะเติบโตและมีนกขมิ้นโบยบิน ทุ่งหญ้าของเมืองอวิ๋นซุยยังคงมีสีเขียวขจีให้มองเห็นอยู่บ้าง
ต้นหญ้าเหล่านั้นขึ้นตามหนองบึงทำให้มองเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ในน้ำได้บางส่วน
อากาศยังคงหนาวเย็น แต่ใต้น้ำกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตไม่เคยหายไปจากบึงน้ำแห่งนี้
หรือกล่าวอีกนัยนึงคือ ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดเกิดขึ้นในบึงน้ำแห่งนี้
เฉกเช่นกับบึงน้ำใกล้สำนักศรัทธาราษฎร ในพื้นที่ซึ่งมีต้นไม้ขึ้นรกทึบ ท่ามกลางบรรยากาศกลางป่ากลางเขาเช่นนี้ หากผู้มาเยือนไม่ได้มีเจตนาหยุดพักเพื่อดื่มน้ำจากบึง แล้วจะมีผู้คนสังเกตเห็นถึงความมีชีวิตชีวาในบึงน้ำได้อย่างไร?
จ้าวอู่เจียงใช้นิ้วเขี่ยขนสีขาวบนหัวเจ้าม้าสีน้ำตาลแดงเล่นฆ่าเวลา สายตาจ้องมองไปยังภูเขาสูง จุดหมายของเขาคือยอดเขาที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของบึงน้ำ
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ตัวคนดูสงบมากขึ้น เขาแต่งกายด้วยชุดเสื้อคลุมของบัณฑิตราวกับหนอนตำรา
ถ้าเขาหิ้วกระเป๋าผ้าใส่ตำรามาด้วย ทุกคนคงคิดว่าจ้าวอู่เจียงเป็นบัณฑิตหนุ่มที่ออกทัศนาจรอย่างแน่นอน
เขาตบหัวของเจ้าเสี่ยวหงเบา ๆ พูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“ข้าจะรีบกลับมา”
หลังจากนั้น เกิดสายลมพัดมาวูบหนึ่ง แล้วร่างของชายหนุ่มก็หายไปกลางอากาศ
เสี่ยวหงกำลังก้มหัวลงดื่มน้ำ ผิวน้ำแตกกระจายเป็นวงคลื่น ดวงตากลมโตปานระฆังทองแดงเบิกกว้าง เมื่อสักครู่นี้ มันเห็นเงาสะท้อนบนผิวน้ำ เงาร่างของนายท่านจ้าวอู่เจียงเกิดการเคลื่อนไหวเป็นภาพพร่าเลือนราวกับว่าแยกร่างได้
เหมือนกับว่าจ้าวอู่เจียงไม่ได้เป็นเพียงจ้าวอู่เจียงอีกต่อไป
เสี่ยวหงส่งเสียงในลำคอและเงยหน้ามองนายท่าน ผู้ยืนอยู่ใต้ยอดเขาประจำสำนักศรัทธาราษฎรเรียบร้อยแล้ว นายท่านของมันกำลังเดินขึ้นบันได ร่างกายสูงโปร่งมีสง่า
มันรู้สึกเหมือนตนเองกำลังตาฝาด ถ้าเจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋อยู่ที่นี่ด้วยมันคงร้อง ‘บรู๊ว’ ออกมาแล้ว
อ้อ? ทุกท่านคงอยากรู้ใช่หรือไม่ว่าเสี่ยวไป๋พูดอะไร?
แต่เสี่ยวหงจะไปรู้ได้อย่างไร? มันเป็นม้า! จะไปเข้าใจภาษาหมาป่าได้อย่างไร?
คนมีภาษาคน ม้ามีภาษาม้า หมามีภาษาหมา หากท่านอยากรู้ว่าเจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋พูดว่าอะไร ท่านก็ไปถามมันเอง
…
กล่าวได้ว่าจ้าวอู่เจียงเป็นบุคคลลึกลับผู้หนึ่ง
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า