ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 54

บทที่ 54 หลิวเฟิง

ณ จวนของราชเลขาฝ่ายขวาหลิวเจ๋อ

“ท่านปู่ ท่านจะให้ข้าได้เข้าวังหลวงจริง ๆ แล้วใช่ไหมขอรับ?”

ในขณะนี้ ชายคนหนึ่งกำลังเขย่าแขนราชเลขาหลิวด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

“ใช่แล้ว เฟิงเอ๋อร์ แต่เจ้าอย่าลืมหน้าที่ของตนเองเด็ดขาด!” ชายชรายกมือลูบหนวดเคราของตนเอง คนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหลานชายสุดที่รักผู้มีนามว่าหลิวเฟิง

หนุ่มน้อยยิ้มและตอบว่า

“รับทราบแล้วขอรับท่านปู่ ข้าแค่ต้องคอยกระตุ้นเตือนท่านพี่ชิงชิงเท่านั้นใช่หรือไม่”

“แล้วก็อย่าไปยุ่มย่ามกับนางกำนัลของฮองเฮาเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?” หลิวเจ๋อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงออกคำสั่งด้วยสีหน้าเข้มขรึม

หลานชายมีหน้าตาเคร่งเครียดขึ้น บ่งบอกได้ถึงความไม่สบอารมณ์

“ท่านปู่ นั่นไม่เรียกว่ายุ่มย่ามเสียหน่อย… เฮอะ เช่นนั้นเฟิงเอ๋อร์ขอตัวก่อนนะขอรับ”

ราชเลขาหลิวจ้องมองอีกฝ่ายเดินจากไป ก่อนจะส่ายศีรษะและถอนหายใจออกมา

…

วังหลวง ตำหนักฉีเฟิง

ตู๋กูหมิงเยว่ต้อนรับการมาเยือนของตู๋กูเทียนชิงผู้เป็นพี่ชายอย่างมีความสุข นางยินดีกับเขายิ่งนัก แต่ในเวลาเดียวกันนั้น นางก็รู้สึกเศร้าใจเช่นกัน เพราะอีกฝ่ายจะต้องเดินทางออกจากนครหลวงในวันรุ่งขึ้นแล้ว

“ท่านพ่อสั่งให้ข้าหาโอกาสไปขอบคุณจ้าวอู่เจียงด้วยตนเอง” ตู๋กูเทียนชิงรับประทานขนมฝีมือของน้องสาวพร้อมกับอธิบายอีกหนึ่งเหตุผลที่ตนเข้าวังหลวงมาในครั้งนี้

“เช่นนั้นข้าจะสั่งให้ชิงเอ๋อร์ไปตามตัวจ้าวอู่เจียงมาให้นะเจ้าคะ” ดวงตางดงามของตู๋กูหมิงเยว่เป็นประกายระยิบระยับ

“พูดถึงเรื่องนี้แล้ว จ้าวอู่เจียงคนนี้ก็ช่วยเหลือข้าเอาไว้ไม่น้อยเช่นกัน”

“ชิงเอ๋อร์” นางเอ่ยเรียกนางกำนัลคนสนิทพลางยิ้มอย่างสดใส

“ไปที่ตำหนักหย่างซินและเชิญตัวจ้าวอู่เจียงมาที”

ชิงเอ๋อร์สวมใส่ชุดกระโปรงสีเขียว ดวงตากลมโตเป็นประกายฉลาดเฉลียว หญิงสาวพยักหน้า รีบก้าวเดินออกไปจากตำหนักฉีเฟิง

จ้าวอู่เจียงมีหน้าตาหล่อเหลาซ้ำยังมากความสามารถ คงจะดีไม่น้อยหากเขาไม่ใช่ขันที… ชิงเอ๋อร์คิดกับตัวเองขณะเดินไปบนถนนปูแผ่นหิน มุ่งหน้าตรงไปยังตำหนักหย่างซิน

ตำหนักหย่างซินอยู่ลึกเข้าไปในวังหลวง หลังจากเดินมาได้ครึ่งทาง นางก็บังเอิญพบบุรุษหนุ่มชุดขาวกับข้ารับใช้ชุดดำเข้าพอดี

บุรุษหนุ่มชุดขาวมีหน้าตาหล่อเหลา เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นนาง

“ชิงเอ๋อร์ ไม่เจอกันนานเลย”

ชิงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว คนผู้นี้คือหลิวเฟิง น้องชายของหลิวเหม่ยเอ๋อร์ เมื่อปีก่อน เขามาหาพี่สาวที่ตำหนักและได้พบตนระหว่างทาง หลังจากนั้น เขาก็พยายามเข้าหานางมาโดยตลอด

หนุ่มน้อยยิ้มแย้มอย่างอบอุ่น แม้ว่าสตรีเบื้องหน้าจะเป็นเพียงนางกำนัล แต่ก็มีความงามเฉิดฉายสะดุดตาผู้คน นับเป็นหนึ่งในยอดหญิงงามที่หาได้ยากยิ่ง เพียงได้สบตา หลิวเฟิงก็ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง แม้ชิงเอ๋อร์ปฏิเสธหลายต่อหลายครั้ง แต่นั่นก็ยิ่งทำให้รู้สึกกระหายอยากเอาชนะเพิ่มพูนทบทวี

บัดนี้ หนุ่มน้อยโบกสะบัดพัดจีบ และกล่าวด้วยความสง่างาม

“ชิงเอ๋อร์ โบราณกล่าวเอาไว้ว่า ทุก ๆ การพบเจอของคนเราล้วนเป็นวาสนานำพา และวันนี้เจ้ากับข้าก็ได้มาพบกันอีกครั้ง…”

“ถอยไปซะ! ข้าไม่มีเวลา ข้าต้องไปหาจ้าวอู่เจียง!” ชิงเอ๋อร์ทำหน้าบึ้ง สะบัดแขนเสื้อ บ่งบอกให้อีกฝ่ายรีบหลีกทางไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน