ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 53

บทที่ 53 สุนัขกัดกัน

กลุ่มขุนนางน้อยใหญ่ส่งเสียงอุทานด้วยความตกตะลึง และหันไปจ้องมองเสนาบดีกรมกลาโหมอย่างไม่อยากเชื่อ หากเรื่องนี้เป็นความจริง เสนาบดีผู้นี้จะต้องถูกสั่งตัดหัวอย่างแน่นอน

“จ้าวอู่เจียง เจ้ากำลังใส่ร้ายข้า!”

เฉินอันปังตอบโต้กลับมาด้วยความร้อนใจ ก่อนรีบอธิบายอย่างตื่นตระหนก

“มีขุนนางน้อยในกรมกลาโหมผู้หนึ่งนำความลับนี้มารายงาน ดังนั้นข้าจึงได้เข้าใจเจ้าผิดไป”

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากกลุ่มขุนนางน้อยใหญ่ เหตุผลที่เสนาบดีกรมกลาโหมบอกออกมานั้นช่างไร้ยางอายอย่างแท้จริง ความจริงคือสิ่งที่ผู้คนคาดเดาได้ไม่ยาก จ้าวอู่เจียงคงไปล่วงเกินเฉินอันปังเข้า คนผู้นี้จึงได้คิดหาทางแก้แค้น โดยใช้อำนาจหน้าที่ของตนให้เป็นประโยชน์สูงสุด

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะก้องท้องพระโรง เฉินอันปังก็มีใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น

จ้าวอู่เจียงถูนิ้วมืออย่างใช้ความคิด ดวงตาฉายแวววาววับ… เขาไม่มีหลักฐานเอาผิดเฉินอันปัง และก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้คิดร้องเรียนเองแน่ ๆ เรื่องนี้คงมีคนในโรงหมอหลวงเกี่ยวข้องด้วย เห็นทีนับจากนี้ไป เขาคงต้องให้ความสนใจเฉินอันปังมากเป็นพิเศษสักหน่อยแล้ว

“ข้าน้อยเป็นคนจิตใจกว้างขวาง ในเมื่อเสนาบดีเฉินแค่เข้าใจผิด หากท่านขอโทษข้าน้อย ข้าน้อยก็จะไม่ถือสาที่ท่านตั้งใจใส่ความข้าน้อยต่อหน้าองค์ฮ่องเต้”

“เจ้า!”

เฉินอันปังโกรธแค้นจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงอย่างช้า ๆ ถ้าจะให้ก้มหัวขอโทษขันทีน้อยผู้หนึ่ง สู้ให้เขาไปตายเสียยังจะดีกว่า

จ้าวอู่เจียงจึงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“ทำไมเล่า ในเมื่อรู้ตัวว่ากระทำผิดก็ต้องขอโทษสิขอรับ เรื่องนี้แม้แต่เด็กสามขวบก็ยังรู้เลย แล้วเหตุใดเสนาบดีเฉินจึงไม่รู้เล่า?”

เสียงซุบซิบนินทาจากกลุ่มขุนนางยิ่งดังมากขึ้น ทุกคนต่างรอคอยที่จะได้เห็นเหตุการณ์ต่อไปอย่างกระตือรือร้น

“เฉินอันปัง ข้าขอสั่งให้เจ้าขอโทษจ้าวอู่เจียง สถานที่แห่งนี้มีไว้เพื่อหารือแก้ปัญหาปากท้องของบ้านเมืองและประชาชน มิใช่เป็นสถานที่เอาไว้ใส่ร้ายผู้อื่น” ฮ่องเต้กล่าวออกมาอย่างน่าเกรงขาม

ร่างกายของเฉินอันปังสั่นระริก เขาสูดหายใจลึก ประสานมือเป็นกำปั้นและโค้งตัวคำนับ

“ใต้เท้าจ้าว เป็นข้าดวงตามืดบอดรับฟังความข้างเดียว ต้องขออภัยท่านเป็นอย่างสูง!”

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“ท่านเสนาบดีเฉิน หวังว่าหลังจากนี้ไป ท่านจะตรวจสอบข้อมูลให้ถี่ถ้วน เข้าใจความแตกต่างของความดีและความชั่ว แยกแยะถูกผิดให้เป็นนะขอรับ”

…

เมื่อการประชุมจบลง เฉินอันปังก็ไม่สนใจบรรดากลุ่มสหายที่ต้องการจะเข้ามาพูดคุย รีบเร่งเดินตรงไปยังที่ทำการของโรงหมอหลวงด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

เมื่อไปถึงโรงหมอหลวง สายตาเย็นชาของเขาก็กวาดมองกลุ่มเจ้าหน้าที่ ซึ่งกำลังจัดการขนย้ายสมุนไพรกันอย่างวุ่นวาย เฉินอันปังคำรามออกมาดังลั่น

“เรียกนายใหญ่ของเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

ขุนนางชั้นผู้น้อยคนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปรายงานด้านใน

ไม่นานหลังจากนั้น ซุนอี้ขู่ก็เดินออกมาต้อนรับด้วยฝีเท้าเชื่องช้า แต่เมื่อเห็นสีหน้าโกรธแค้นของเฉินอันปัง เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ

“พี่เฉิน? ท่านเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นหรือ”

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” เฉินอันปังหัวเราะเยาะ พลันตะโกนด้วยความโกรธแค้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน