ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 541

บทที่ 541 วิกฤตชายแดนใต้

โลหิตไหลทะลักออกมาจากปากและจมูกของเซียวหยวนซานอย่างต่อเนื่อง เมื่อบรรดาทหารที่อยู่โดยรอบเห็นเช่นนี้ บางคนก็ล่าถอยออกไปด้วยความหวาดกลัว บางคนก็คำรามออกมาว่า “ปล่อยตัวท่านแม่ทัพเดี๋ยวนี้นะ!” ด้วยความโกรธแค้น พร้อมกันนั้นก็ควงดาบในมือโจมตีใส่เด็กหญิง

แต่ผู้คนเหล่านั้นไม่ว่าจะต้องการหลบหนีหรือร้องตะโกนหรือควงดาบก็ตาม ร่างของทุกคนต่างระเบิดกระจายเป็นม่านหมอกเลือด

เพียงพริบตา กำแพงเมืองเทียนหนานก็ปกคลุมไปด้วยม่านหมอกเลือด

เซียวหยวนซานมีดวงตาโปนถลนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เขาส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา ลำคอถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น ได้แต่ส่งเสียงร้องฟังไม่ได้ศัพท์ เซียวหยวนซานอยากจะต่อสู้กับเด็กหญิงผู้มีรอยยิ้มไร้เดียงสาเบื้องหน้าคนนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถใช้งานพลังของตนเองได้เลยสักนิด

“ท่านไม่พอใจกับข้อเสนอของข้าหรือ?” เด็กหญิงทำปากยื่น เอียงศีรษะ พูดด้วยความไม่เข้าใจ

เซียวหยวนซานจ้องมองเด็กหญิง พยายามตะโกนสาปแช่งแต่เมื่อลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้น เสียงกระดูกลำคอของเขาก็หักดังกร๊อบ

ศีรษะของเซียวหยวนซานห้อยพับลงแล้วท่านแม่ทัพมหาขุนพลผู้อยู่ปกป้องชายแดนใต้มาเป็นเวลาหลายสิบปีก็เสียชีวิตลงเช่นนั้น

เซียวหยวนซานปฏิเสธที่จะหลับตา ดวงตาของเขาเบิกกว้างจ้องมองท้องฟ้าราวกับต้องการตั้งคำถามต่อสวรรค์

เด็กหญิงโยนศพของเซียวหยวนซานทิ้งไปอย่างหมดความสนใจ แมงมุมเขียวสองตัวมีขนาดเท่ากับกำปั้นเด็กทารกไต่ออกมาจากแขนเสื้อของนาง แล้วพวกมันก็กระโดดเกาะลงไปบนศพของเซียวหยวนซานก่อนจะเริ่มกัด

หลังจากนั้น เด็กหญิงก็กระโดดไปมา

ตู้ม!

นางกระโดดข้ามกำแพงเมืองและทิ้งตัวลงไปในเมืองเทียนหนาน พื้นหินใต้ฝ่าเท้าเล็ก ๆ ของนางเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมาทันที

กลุ่มทหารรักษาการบริเวณนั้นต่างวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทางด้วยความแตกตื่นตกใจ

เด็กหญิงยืนมองกลุ่มคนที่วิ่งหนีไปพร้อมกับส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว แทนที่จะไล่ตาม นางกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เด็กหญิงแค่รู้สึกชอบวิธีที่คนพวกนี้วิ่งหนีนางไปด้วยความหวาดกลัว เพราะมันทำให้นางรู้สึกตลก

ในวันนี้ เมืองเทียนหนาซึ่งเป็นหมุดหมายสำคัญทางชายแดนใต้ของแคว้นต้าเซี่ยได้ถูกทำลายลงแล้ว ทหารหลายหมื่นนายต้องเสียชีวิต พวกเขาต่างถูกฝังร่วมกับเป็ดไก่และสัตว์เลี้ยงภายในตัวเมืองทางทิศใต้ของชายแดนต้าเซี่ยแห่งนั้น

บนกำแพงเมืองเปียกชุ่มไปด้วยคราบเลือด ทุกหนแห่งไม่มีบริเวณใดไร้คราบเลือด

ฝ่ายชาวเผ่าเหมี่ยวเจียงก็ต้องสูญเสียไม่น้อยเช่นกัน ทว่าบรรดาผู้คนที่ยังรอดชีวิตอยู่ก็ยังบุกโจมตีไม่หยุด พวกมันยังคงพยายามเดินทัพขึ้นเหนือ เพื่อบุกยึดครองเมืองตามรายทางให้ได้มากที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน