ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 542

บทที่ 542 สถานการณ์คับขันขึ้น

แม้ว่าหนอนศักดิ์สิทธิ์ในร่างของเด็กหญิงผู้มีบุคลิกแปลกประหลาดคนนั้นตลอดเส้นทางจะฆ่าคนไปไม่น้อย แต่นางก็ไม่ได้ฆ่าทุกคนที่พบเจอเสียทีเดียว

บางครั้งนางก็จะแสดงความเมตตาออกมา

อย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่นางคิด

เด็กหญิงมักจะหยุดระหว่างทางเพื่อค้นหาบุคคลที่มีร่างกายแข็งแรงและมีพรสวรรค์

โลกใบนี้ไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่คิด โดยเฉพาะเมื่อโลกใบนี้กำลังจะถึงคราวล่มสลาย มีผู้คนไม่มากที่จะได้รับโอกาสให้แสดงความสามารถของตนเองออกมาอย่างเต็มที่

เด็กหญิงต้องการจะใช้โอกาสนี้ดึงดูดกลุ่มคนผู้มีความสามารถเหล่านั้นมาเป็นพวกเดียวกับตนเองเพื่อจะได้พาหลบหนีไปด้วยกัน

เพราะยอดฝีมือเหล่านั้นย่อมเอาตัวรอดในโลกใบใหม่ที่นางจะพาไปอยู่ได้อย่างแน่นอน

ยอดฝีมือที่มีความน่าเกรงขามจำนวนไม่น้อยต่างมาจากโลกใบนี้ทั้งสิ้น

แต่แน่นอนว่าคนประเภทนี้มีจำนวนเพียงหยิบมือเดียว

แต่ถึงกระนั้น ตลอดการเดินทางค้นหาและต่อสู้ เด็กหญิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นางไม่พบเจอผู้มีพรสวรรค์ตามที่ตนเองต้องการเลย

ดูเหมือนว่าสวรรค์จะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างลงไปที่คนเพียงคนเดียวจนหมดสิ้น จึงไม่เหลือมวลพลังที่น่าประทับใจไว้ให้แก่ผู้อื่นอีก

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งอยากจะพบเจอบุรุษผู้มีนามว่าจ้าวอู่เจียงแห่งแคว้นต้าเซี่ยมากเท่านั้น

นางอยากรู้ว่าจ้าวอู่เจียงมีหน้าตาหล่อเหลาสมคำเล่าลือหรือไม่? เช่นเดียวกับที่ว่าเขามีพรสวรรค์เพราะได้รับการอำนวยพรจากฟ้าดินจริงหรือไม่?

แน่นอนว่าที่นางสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือตนเองจะสามารถฉกฉวยผลประโยชน์จากจ้าวอู่เจียงได้มากน้อยเพียงใด

นางไม่ต้องการให้ผลประโยชน์ทั้งหมดตกไปอยู่ในมือของหนี่ผูซาหรือการพยากรณ์ของหมอดูเทวดา

ในเมื่อวิญญาณของนางอยู่ในโลกนี้มาหลายร้อยปี ร่างกายของนางก็ทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ แล้วจะปล่อยให้ผลประโยชน์ตกไปอยู่ในมือของผู้อื่นตามใจชอบอย่างนั้นหรือ?

คงเป็นเรื่องน่าเศร้าทีเดียวหากโลกนี้ล่มสลายลงไป แล้วนางไม่สามารถครอบครองพลังของจ้าวอู่เจียงได้สำเร็จ

หนอนศักดิ์สิทธิ์ในร่างมนุษย์กระโดดโลดเต้นไม่ต่างไปจากเด็กหญิงผู้ใสซื่อไร้เดียงสาอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักรบชาวเผ่าเหมี่ยวเจียง ไม่ว่านางนำกองทัพเคลื่อนผ่านไปยังที่ใด ผู้คนชาวต้าเซี่ยก็จะต้องถึงแก่ความตาย ซากศพนอนกองทับถมเป็นภูเขาสูงใหญ่

ในมือของเด็กหญิงมีหัวมนุษย์ที่ชุ่มเลือดกวัดแกว่งเล่น ขณะนี้ นางกำลังเข้าใกล้สุสานกระบี่มากขึ้นทุกทีแล้ว

ครึ่งวันให้หลัง เด็กหญิงก็มายืนอยู่หน้าทางเข้าสุสานกระบี่

ภูเขาเขียวทุกลูกล้วนปกคลุมด้วยพลังปราณกระบี่ ไม่ต่างจากการหลอมรวมพลังอยู่ด้านใน ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ก้าวเท้าเข้าสู่อาณาเขตของสุสานกระบี่ นางก็รู้สึกได้ถึงคมกระบี่ที่เล็งเป้ามายังตนเอง ราวกับว่าถ้านางก้าวเท้าเข้าไปอีกแม้แต่นิดเดียว นางก็จะถูกพลังปราณกระบี่เหล่านั้นโจมตีทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน