ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 544

บทที่ 544 ภูเขาและแม่น้ำ

“ท่านยังไม่หลับอีกหรือ?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน แขวนตะเกียงน้ำมันไว้กับขาตั้ง ก่อนจะเป่ามันเบา ๆ แสงไฟดับวูบลง ห้องบรรทมตกอยู่ในความมืดมิดเป็นสีเดียวยามราตรี

จ้าวอู่เจียงขยับขึ้นไปบนแท่นบรรทม ก่อนจะสวมกอดฮ่องเต้หญิงอย่างอบอุ่น

ฮ่องเต้หญิงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เจ้าหายไปไหนมา?”

“ออกไปเขียนแผ่นยันต์” มือใหญ่ของจ้าวอู่เจียงเริ่มต้นลูบไล้ไปตามเรือนร่างของฮ่องเต้หญิง สัมผัสจุดอ่อนนุ่ม พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล ให้กระหม่อมแก้คำสาปให้ท่านก่อนดีกว่า”

“ยามนี้หรือ?” ฮ่องเต้หญิงพิศวง หันกลับมามองใบหน้าของจ้าวอู่เจียงในความมืด แล้วนางก็นึกอะไรได้บางอย่าง จึงถามด้วยความเป็นกังวล

“ข้าควรทำอย่างไร?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของฮ่องเต้หญิงและกระซิบเบา ๆ ว่า

“นอนลงและกางขาออกพ่ะย่ะค่ะ”

“นี่เจ้า…เจ้ากำลังพยายามแก้คำสาปจริงหรือ?”ใบหน้าของฮ่องเต้หญิงกลายเป็นสีกุหลาบขึ้นมาทันที แม้ว่าภายในห้องจะมืดสลัว แต่ใบหน้าของนางในขณะนี้ก็ยังมีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าด้วยความจริงจัง

“มีแต่เติมพลังให้เต็มที่เท่านั้น ท่านจึงจะสามารถแก้คำสาปได้สำเร็จ”

“แต่เมื่อถึงตอนนั้นแล้ว เจ้ายังจะมีเรี่ยวแรงเหลือไว้แก้คำสาปอีกหรือ?” ฮ่องเต้หญิงทั้งรู้สึกเขินอายและขุ่นเคืองใจ เสื้อคลุมของนางถูกปลดออกไปโดยจ้าวอู่เจียง

ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใต้ผ้าห่ม ลมหายใจต่อมาเอี๊ยมชั้นในก็ถูกโยนออกไป

คืนนี้เป็นค่ำคืนที่งดงาม

บรรยากาศเงียบสงบ

ผ้าม่านข้างแท่นบรรทมพลิ้วไหว เสียงแท่นบรรทมดังเอี๊ยดอ๊าดตลอดจนถึงตอนรุ่งสาง

ฮ่องเต้หญิงและจ้าวอู่เจียงได้เติมพลัง พักผ่อนอย่างเต็มที่

เมื่อตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าด้านนอกก็มีแสงตะวันอบอุ่นแล้ว

จ้าวอู่เจียงเริ่มต้นทำการแก้คำสาปของหนี่ผูซาที่อยู่ในตัวฮ่องเต้หญิงทันที

ในเวลาเดียวกันนี้ มีคนสองคนกำลังมุ่งหน้ามาที่นครหลวง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน