บทที่ 548 พวกเรามาพักผ่อนกันสักครู่เถิด
จ้าวอู่เจียงมีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ รับฟังเสียงเห่าหอนของเจ้าหมาป่าหิมะ ก่อนจะจ้องมองขนสีขาวที่สกปรกมอมแมมของมัน แล้วก็ลูบหัวเสี่ยวไป๋อย่างแผ่วเบา ปล่อยให้เจ้าหมาป่าซุกหัวเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
จ้าวอู่เจียงเห็นภาพได้อย่างชัดเจนว่าเสี่ยวไป๋ต้องพบเจอกับความยากลำบากเพียงใดในการบุกตะลุยเดินทางยาวไกลนับพันลี้เพื่อมาหาเขา
มันคงไม่ได้ผ่านมาทางเมืองจูเป่ยแน่นอน
นั่นหมายความว่าเสี่ยวไป๋จำเป็นต้องใช้ทางอ้อม เดินทางมาตลอดแนวชายแดนฝั่งตะวันตก
แม้ว่าเขาและเจ้าเสี่ยวไป๋จะเคยพบกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกนับถือในจิตใจอันห้าวหาญของเจ้าหมาป่าหิมะตัวนี้ยิ่งนัก
“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด? เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?” จ้าวอู่เจียงสอบถาม
เมื่อเสี่ยวไป๋ได้ยินเช่นนี้ มันก็เริ่มส่งเสียงเห่าอีกครั้ง มันบอกให้จ้าวอู่เจียงรีบหลบหนีไป โลกนี้กำลังอยู่ในอันตราย มีคนต้องการจะฆ่าเขา
“แล้วเจ้าเล่า?” จ้าวอู่เจียงมีแววตาอ่อนโยนขึ้นมาทันที
เสี่ยวไป๋นิ่งเงียบ ดวงตาเป็นประกายเคร่งขรึม หูของมันตั้งขึ้นมา มันส่งเสียงหอนในลำคอเบา ๆ เพื่ออธิบายว่ามันถูกทิ้งแล้ว
เพราะว่ามันไม่มีค่า จึงไม่ควรมีชีวิตอีกต่อไป
“ไม่เป็นไร เจ้ายังมีข้าอยู่” จ้าวอู่เจียงปลอบโยนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาเป็นประกายลึกซึ้งมากขึ้น
…
หลังจากฮ่องเต้หญิงได้รับทราบข่าวการสู้รบ นางก็เดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง รวมถึงยังรู้สึกหมดหวังด้วยเช่นกัน
รายงานในจดหมายระบุว่าผู้ที่ทำลายเมืองตามชายแดนใต้นั้น เป็นเพียงเด็กหญิงคนหนึ่งจากแคว้นหนานเจียง ฮ่องเต้หญิงสงสัยว่านางอาจจะเป็นร่างจำแลงของเทพเจ้าบรรพบุรุษของชาวเผ่าเหมี่ยวเจียง จึงฆ่าคนตามรายทางได้อย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้
ท่านแม่ทัพมหาขุนพลเซียวหยวนซานต้องเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเด็กหญิงผู้นั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผู้ส่งจดหมายรายงานข่าวรีบเร่งเดินทางมาตลอดเวลาโดยไม่หยุดพัก เกรงว่ากว่าข่าวนี้จะมาถึงนครหลวง ชาวเผ่าเหมี่ยวเจียงคงยกกองทัพมาถึงนครหลวงเรียบร้อยแล้ว
เมื่อแผ่นดินตกอยู่ในความโกลาหล ก็เกิดเหตุการณ์ฆาตกรรม วางเพลิงและปล้นชิงอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยเหลือชายแดนใต้ได้อีกแล้ว
ทางด้านชายแดนตะวันออกก็ตกอยู่ในสถานการณ์หลังพิงฝาเช่นกัน ชาวโพ้นทะเลมีขุมกำลังที่แข็งแกร่งมากกว่าในอดีต พวกมันไม่ต่างจากกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวขัดขวางกำลังเสริมจากชาวยุทธจักรได้อย่างไม่มีปัญหา


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า