ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 562

บทที่ 562 เป็นหยกที่แตกหัก ดีกว่าเป็นกระเบื้องที่บิดเบี้ยว

ชายหนุ่มผู้ใช้มีดสั้นแทงเข้าอกของจ้าวอู่เจียงเป็นคนแรก

เมื่อเขาได้ยินจ้าวอู่เจียงพูดว่า ‘นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน’ ดวงตาของเขาก็เปียกชุ่ม เขาไม่ได้ตัดเนื้อจากร่างจ้าวอู่เจียงแต่มีดสั้นในมือเปื้อนเลือดไปเรียบร้อยแล้ว

เขายกมือที่ถือมีดขึ้นอย่างสั่นเทาและกัดฟันพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า

“มีดของข้ามีเลือดของจ้าวอู่เจียงผู้เป็นเทพเจ้าแล้ว…”

ฝนที่ตกลงมากระทบผู้คนชาวต้าเซี่ยทำให้ทุกคนเงียบงัน

“ก่อนหน้านี้ข้าบอกว่าต้องตัดเนื้อเขาหนึ่งชิ้น!” เทพเจ้าของชาวโพ้นทะเลหัวเราะเยาะ

“เพียงแค่นี้ถือว่าไม่ได้! จงทำอีก! หากมีผู้ใดฝ่าฝืนหรือทำผิดกฎ จะส่งผลให้คนร้อยคนถูกลงโทษ!”

ชายหนุ่มผู้ถือมีดสั้นดวงตาแดงก่ำและเต็มไปด้วยหยดน้ำตา มือที่ถือมีดสั่นเทาแต่ไม่นานมืออันอบอุ่นก็มาจับมือที่ถือมีดของเขาไว้

เขามองดูด้วยความประหลาดใจ พบว่าเจ้าของมือนั้นก็คือจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน จับมือเขาและกดมีดไปยังบาดแผลเดิม พูดเสียงดังว่า

“ไม่ต้องกังวล ตัดเนื้อข้าหนึ่งชิ้นไม่เป็นไรหรอก เนื้อหนึ่งชิ้นเท่ากับชีวิตหนึ่งคนถือว่าคุ้มค่าเป็นอย่างยิ่ง”

มือของชายหนุ่มถูกจับให้ตวัดมีดเฉือนเนื้อจ้าวอู่เจียงออกมา ขนาดเท่าเล็บมือ ไม่ถือว่ามากแต่มันเกือบทำให้หัวใจของชายผู้ถือมีดแตกสลาย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำตา ไม่กล้ามองดูจ้าวอู่เจียงอีกต่อไป

เขาคุกเข่าลงเสียงดัง ก้มกราบจ้าวอู่เจียงและหันหลังกลับไปในกลุ่มฝูงชน ยกมือปิดใบหน้าตัวเองไว้

คนต่อไป

และคนต่อไป

ภายใต้ฝนห่าใหญ่ คนหนึ่งตามคนหนึ่ง เฉือนเนื้อจากร่างจ้าวอู่เจียง

แม้เนื้อแต่ละชิ้นจะไม่ใหญ่มากแต่ฝูงชนชาวต้าเซี่ยมีจำนวนมาก

ไม่นานร่างจ้าวอู่เจียงก็เต็มไปด้วยบาดแผลและโลหิตไหลนอง ใบหน้าซีดเซียว แต่เขายังคงมองดูฝูงชนผู้บริสุทธิ์ด้วยสายตาอ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลง

เลือดผสมกับน้ำฝนไหลปะปนกันทั่วร่าง จ้าวอู่เจียงนั่งลงบนกองหินที่พังทลาย

บัดนี้ มีชายร่างผอมทนไม่ไหว สั่นเทาไปทั้งตัว ถือมีดวิ่งออกจากกลุ่มฝูงชน

แต่เขาไม่ได้วิ่งไปหาจ้าวอู่เจียง เขาวิ่งไปหาเทพเจ้าของชาวโพ้นทะเล พร้อมตะโกนด่าทอ

“เจ้าตัวบัดซบ ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน