ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 595

บทที่ 595 น่าหลงใหล

ภรรยาของประมุขสำนักเทพโลหิตที่เพิ่งฝึกวิชาเสร็จสิ้น ตัดสินใจที่จะทำให้ “สามี” ของนางประหลาดใจ

ใบหน้างดงามและชุ่มชื้น ดวงตาเปล่งประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ นางพุ่งเข้าหา “สามี” และโถมตัวลงทับทันที จับสิ่งสำคัญของเขาเอาไว้ในมือไม่ยอมปล่อย

จ้าวอู่เจียงถูกจับตัวนอนลงบนเตียง เขาพยายามลุกขึ้นแต่ถูกภรรยาของประมุขสำนักเทพโลหิตที่มีดวงตาหวานหยดย้อยจับไว้ เขาพูดอย่างจริงจัง

“ภรรยา โปรดสำรวม ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ”

“วันนี้ท่านสามีช่างมีอารมณ์ร่าเริง ไม่เหมือนกับวันที่ผ่านมา”

ภรรยาของประมุขสำนักเทพโลหิตที่ยังมีเสน่ห์แม้จะอายุมากแล้ว หัวเราะคิกคัก มองจ้าวอู่เจียงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และไม่ยอมปล่อยมือ

ไม่นานนัก นางก็สังเกตเห็นความผิดปกติแล้วอุทานออกมา

“เพียงวันเดียว ทำไมสิ่งนี้ของท่านสามีถึงใหญ่ขึ้นมาก? หรือว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับวิชาฝึกตนลึกลับของท่าน?”

จ้าวอู่เจียงไม่ตอบ

ภรรยาที่มีเสน่ห์นี้ก็ไม่ได้คิดมาก สามีของนางเป็นคนที่พูดน้อยและฝึกตนอย่างหนักมาแต่ไหนแต่ไร

“สามี ท่านฝึกตนอย่างยากลำบากมากแล้ว” นางเลียริมฝีปากสีแดงสดและใบหน้าของนางแดงจนเกือบจะมีน้ำหยดลงมา

นางหลบสายตาอย่างมีเสน่ห์ มือหนึ่งยกผมยาวขึ้นทัดหู แล้วเริ่มเคลื่อนไหว

จ้าวอู่เจียงเดิมต้องการถามนางเกี่ยวกับความลับของสำนักเทพโลหิต เพื่อให้เขาหาสมบัติของสำนักได้ง่ายขึ้น

แต่ตอนนี้ภรรยาสมัครใจทำสิ่งอื่น ปิดปากไม่ให้เขาถาม

ไม่นานนัก จ้าวอู่เจียงก็เพิ่มพลังปีศาจอีกครั้ง

ภรรยาที่มีเสน่ห์ของประมุขสำนักเทพโลหิตที่ตัวโยนอยู่บนเตียงเหมือนเรือใบที่ต้องพายุ ลุกขึ้นไม่ไหว แต่ยังคงแสดงทักษะความชำนาญของตนเองอย่างไม่ลดละ

ในใจของนางคิดว่า สามีของนางไม่เคยมีความแข็งแรงแบบนี้มาก่อน นางจึงต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อสัมผัสความสุขจากความรักระหว่างชายหญิงที่บันทึกไว้ในตำรา

หลังจากหนึ่งชั่วยามครึ่งผ่านไป นางก็ได้รับความสุขสุดยอด ดวงตาของนางมัวซัวนอนแผ่อยู่บนเตียง มองสามีของนางที่ยังคงค้นหาสิ่งของในห้องด้วยความเสียดาย

จ้าวอู่เจียงค้นหาสมบัติในห้อง เขาตรวจสอบทุกที่

ไม่นานนัก เขาพบกระเป๋าสีทองในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งของนาง

กระเป๋าขนาดเท่าฝ่ามือ ดูเหมือนถุงหอม

เขาดึงเชือกที่ปากถุง ต้องใช้พลังฝึกตนเพื่อเปิดปากถุงออก

คราวนี้เมื่อเชือกถูกดึงออก กระเป๋าเปิดออกทันที

ที่ปากถุงปรากฏวงแหวนแสงสีขาวเหมือนมีแสงสวรรค์อยู่ภายใน

จ้าวอู่เจียงเอามือล้วงเข้าไป มือทั้งมือจมลงไปในถุงขนาดเท่าฝ่ามือ แต่ภายนอกของกระเป๋ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เขาคาดเดาว่านี่น่าจะเป็นกระเป๋าเก็บของในโลกนี้ กระเป๋าที่ภายในมีพื้นที่เป็นโลกอีกใบหนึ่ง

แม้ว่าเขาจะเป็นคนจากโลกมนุษย์สมัยใหม่ แต่เขาก็อ่านประวัติศาสตร์และนิยายเก่าแก่มากมาย ทั้งนิยาย นิทาน เรื่องลึกลับ นิยายจีน รวมถึงนวนิยายแนวร่วมสมัย

ด้วยการพัฒนาของอินเทอร์เน็ต เขาเคยอ่านนิยายออนไลน์มากมายเกี่ยวกับโลกเซียน จึงไม่แปลกใจกับสิ่งนี้

เขาค้นหาภายในกระเป๋าเก็บของ ไม่นานนักก็เจอสิ่งของเย็นๆ ชิ้นหนึ่ง เป็นชิ้นไม้สี่เหลี่ยม

เขาหยิบออกมา พบว่ามันเป็นป้ายไม้สีเขียวเข้ม มีลวดลายละเอียดสองด้าน แต่ไม่มีอักษร มีเพียงดอกบัวบานครึ่งดอกที่สลักไว้อย่างงดงาม

เพียงแค่จับป้ายไม้นี้ เขาก็รู้สึกจิตใจสงบและราบรื่นขึ้นมาก

เขาพลิกดูป้ายไม้ อยากรู้ความลับที่ซ่อนอยู่

ภรรยาของประมุขสำนักเทพโลหิตหันไปมอง “สามี” ของนาง แล้วหัวเราะออกมา

“สามี ท่านคิดจะทำอะไรกับป้ายดอกบัวนี้? ยังมีเวลาอีกกว่าร้อยวันกว่าที่ดินแดนลับเต๋อเหลียนจะเปิดออก”

เมื่อภรรยาเจ้าสำนักใช้คำพูดล่อใจ จ้าวอู่เจียงจึงกอดเอวอ่อนนุ่มของนางให้แน่นขึ้นและสอบถามว่า

“เจ้าอธิบายจบหรือยัง?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน