ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 603

บทที่ 603 นักพรตปัสสาวะ

ภายใต้แสงจันทร์ขาวสะอาด เย็นเยียบดุจน้ำค้าง

ชายคนหนึ่งสวมรองเท้าฟาง เสื้อผ้าฝ้ายหยาบ ผูกมีดตัดฟืนที่ขึ้นสนิมไว้ที่เอว เดินอย่างไม่เร่งรีบ ลมหายใจมั่นคง ผ่านป่าเขาลำเนาไพร

ป่าเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกร้องและแมลงหรีดหริ่ง ลมเย็นพัดเบาๆ

แม้เขาจะแต่งตัวเหมือนชาวนา แต่ก็ไม่อาจปิดบังร่างกายที่สง่างามได้ ทุกย่างก้าว แสงจันทร์และพลังธรรมชาติจากฟ้าดินไหลเข้ามาในร่างกายของเขาอย่างไม่ขาดสาย

นี่คือชายที่เรียกตัวเองว่าจ้าวอู่เจียง ที่มาถึงโลกนี้ครั้งแรกและสามารถชมทุกอย่างรอบตัวอย่างสบายใจ

เมื่อออกจากหมู่บ้านตระกูลจ้าวและหมู่บ้านใกล้เคียง เขามาถึงพื้นที่ที่เรียกว่า “ป่าดงดิบ” ในแคว้นอู๋ในดินแดนหนานเหอ

ป่าดงดิบไม่ใช่ที่ของมนุษย์ธรรมดา และก็ไม่ได้รกร้างเช่นกัน ไม่มีต้นไม้เหี่ยวเฉา มีแต่เทือกเขาที่ต่อเนื่องและแม่น้ำที่ไหลผ่านเทือกเขาต่างๆ

ในป่ามีต้นไม้และพืชพรรณเขียวชอุ่มใหญ่โต

ตัวอย่างเช่น ต้นหญ้าธรรมดาในป่าไม่ใช่แค่ปกคลุมข้อเท้าหรือเข่า แต่สูงถึงเกือบหนึ่งจั้ง เวลามนุษย์เดินผ่านจะเหมือนกระต่ายในพงหญ้าไม่มีผิด

ภูเขานั้นสูงเสียดฟ้า มองขึ้นไปเห็นถึงเส้นขอบฟ้า

ต้นไม้ทุกต้นในป่าดูเหมือนมีอายุนับร้อยปี มีขนาดลำต้นกว้างพอที่จะต้องใช้คนสี่ถึงห้าคนโอบ

นอกจากนี้พลังฟ้าดินก็ยิ่งเข้มข้น

นี่คือความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดของจ้าวอู่เจียง

เขานั่งใช้วิชามหาเทพดูดดาวในร่างกายอย่างเงียบๆ ดูดพลังฟ้าดินที่ลอยอยู่รอบๆ เข้าไปเหมือนมังกรดูดน้ำใต้ท้องทะเล

สำหรับวิชาฝึกตนที่เขาได้ยินจากปากของประมุขสำนักเทพโลหิต ว่าการฝึกตนคือการดูดพลังธรรมชาติแล้วแปรเป็นของตนเอง เขาไม่มีความรู้สึกอะไร

แปรสภาพ? แปรสภาพอะไร? ดูดเข้าไปตรงๆ ไม่ดีกว่าหรือ?

เขาเพียงแค่ต้องใช้วิชามหาเทพดูดดาว พลังธรรมชาติก็จะไหลเข้าร่างกายของเขาโดยไม่ต้องแปรสภาพ กลายเป็นพลังฝึกตนของเขา

บอกได้คำเดียวคือ ความทรงพลัง!

ภายใต้แสงจันทร์ เขาเปิดพงหญ้าใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า เห็นลำธารสายหนึ่ง

เรียกว่าลำธารแต่ดูเหมือนแม่น้ำใหญ่ มีความกว้างใหญ่ไพศาล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน