ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 616

บทที่ 616 ยินดีที่ได้นอนกับเจ้า

จ้าวอู่เจียงพยายามใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ แต่เขาจะหลบหนีได้อย่างไร?

จะหลบหนีภายใต้การตามล่าของผู้แข็งแกร่งที่น่าจะอยู่ในระดับยอดฝีมือสองคนได้อย่างไร?

ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังชายในชุดคลุมสีดำม่วงที่ล้มลงกับพื้น ผู้เฒ่าทั้งสาม รวมถึงหยินเถาเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ

หยินเถาเอ๋อร์เริ่มผลักจ้าวอู่เจียง สีหน้าของนางยิ่งดูเคร่งเครียด พยายามผลักเขาให้ห่างออกไป

นางต้องการให้ชายคนนี้ตายตามคนอื่นๆ ไป แต่ดูเหมือนเสียงในใจบางอย่างกลับแสดงความต้องการปกป้องเขาด้วยเช่นกัน

นางรู้ดีว่า หากผู้เฒ่าจากสำนักของตนเองและผู้แข็งแกร่งจากสำนักเทพอสูรเผชิญหน้ากันเสร็จเรียบร้อยเมื่อไหร่ ชายคนนี้ย่อมหนีไม่พ้นจากการถูกสำนักของนางประหารเป็นแน่แท้ เรื่องการเป็นคู่ฝึกตนของนางนั้นเป็นเพียงเรื่องตลก ไม่อาจเป็นความจริงได้โดยเด็ดขาด!

จ้าวอู่เจียงหลับตาลงและลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเปล่งประกายราวกับดวงดาวในท้องฟ้ายามรัตติกาล

เขาจับมือของหยินเถาเอ๋อร์ นางพยายามดิ้นรนสุดกำลัง พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ฟังข้าให้ดี เจ้าต้องรีบออกไปจากที่นี่ ไปให้ไกลที่สุด”

หยินเถาเอ๋อร์ดิ้นรน สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและเย็นชา

“ข้ารู้สึกยินดีที่ได้นอนกับเจ้าเป็นอย่างยิ่ง” จ้าวอู่เจียงพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง

หยินเถาเอ๋อร์ยิ่งรู้สึกโกรธแค้นและอับอาย แต่การดิ้นรนของนางกลับลดลง

จ้าวอู่เจียงวางฝ่ามือที่อ่อนนุ่มลงบนหน้าอกของหยินเถาเอ๋อร์ นางหยุดดิ้นรนและปล่อยให้เขาสัมผัสแผ่วเบา จากนั้นร่างของเขาก็กลายเป็นหมอกสีม่วงและสลายหายไปในอากาศทันที

หยินเถาเอ๋อร์มองไปรอบๆ ป่าโบราณ ทุ่งหญ้าที่รกเรื้อ และไม่เห็นแม้แต่เงาของจ้าวอู่เจียงอีกต่อไป

นางไม่รู้ว่าเขาหนีไปได้หรือไม่ แต่การกระทำของเขาก่อนจะไปทำให้นางสับสน นั่นไม่เหมือนคำพูดของคนที่ต้องการหนี แต่เหมือนคำพูดของคนที่ต้องการต่อสู้ในสถานการณ์วิกฤติมากกว่า

นางไม่รีรอ รีบออกไปจากที่นี่ในทันที มุ่งหน้าออกไปให้ห่างจากจุดที่อู๋เจียงสิ้นใจตายอยู่ตรงนี้

ในป่าดงดิบ สายลมพัดใบไม้ปลิวว่อนในอากาศ บนท้องฟ้าเกิดการระเบิดของมวลพลังสาดส่องให้ความสว่างเหมือนเวลากลางวัน พลังการฝึกตนที่แข็งแกร่งยังคงแผ่พลังออกมา การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือสองคนยังยังคงดำเนินต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน