ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 620

บทที่ 620 คิดถึงคนที่หายสาบสูญ

“อืม” จ้าวอู่เจียงตอบรับด้วยเสียงเบาๆ แสดงถึงความไม่เต็มใจ

เขารู้ดีว่าการพูดมากจะทำให้เกิดความผิดพลาด หลังจากที่รู้ว่าชายผู้เป็นบิดาเจ้าของร่างนี้อยู่ตรงหน้า และพิจารณาท่าทางและน้ำเสียงของเขา รวมถึงบุคลิกของเจ้าของร่างนี้ จ้าวอู่เจียงจึงพยายามคาดเดาบุคลิกของเจ้าของร่างคนเก่า และตอบสนองอย่างถูกต้องด้วยคำพูดน้อยที่สุด

ตั้งแต่ลืมตาจนถึงตอนนี้ เขาแสดงออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าต้องการอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัย เขาต้องเข้าใจเจ้าของร่างเดิมให้ได้มากกว่านี้

“รับไว้”

อู๋ต้าห่ายส่งขวดหยกขาวขนาดเท่าฝ่ามือให้บุตรชาย ข้างในมีเม็ดยาสีฟ้าอมเขียวที่เปล่งประกายแสงสีฟ้าระยิบระยับ

“กินเม็ดยานี้เพื่อพยายามให้ระดับการฝึกตนบรรลุขอบเขตกายเทวะให้ได้ในหนึ่งเดือน เมื่อนั้น พ่อจะหาโอสถเทพอัคคีอีกเม็ดให้เจ้ารับประทาน มันจะช่วยทำให้ระดับการฝึกตนในขอบเขตกายเทวะของเจ้ามีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกหลายขั้น”

สายตาของอู๋ต้าห่ายเต็มไปด้วยความรัก

“เมื่อเจ้าขึ้นไปถึงชั้นที่เจ็ดของประตูอเวจีได้สำเร็จและได้รับวิชาศักดิ์สิทธิ์ ได้รับการปลุกพลัง เมื่อนำมารวมกับวิชาปีศาจที่เจ้าฝึก…อย่างน้อยฝีมือของเจ้าก็ไม่เลว เจ้าจะสามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ของสำนักเทพอสูรได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

จ้าวอู่เจียงถือขวดยา มองดูเม็ดยาลูกกลอนที่อยู่ภายใน เขาอ้าปากและสุดท้ายก็รับคำด้วยเสียงเบาๆ ตามเดิม

“จงทำให้พ่อภาคภูมิใจ จำไว้ให้ดี!”

อู๋ต้าห่ายเดินออกไปนอกห้อง แผ่นหลังของเขาที่ดูเป็นชายกลางคนกลับมีความอ่อนแอเหมือนคนชรา

จ้าวอู่เจียงนั่งคุกเข่าอยู่บนเบาะฟาง รอจนชายผู้แข็งแกร่งสกุลอู๋ออกไปแล้ว เขายังไม่ขยับเพียงถือขวดยาไว้ในมือและใช้ความคิดอย่างเงียบๆ

เขาใช้ข้อมูลจากบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้เพื่อสรุปสิ่งที่ต้องการ

เจ้าของร่างนี้ไปหาหยินเถาเอ๋อร์โดยมีแผนการบางอย่าง เบื้องหลังยังมีเรื่องราวซับซ้อนอีกมาก

มีคนต้องการใช้การตายของเจ้าของร่างนี้เพื่อกล่าวหาและก่อให้เกิดสงครามระหว่างสองสำนัก? หรือมีวัตถุประสงค์อื่น?

ประตูอเวจีคืออะไร? เป็นสถานที่ฝึกฝนหรือห้องสมบัติ?

ชั้นที่เจ็ดอะไรนั่นคงเป็นสถานที่ซึ่งยากต่อการเข้าถึง เรียกได้ว่าคนที่เข้าไปที่นั่นต้องไม่กลัวตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน