ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 69

บทที่ 69 ข้าต้องการฆ่าจ้าวอู่เจียง

สำนักมังกรเกล็ดศิลา ห้องนอนฝั่งตะวันออกเฉียงใต้

นายหญิงแห่งสำนักกำลังส่องกระจก ชื่นชมความงามของตนที่สะท้อนอยู่ภายในนั้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นและหมุนตัว ทำให้ชุดกระโปรงพริ้วไหวราวดอกไม้บานสะพรั่ง

นางเพิ่งได้รับข่าวจากเด็กรับใช้ว่า ให้ออกไปต้อนรับแขกของสามี เห็นว่าแขกผู้นี้มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลตู๋กู ดังนั้น นางจึงรู้สึกว่าตนควรแต่งกายให้สวยงาม เพื่อออกไปต้อนรับอีกฝ่ายอย่างสมศักดิ์ศรี

เรือนร่างงดงามของนายหญิงไม่ต่างไปจากผลไม้สุกงอมได้ที่ นางมีความอ่อนหวานและเย้ายวน ยามเยื้องย่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนมอง ในไม่ช้า หญิงสาวก็มาปรากฏตัวที่ประตูห้องตำรา

เมื่อไปถึง นางก็พบเข้ากับเสนาบดีกรมกลาโหมผู้เดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อนเช่นกัน

หรือคนผู้นี้จะเป็นแขกที่สามีให้มาต้อนรับอย่างนั้นหรือ?

แขกผู้นี้หน้าตาน่าเกลียด ร่างกายสูงใหญ่ ลักษณะดุร้าย… นายหญิงแห่งสำนักมังกรเกล็ดศิลาใช้ดวงตาอันงดงามกวาดสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า

เฉินอันปังก็กำลังสำรวจมองสตรีผู้นี้อยู่เช่นกัน ความร้อนผ่าวพลันปรากฏขึ้นในใจ นายหญิงแห่งสำนักมังกรเกล็ดศิลางดงามทรงเสน่ห์นัก ยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้ลุ่มหลงโดยแท้

ทันใดเขาก็รีบเบือนหน้าหนี เพราะรู้ดีว่าสตรีผู้นี้ย่อมต้องเป็นคนของฉีหลิน และเขาก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อยุ่งเกี่ยวกับสตรี แต่มาด้วยเรื่องสำคัญอื่นต่างหาก

นายหญิงแห่งสำนักมังกรเกล็ดศิลาจ้องมองเข้าไปในห้องตำรา ก็เห็นว่าภายในห้องตำรามีเงาใครบางคนกำลังยืนอยู่

หืม?

สามีของนางกลับมาแล้วหรือ?

แล้วจะให้นางเสียเวลาแต่งกายอยู่นานสองนานเพื่อเหตุใด…

ในเมื่อสามีกลับมาแล้ว นางจะอยู่ต่อไปเพื่ออันใดอีก? เมื่อคิดได้เช่นนี้… นายหญิงแห่งสำนักมังกรเกล็ดศิลาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เรียนเชิญใต้เท้า สามีของข้ารอท่านอยู่ด้านในแล้ว เขาไม่ชอบให้ข้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องกิจการของสำนัก เช่นนั้น ข้าคงต้องขอตัวก่อน ไม่รบกวนพวกท่านแล้ว”

เฉินอันปังประสานมือคำนับตอบกลับไป ค่อย ๆ ผลักประตูห้องตำราให้เปิดออก

เมื่อเสนาบดีกรมกลาโหมเข้าไปด้านใน ก็เห็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งท่าทางหล่อเหลากำลังยืนหันหลังให้กับเขา พลางลูบไล้กระบี่บนผนัง โดยไม่หันกลับมา

ดูเหมือนว่าบุคคลผู้นี้น่าจะเป็นฉีหลิน เจ้าสำนักมังกรเกล็ดศิลา… ผู้มาเยือนประสานมือคำนับ และกล่าวว่า

“ข้าเฉินอันปังขอคารวะท่านเจ้าสำนักฉี”

เฉินอันปัง?

เขามาที่นี่ทำไม…

จ้าวอู่เจียงหยุดชะงักมือที่กำลังลูบไล้กระบี่ พลันพลิกมือซ้ายของตนแผ่วเบา

เข็มเงินอันแหลมคมปรากฏขึ้นตามซอกนิ้ว ชายหนุ่มยกมือขึ้นฝังเข็มไปบนศีรษะอย่างรวดเร็ว ก่อนที่กระดูกและผิวหนังบนใบหน้าจะเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า และเพียงไม่กี่ลมหายใจ ใบหน้าของขันทีหนุ่มก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ใต้เท้าเฉิน เชิญนั่ง”

จ้าวอู่เจียงหมุนตัวกลับไปด้วยใบหน้าแสนธรรมดาดาษดื่น เขาเดินตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือและนั่งลง สีหน้าราบเรียบ ไร้ท่าทีตื่นตระหนกใดให้อีกฝ่ายได้สงสัย

เป็นไปตามคาด คนเราไม่สามารถตัดสินกันที่หน้าตาได้จริง ๆ เฉินอันปังคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ที่เป็นถึงเจ้าสำนักมังกรเกล็ดศิลาตัวจริงจะมีหน้าตาบ้าน ๆ ไม่ต่างจากคนข้างถนนทั่วไปเช่นนี้

เฉินอันปังนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่ทันไรก็โพล่งตรงเข้าประเด็นทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน