ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 691

บทที่ 691 การพบกันหลังจากห่างหายกันไปนาน

หลินหลางมาถึงที่พักของจ้าวอู่เจียง

หัวใจที่เคยเร่งรีบตอนนี้กลับสงบลง นางเคาะประตูบ้านเบาๆ

จ้าวอู่เจียงเปิดประตู เห็นหลินหลางก็ยิ้มกว้าง

เขามองหลินหลางที่ยืนอยู่ แล้วมองไปยังรอบๆ ก่อนจะจับข้อมือหลินหลางและพานางเข้าไปในห้อง

ในดวงตาของหลินหลางมีแววตาอบอุ่น นางกลั้นน้ำตาไว้ ปล่อยให้จ้าวอู่เจียงพานางเข้าไป

ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมเงียบๆ ไม่มีผู้ใดพูดก่อน

“เจ้า…”

ทั้งสองพูดพร้อมกัน แล้วหยุดเพื่อให้โอกาสให้อีกฝ่ายพูด

“เจ้าพูดก่อน”

ทั้งสองยิ้มและหลินหลางรู้สึกน้ำตาไหลออกมา

“ไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอ่อนโยน

“อาจเพราะไม่ยอมแพ้ แต่ที่สำคัญคือแก่นปีศาจของเจ้า มันทำให้วิญญาณของข้ามีที่พักพิง ข้าจึงมาที่นี่”

หลินหลางโบกแขนเสื้อปิดประตูและตั้งค่ายอาคมเพื่อป้องกันการดักฟัง

นางมองจ้าวอู่เจียงด้วยน้ำตาคลอเบ้า พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“ขอดูหน้าท่านชัดๆ หน่อยได้หรือไม่?”

“ได้อยู่แล้ว” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า เขารู้สึกว่านางใส่ใจมากและตั้งใจจัดตั้งค่ายอาคมเพื่อไม่ให้มีผู้อื่นรับรู้เรื่องนี้

แต่จริงๆ แล้วเขาก็ได้ตั้งค่ายอาคมไว้ตั้งแต่เขามาถึงที่นี่แล้วเช่นกัน

จ้าวอู่เจียงลุกขึ้นจากร่างของอู๋เจียง และปล่อยให้ร่างนั้นเดินออกไปนั่งบนม้านั่งในลานบ้าน เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

เขาทิ้งวิญญาณเล็กๆ ไว้ในร่างของอู๋เจียง เพื่อเฝ้าดูด้านนอก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน