ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 701

บทที่ 701 ไร้หน้าและซ่อนหน้า

วัดไม่ใหญ่โต

มีเพียงรูปปั้นทำจากโคลนทาสีทองใหม่เอี่ยมตั้งอยู่

ภายในวัดไม่มีธูป ไม่มีสิ่งของอื่นใด แม้กระทั่งเบาะรองนั่งสำหรับกราบไหว้ก็ไม่มี

รูปปั้นทองไม่มีใบหน้า แต่สามารถสัมผัสได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์และเสน่ห์ที่แฝงอยู่

“เจ้ามีกลิ่นจิ้งจอกในตัว คงจะสนิทกับเผ่าจิ้งจอก หรืออาจเป็นปีศาจจิ้งจอกเองก็ได้” ปีศาจหมูเดินเข้ามาช้าๆ โค้งตัวกราบไหว้รูปปั้นทองตัวนั้น

“นี่คือเทพปีศาจของพวกเรา เจ้าและข้าต่างก็เป็นปีศาจ จึงควรรู้จักชื่อเสียงของท่านเทพปีศาจ เมื่อผ่านวัดนี้ ควรมาไหว้สักการะสักหน่อย ท่านเทพปีศาจมีความศักดิ์สิทธิ์ จะคุ้มครองเจ้าให้เดินทางปลอดภัย”

จ้าวอู่เจียงก้มตัวกราบไหว้เล็กน้อยพร้อมยิ้มอยู่ในใจ

“เมื่อได้รับการคุ้มครองจากท่านเทพปีศาจ หวังว่าทางไปเมืองอวี้ตู่จะราบรื่นมากขึ้นนะขอรับ”

“ใจศรัทธาจึงเกิดผล…” ปีศาจหมูตบไหล่จ้าวอู่เจียงเบาๆ ด้วยความเป็นมิตร ในสายตาของเขา การที่จ้าวอู่เจียงกราบไหว้เทพปีศาจก็เหมือนเป็นครึ่งหนึ่งของพวกเขาแล้ว

เมื่อเสียงคำพูดสิ้นสุดลง ฟ้าก็ผ่าเสียงดังสนั่น ฝนตกหนัก สายฝนเทลงมาจากเมฆดำอย่างไม่ขาดสาย

ในเวลานั้น แสงสว่างที่เคยมีน้อยนิดอยู่แล้วก็ยิ่งมืดมิดมากไปกว่าเดิม ฝนตกหนักจนทำให้พื้นดินหน้าวัดกลายเป็นดินโคลนสภาพย่ำแย่

กลิ่นน้ำผสมกับฝุ่นดินพุ่งเข้ามา มีกลิ่นอับชื้นและความสดชื่นเป็นเอกลักษณ์

จ้าวอู่เจียงจ้องมองรูปปั้นเทพปีศาจทองคำ ยิ้มอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

“ขอให้ข้าน้อยได้พบเจอคนที่ต้องการพบโดยเร็วด้วยเถิด”

รูปปั้นทองไม่มีใบหน้า แต่มีความศักดิ์สิทธิ์

ใบหน้าของจ้าวอู่เจียงตอนนี้คล้ายกับใบหน้าจริงของเขาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งที่ถูกปิดบังเต็มไปด้วยความอบอุ่น

หากการขอพรมีประโยชน์ การกราบไหว้หรือขอพรนั้นก็ไม่มีอะไรเสียหาย

หากไร้ประโยชน์ การขอพรไม่เท่ากับการพึ่งพาตนเอง

เขาหันกลับมา หยิบร่มกระดาษน้ำมันจากถุงเก็บของของเขา เปิดออกด้วยเสียงดัง “ฟึบ”

เม็ดฝนตกลงมากระทบกับร่มกระดาษน้ำมัน จ้าวอู่เจียงยิ้ม

“ท่านพี่ทุกท่าน ขอบคุณที่เตือนภัย ข้าขอลาไปก่อน แล้วพบกันใหม่ขอรับ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน