ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 702

บทที่ 702 ดินแดนลับเต๋อเหลียน

ฝนตกหนักไม่หยุด เสียงฝนกระทบพื้นเสียงดังเปาะแปะ

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่กลางฝน มือกำมีดผ่าฟืนแน่น

ตอนนี้มือที่กำมีดของเขาสั่นสะท้าน ใบหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนโยน

ร่างในม่านฝนข้างหน้ามีความงามสง่าไม่ธรรมดา

เป็นชายหนุ่มรูปงามที่น่าประทับใจ

คิ้วโค้งเหมือนภาพวาด

ความสง่างามและความอ่อนโยนที่คุ้นเคย

เป็นความทรงจำที่ห่างไกลแต่ยังคงเป็นจริง

เหตุการณ์ในอดีตเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวาน ภาพนั้นยังคงชัดเจนจนไม่อาจแยกแยะว่าเป็นความจริงหรือความฝัน

ในฝันไม่รู้ตัวว่าเป็นคนแปลกหน้า

เขาเป็นคนแปลกหน้า แต่มิได้อยู่ในฝัน

เขาคาดหวังคำตอบ ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำออกไปว่า

“จิ้งเอ๋อร์?”

ร่างในม่านฝนจ้องมองเขาด้วยความงุนงง ไม่ได้ตอบคำใดกลับมาแม้แต่คำเดียว

…

“เจ้าเป็นผู้ใด?”

หญิงสาวในชุดยาวสีขาวที่ปลอมตัวเป็นบุรุษผู้นี้ชื่อเซวียนหยวนจิ้ง จ้องมองชายในสายฝนด้วยความสงสัย

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มมีสายฟ้าผ่ากลางท้องฟ้า แสงสว่างที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้นางสามารถมองเห็นบุรุษในสายฝนอย่างชัดเจน

เซวียนหยวนจิ้งก้าวออกจากวัดเล็กๆ ในดินแดนแห่งหนึ่ง ท่ามกลางฝนตกหนัก น้ำฝนไม่ได้ทำให้คิ้วของนางเลอะ แต่ทำให้จิตใจของนางเปียกชุ่ม

ชายผู้นั้นแต่งกายเรียบง่าย ถือมีดผ่าฟืนที่มีสนิมเกาะ รูปร่างหน้าตาคล้ายกับจ้าวอู่เจียงห้าส่วน

เซวียนหยวนจิ้งเห็นชายผู้นั้นกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถอ่านปากหรือได้ยินเสียงของเขาได้ชัดเจนเพราะสายฝนที่กำลังตกหนัก

นางเปิดพัดที่มีลายภูเขาและแม่น้ำ ส่องแสงสว่างจากแผ่นยันต์ และก้าวเข้าหาชายผู้นั้นทีละก้าว

ชายผู้นั้นก็เช่นกัน ก้าวเข้าหานางทีละก้าว

ทั้งสองหยุดอยู่ห่างกันเพียงสามก้าว เซวียนหยวนจิ้งมองเห็นสายตาลึกล้ำของชายผู้นั้น น้ำตานางเริ่มไหลออกมา ฝนตกหนักจนริมฝีปากของนางซีดเซียวและสั่นระริก

“อู่เจียง?”

แววตาสั่นไหวของชายผู้นั้นยืนยันคำถามของนาง

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา นางก้าวเข้าไปอีกสองก้าว ร่างกายนางสั่นไหว พยายามกอดคนรักของนางเอาไว้ในอ้อมแขน

ในพริบตาถัดมา นางกอดเพียงอากาศว่างเปล่า ร่างในม่านฝนที่คุ้นเคยนั้นหายไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน