ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 703

บทที่ 703 การปรากฏตัวอีกครั้งของเซวียนหยวนจิ้ง

“ดินแดนลับเต๋อเหลียน…”

ดวงตาของเซวียนหยวนจิ้งมีน้ำตาคลอเบ้า นางพร่ำพูดเบาๆ

เงาร่างของจ้าวอู่เจียงหายไปแล้ว

จมูกของนางรู้สึกแสบอีกครั้ง น้ำตาไหลออกมาในสายฝน

จ้าวอู่เจียงยังมีชีวิตอยู่หรือ?

เขามาถึงโลกนี้แล้วหรือ?

เมื่อครู่ เป็นเขาที่นำทางข้าหรือเปล่า?

หัวใจของเซวียนหยวนจิ้งเต็มไปด้วยความวุ่นวาย นางจำดินแดนลับเต๋อเหลียนได้ดี

นางรู้เรื่องดินแดนลับเต๋อเหลียนมากมาย และนางยังมีตราประจำตัวของดินแดนลับเต๋อเหลียนด้วย

ตั้งแต่นางออกจากดินแดนเทียนเป่าจงเพื่อเดินทางไปยังทางตอนใต้ของอาณาจักรเทพวารี นางก็รู้เรื่องดินแดนลับเต๋อเหลียนมาโดยตลอด จางหลินต้าวได้มอบเหรียญตราสำหรับการเข้าสู่ดินแดนเต๋อเหลียนให้กับนางเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

เดิมทีนางไม่ได้ตั้งใจจะไปดินแดนลับเต๋อเหลียน เพราะปัจจุบันพลังของนางยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งขั้นเปลี่ยนจิตได้

แต่สิ่งที่เห็นในสายฝนเมื่อครู่ทำให้นางเปลี่ยนใจ

นางต้องไปดินแดนลับเต๋อเหลียน เมื่อสักครู่นี้การที่เงาร่างของจ้าวอู่เจียงปรากฏขึ้นซ้ำๆ อาจเป็นไปได้ว่าเขาอยู่ที่นั่น

ดวงตาของเซวียนหยวนจิ้งเบิกกว้าง นางนึกถึงความเป็นไปได้หนึ่ง บางที ดินแดนลับเต๋อเหลียนอาจเป็นที่ซ่อนของผู้คนที่หลบหนีมาจากโลกมนุษย์ก็เป็นได้

จ้าวอู่เจียงไม่ได้ตาย เพียงแต่ติดอยู่ในดินแดนลับและรอนางไปช่วยเหลือ? นี่เป็นสัญญาณที่เขาส่งมาให้นางใช่หรือไม่?

เซวียนหยวนจิ้งเดินเข้าสู่อารามเล็กๆ ใช้พลังของตนเองทำให้เสื้อผ้าที่เปียกฝนแห้งสนิท

นอกอารามแห่งนั้นฝนยังคงตกหนัก เม็ดฝนตกลงมาไม่ขาดสายจากฟากฟ้า

นางกราบไหว้พระพุทธรูปไม้ที่อยู่ในอารามอีกครั้ง

พระพุทธรูปนั้นไร้ใบหน้า แต่ยังคงความศักดิ์สิทธิ์ ใต้แสงเทียนที่สลัวเลือนลาง ยังดูมีความเป็นอสุรกายอย่างแปลกประหลาดอีกด้วย

…

จ้าวอู่เจียงย่ำน้ำโคลน เหน็บมีดผ่าฟืนเอาไว้ที่เอวและถือร่มกระดาษน้ำมันเก่าๆ อยู่ในมือ

เขาเงยหน้ามองเมืองที่สร้างจากหินขนาดใหญ่สีเขียวดำซึ่งตั้งอยู่เบื้องหน้า

บนกำแพงเมืองมีการแกะสลักอักษรสองตัวเหมือนถูกแกะด้วยกระบี่ของใครสักคน

ด้วยความคุ้นเคย เขาสามารถเดาได้ว่ามันคือคำว่า “เมืองอวี้ตู่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน