ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 705

บทที่ 705 ผู้มาเยือน, ผี, คนที่หลงรัก

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

เขามองดูผีที่เหมือนกับซากศพเดินได้ข้างถนน และถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว

ผีก็คือวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ในโลก ไม่ยอมจากไป

ผีจะนอนในตอนกลางวัน และมนุษย์จะหลับในตอนกลางคืน

ผีแทบทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะความยึดมั่นในบางสิ่ง

ไม่ว่าจะเป็นความโกรธแค้นเกลียดชัง ความปรารถนา หรือความทรงจำที่ฝังลึก

จ้าวอู่เจียงนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่เขาเองก็เป็นวิญญาณไร้ราก

เพียงแต่พลังฝึกฝนของเขาสูงพอ วิญญาณของเขาแข็งแกร่งจนถึงขั้นวิญญาณเทพ โชคดีที่ยังคงมีชีวิตอยู่ได้ด้วยพลังวิญญาณ

แต่อาศัยเพียงพลังวิญญาณไม่อาจมีชีวิตยืนยาวในโลกนี้

วิญญาณของเขาหลอมรวมกับพลังปีศาจจากแก่นปีศาจที่หลินหลางมอบให้ เป็นที่พึ่งพากันและกัน

เขาจึงมีร่างชั่วคราวให้ใช้อยู่จนถึงปัจจุบัน

เขาเองก็เคยตาย เขาเองก็เคยมีความยึดมั่นถือมั่น ดังนั้นเมื่อมองดูผีเหล่านี้ที่จะตื่นขึ้นในยามค่ำคืน เขาจึงอธิบายความรู้สึกของตนเองไม่ถูก

เขากำลังจะได้เห็นภาพกองทัพร้อยผีเดินในคืนฝนตก และเขาเองก็จะได้ผสมปนเปแฝงตัวไปกับพวกมันจริงๆ

“น้องชาย ไม่ทราบว่าเจ้ามาที่เมืองอวี้ตู่นี้ เพื่อตามหาสิ่งใดกันหรือ?” ชายวัยกลางคนมองจ้าวอู่เจียง

“ไม่ได้มาตามหาสิ่งใดขอรับ ข้าแค่ผ่านทางมาเฉยๆ เท่านั้น” จ้าวอู่เจียงส่ายศีรษะ รถม้าเคลื่อนที่ช้าๆ เสียงฝีเท้าม้ากระทบพื้นถนนดังก้อง ในความมืดข้างหน้ามีเปลวไฟสีเขียวอมฟ้าลอยอยู่หลายดวง สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“งั้นก็ดี” ชายวัยกลางคนมองจ้าวอู่เจียงด้วยแววตาลึกซึ้งและหัวเราะออกมาเบาๆ

“คนที่มีความยึดมั่นและสามารถออกจากเมืองอวี้ตู่ได้ มีน้อยกว่าหนึ่งในร้อยเสียอีก”

จ้าวอู่เจียงรู้สึกเหมือนกำลังได้ฟังเรื่องเล่าลึกลับจากผู้อาวุโสในบ้านตอนเด็กๆ ทำให้รู้สึกหนาวเย็นและขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขาเปลี่ยนเรื่องถามด้วยรอยยิ้ม

“ข้าชื่อจ้าวอู่อย่าง ไม่ทราบว่าท่านพี่ชื่ออะไร?”

“ข้าชื่อเซี่ยซินอัน” ชายวัยกลางคนหัวเราะและขับรถม้าไปยังเปลวไฟสีเขียวอมฟ้าที่ลอยอยู่ในความมืด

จ้าวอู่เจียงเกาศีรษะ หัวเราะอย่างซื่อๆ แต่ภายในใจเขารู้สึกระมัดระวังมาก แม้แต่พลังกระบี่ที่ซ่อนอยู่ลึกสุดก็ถูกเรียกออกมาและไหลเวียนภายในร่าง พร้อมสำหรับการโจมตีได้ทุกเมื่อ

เซี่ยซินอัน ถ้าเป็นในนิทานพื้นบ้าน ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็คือเซี่ยปี้อัน นี่คือผีเซี่ยปี้อัน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน