ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 714

บทที่ 714 เมิ่งปั๋ว

จ้าวอู่เจียงถามหลิวเซียนจื่อว่าทำไมเซี่ยปี้อันถึงคอยคุ้มครองบัณฑิตตงหนิงตลอดเวลา แต่ไม่ใช้พลังของตัวเองในการตามหาวิญญาณของภรรยาบัณฑิตตงหนิง

หลิวเซียนจื่อตอบว่า เมิ่งปั๋วมีกฎเกณฑ์ว่า ผีอย่างเซี่ยปี้อันไม่สามารถใช้พลังของเมืองอวี้ตู่เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นได้

การขอความช่วยเหลือจากผีในเมืองอวี้ตู่ถือเป็นเรื่องยากมาก ผีที่ไม่ทำร้ายผู้คนนั้นถือว่าเป็นความเมตตาและการปฏิบัติตามกฎเกณฑ์แล้ว

ดังนั้นจ้าวอู่เจียงจึงตัดสินใจลองขอความช่วยเหลือจากหลิวเซียนจื่อและผีสาวชิงเอ๋อร์ หลิวเซียนจื่อตอบตกลงทันที โดยที่มีเงื่อนไขก็คือการแลกเปลี่ยนพลังหยินและหยาง

หลังจากที่หลิวเซียนจื่อตกลงแล้ว ก็เริ่มการแลกเปลี่ยนพลังหยินและหยางกับจ้าวอู่เจียง ในความรู้สึกของนางเอง นางกลายเป็นหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง ในขณะที่ชายหนุ่มเบื้องหน้าเหมือนเป็นภูตเสน่ห์จากเมืองอวี้ตู่ ดูดซับพลังหยินของนางอย่างเต็มที่ไม่หยุดยั้ง

…

ดึกสงัด

เมืองอวี้ตู่เต็มไปด้วยผีร้ายที่เดินเพ่นพ่านไปมา

เมืองอวี้ตู่ที่กว้างใหญ่ มีผีร้ายนับไม่ถ้วนลอยล่องอยู่ในเมือง

พวกเขามีการพูดคุยและหัวเราะกัน จับมือเดินไปด้วยกัน แต่แปลกตรงที่พวกเขามีสีหน้าต่างๆ กัน แต่การพูดคุยกลับไม่มีเสียง

ทำให้เมืองกว้างใหญ่เงียบสงัด

บางคนลอยล่องไปมาโดยลำพัง ไม่มีเป้าหมาย

เหตุการณ์เช่นนี้ในเมืองอวี้ตู่ไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกวันมีวิญญาณใหม่ๆ ไหลเข้ามาตลอดเวลา

บางวิญญาณมีความยึดมั่นชัดเจน รู้ว่าตนเองเป็นผู้ใด แต่ลืมเรื่องสำคัญบางอย่าง

บางวิญญาณมีความยึดมั่นมาก จนลืมว่าตนเองเป็นผู้ใด และทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

เมืองอวี้ตู่เป็นเมืองใหญ่ที่กินพื้นที่หนึ่งในห้าของดินแดนหลิงซี

เมืองใหญ่นี้มีพลังหยินและทรัพยากรหายากของโลกวิญญาณ ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ารุกล้ำ แม้จะมองจากทั่วทั้งดินแดนเทพเจ้าก็ตาม

เหตุผลที่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาเพราะเจ้าเมืองอวี้ตู่คือเมิ่งปั๋ว ผู้ที่เป็นที่เคารพของผู้บำเพ็ญ์ทั้งหลาย เป็นเจ้าแห่งผีร้ายในเมืองอวี้ตู่

เมิ่งปั๋ว เกิดที่ใดไม่แน่ชัด ชื่อจริงไม่เป็นที่รู้จัก รู้เพียงว่านางน่าจะมีแซ่เมิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน