ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 713

บทที่ 713 ความฝัน

“นับตั้งแต่ตอนนั้น ท่านเซี่ยปี้อันก็เริ่มเรียกตัวเองว่าเซี่ยซินอัน บอกว่าเขาถือกระบี่วิญญาณมาตลอดชีวิต แต่เมื่อกระบี่ในใจของเขาหายไป เขาก็ไม่สามารถถือกระบี่วิญญาณเดินทางในโลกนี้ได้อีกต่อไป”

หลิวเซียนจื่อถูกพันธนาการด้วยแส้เทพอสูร เมื่อร่างกายของนางถูกพันธนาการ กลับยิ่งทำให้เห็นความงามของนางมากยิ่งขึ้น นางจ้องมองจ้าวอู่เจียงและถามอย่างระมัดระวังว่า

“ไม่ทราบว่าเจ้ามีความสัมพันธ์อันใดกับท่านเซี่ยปี้อันหรือ?”

จ้าวอู่เจียงไม่ได้ตอบคำถามนี้ เขาถามต่อไป

“เซี่ยปี้อันมักจะพามนุษย์มายังเมืองอวี้ตู่ใช่หรือไม่?”

หลิวเซียนจื่อพยักหน้า

“ถูกต้อง ท่านเซี่ยปี้อันมักจะพาบัณฑิตคนหนึ่งมายังเมืองอวี้ตู่เป็นประจำ”

“เป็นประจำ?” จ้าวอู่เจียงหรี่ตา

“หรือว่าเจ้ากำลังหมายถึงบัณฑิตตงหนิง?”

“ใช่แล้ว บัณฑิตตงผู้นั้นเอง” หลิวเซียนจื่อดวงตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและมีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที

“บัณฑิตตงเป็นคนที่มีความรักและยึดมั่น เขาตามหาวิญญาณของภรรยาที่เสียชีวิตไปเสมอ แต่ว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา อยู่ในเมืองอวี้ตู่ได้นานไม่มากนัก มิฉะนั้นจะเสียชีวิตในเมืองอวี้ตู่ เขาจึงต้องเดินทางกลับไปกลับมาเสมอ และท่านเซี่ยปี้อันก็รับหน้าที่พาเขามาทุกครั้ง”

“บางทีวิญญาณของภรรยาเขาอาจไม่ได้อยู่ในเมืองอวี้ตู่อีกแล้ว บางทีวิญญาณของนางอาจสลายไปในอากาศแล้วก็เป็นได้” จ้าวอู่เจียงถอนหายใจเบาๆ

“เมืองอวี้ตู่ยิ่งใหญ่ แต่ไม่ใช่ที่พักของวิญญาณทุกดวง บางวิญญาณมนุษย์เมื่อตายแล้วก็ล่องลอยอยู่ทั่วทุกมุมโลก บางทีอย่างที่ท่านบอก วิญญาณของภรรยาบัณฑิตตงอาจไม่ได้อยู่ในเมืองอวี้ตู่อีกต่อไปแล้ว”

หลิวเซียนจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มีความเคารพมากขึ้น

“แต่บัณฑิตตงยึดมั่นมากเกินไป เชื่อว่าวิญญาณภรรยาของเขาอยู่ในเมืองอวี้ตู่ เขาเพียงต้องไม่ยอมแพ้ พยายามออกตามหาซ้ำๆ โดยเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งต้องได้พบเจอ”

“แล้วทำไมเซี่ยปี้อันถึงต้องพาเขามาตลอด?” จ้าวอู่เจียงถามอีกครั้ง

หลิวเซียนจื่อส่ายศีรษะ

“เรื่องนั้นข้าเองก็ไม่แน่ใจ ท่านเซี่ยปี้อันเป็นคนใจดีเสมอ บางทีอาจเป็นเพราะความเห็นใจกระมัง”

ใจดีเสมอ…จ้าวอู่เจียงพึมพำในใจ หรือว่าเขาจะคิดมากเกินไป?

“ไม่ทราบว่าท่านมีคำถามอื่นหรือไม่?” หลิวเซียนจื่อรู้สึกถึงเชือกสีทองที่รัดแน่นขึ้น นางหายใจไม่ค่อยสะดวกและถามเบาๆ

จ้าวอู่เจียงคลายมือ แส้เทพอสูรผ่อนคลายการบีบรัดลงเล็กน้อย เขาส่ายศีรษะ แสดงให้เห็นว่าไม่มีคำถามอื่นในตอนนี้

“คุณชาย” ดวงตาของหลิวเซียนจื่อเปล่งประกายร้อนแรง นางเปลี่ยนเสียงเป็นเสียงอ่อนโยนและยั่วยวนใจอีกครั้ง

“รบกวนขอพลังหยางให้ข้าน้อยสักนิดได้ไหม?”

จ้าวอู่เจียงมองนางด้วยสายตาเย็นชา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน