ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 712

บทที่ 712 เซี่ยปี้อัน

“เรื่องนี้ต้องถามชิงเอ๋อร์แล้วล่ะ” จ้าวอู่เจียงเอนตัวพิงเก้าอี้ เขาถูกหลิวเซียนจื่อใช้พลังกดดันจนไม่สามารถขยับตัวได้ เขาต้องหาวิธีหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ให้ได้ก่อน

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และอบอุ่น น้ำเสียงนุ่มนวลและมีเสน่ห์

“เซียนจื่อ เจ้าทำงานหนักขนาดนี้ ไม่ทราบว่ารู้สึกเหนื่อยบ้างหรือไม่?”

หลิวเซียนจื่อหยุดขยับ นางจ้องมองชายหนุ่มเบื้องหน้า รู้สึกสับสน ตกลงว่านางเป็นภูตเสน่ห์หรือชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นภูตเสน่ห์กันแน่ เพราะเสียงของเขาช่างยั่วยวนใจมากเหลือเกิน

นางเชยคางของเขาขึ้น พ่นลมหายใจอ่อนนุ่มรดใบหน้าในระยะใกล้

“เจ้าหนุ่มน้อย อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากจะดูแลข้าด้วยตัวเอง?”

“ข้าน้อยยินดีรับใช้สาวงามเสมอ…” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ปล่อยให้ข้าขยับตัวได้บ้าง เราจะได้สนุกกันมากขึ้น ไม่ดีหรือ?”

หลิวเซียนจื่อเลียริมฝีปากแดงสดของนางด้วยท่าทางชวนสยิว

“ถึงข้าจะปล่อยเจ้า เจ้าก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้หรอกนะ”

“ทำไมข้าต้องหนี?” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างมั่นใจ

“บางทีคนที่จะหนีอาจเป็นเจ้าต่างหาก”

ดวงตาของหลิวเซียนจื่อส่องประกาย นางยิ้มและพ่นลมหายใจออกมาใส่ใบหน้าของจ้าวอู่เจียงต่อไป

ทันใดนั้น จ้าวอู่เจียงรู้สึกว่าพลังในตัวเขาคลายลงสองส่วน แต่เขาไม่ขยับตัว เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์และพลังของเขาเพิ่มขึ้นกลับคืนมาอีกสองส่วน

“เป็นอย่างไร? ข้าไม่ได้หลอกเจ้าใช่ไหม?”

การเปลี่ยนแปลงของจ้าวอู่เจียงทำให้หลิวเซียนจื่อดีใจ นางไม่อยากจะทำลายเขาให้หมดสิ้น แต่ต้องการพาเขาไปที่บ้านของนาง เพื่อเล่นสนุกด้วยกันทั้งวันทั้งคืน

หลิวเซียนจื่อกอดคอของจ้าวอู่เจียงและยิ้มหวาน

“ตอนนี้เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าจงแสดงให้ข้าเห็นว่า เจ้าสามารถทำให้ข้ารู้สึกอยากหนีไปได้อย่างไร”

จ้าวอู่เจียงยิ้มเบาๆ เขากระตุกข้อมือของตนเอง เชือกสีทองเปล่งแสงทันที เชือกเส้นนั้นทำการมัดหลิวเซียนจื่อแน่นหนา เชือกนี้แท้ที่จริงแล้วก็คือแส้เทพอสูรจากสำนักเทพอสูรนั่นเอง

เขาหลุดพ้นจากการถูกควบคุมโดยสมบูรณ์และพูดออกไปเบาๆ ว่า

“ตอนนี้เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน