ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 734

บทที่ 734 เด็กน้อยเหนียนเซี่ยพูดคำแรก

ที่หน้าประตูบ้าน ใต้สะพาน มีฝูงเป็ดว่ายผ่านไป

เป็ดตัวแม่มีลูกเป็ดสีเหลืองน่ารักเจ็ดตัวตามหลัง พวกมันเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานในลำธาร

ที่ริมลำธาร มีหญิงคนหนึ่งกำลังซักผ้า

หญิงคนนั้นสวมชุดยาวสีฟ้าเข้ม ร่างกายสมส่วน เส้นผมสีดำยาวดุจสายน้ำถูกมัดรวบเข้าด้วยกันและปักไว้ด้วยปิ่นไม้ ใบหน้าที่สวยงามประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทำให้นางยิ่งดูยิ่งสง่างาม

แต่แววตาของนางมีประกายแห่งความเข้มแข็งและเยือกเย็นที่เผยออกมาเป็นบางครั้ง

ข้างๆ นางมีเด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่น่ารักนั่งอยู่บนหินแห้งๆ มือขุดดินโคลน กำลังปั้นตุ๊กตาโคลนด้วยความมุ่งมั่น

เด็กหญิงอายุประมาณหนึ่งขวบ ทำตุ๊กตาโคลนได้สามตัว แม้จะดูเหมือนปั้นอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็มีรูปทรงที่ชัดเจน

เด็กหญิงยกตุ๊กตาโคลนขึ้นมา พูดด้วยเสียงอู้อี้ หน้าตาน่ารักของนางดูมีความกังวลเหมือนต้องการให้มารดาของนางมาดูผลงานของนาง

“แม่…จ๋า…”

หญิงที่กำลังซักผ้าผู้นั้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก มองไปทางเด็กหญิง ยิ้มอ่อนโยน และแช่ผ้าในน้ำอีกครั้งก่อนใส่ลงในกะละมังไม้ พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก

“เหนียนเซี่ย เด็กดีของแม่”

ตั้งแต่ที่เหนียนเซี่ยเริ่มหัดพูด เด็กหญิงก็เริ่มสนใจทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ อยากเรียนรู้และอยากพูดทุกอย่าง

เหนียนเซี่ยเป็นเด็กฉลาดมาก แค่สอนไม่กี่ครั้งก็สามารถเรียนรู้ได้ แต่ก็ยังพูดไม่ชัดนัก

แต่นางก็พอใจมากแล้ว

นางมาอยู่ในที่ที่สงบสุข ไร้การต่อสู้ สามารถดูแลเหนียนเซี่ยให้เติบโตได้อย่างสบายใจ

แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลากลางคืน นางมักจะคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ความขัดแย้ง ความสุข ความเศร้า

“พ่อ…” เด็กหญิงกอดตุ๊กตาโคลนตัวหนึ่ง พูดด้วยเสียงนุ่มนวล

ตู๋กูหมิงเยว่ที่เป็นมารดาหัวเราะเบาๆ และน้ำตาเริ่มคลอเบ้า นางเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อนและลูบผมนุ่มของเหนียนเซี่ยเบาๆ

นางไม่เคยสอนเหนียนเซี่ยเรียกบิดา เพียงแต่นางมักพูดถึงชายที่ทำให้นางตกตะลึงและคุ้นเคยแต่ก็ยังแปลกหน้า

นางมักพูดว่า เหนียนเซี่ย เหนียนเซี่ย ลูกของแม่ต้องเติบโตให้ไวๆ นะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน