ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 735

บทที่ 735 หญิงสาวผู้มีความมุ่งมั่นสูงส่ง

ท่ามกลางป่าไม้หนาทึบและต้นไผ่สูงเสียดฟ้า มีกระท่อมไม้ไผ่จำนวนไม่กี่หลังตั้งอยู่

ควันจากการหุงต้มลอยขึ้นอย่างเบาบาง หลังจากวันอันเหน็ดเหนื่อย ตู๋กูหมิงเยว่ตัดสินใจปรนเปรอตัวเองด้วยอาหารที่แสนอร่อย รวมถึงเหนียนเซี่ยน้อย และชิงเอ๋อร์ที่ขยันฝึกฝนและล่าสัตว์ด้วย

อาหารในวันนี้ประกอบด้วย เต้าหู้ผัดต้นหอม ซุปเต้าหู้กับปลาหวงอวี๋ และเต้าหู้ตุ๋นกระต่าย

“พี่หญิง ทำไมวันนี้ก็ยังเป็นเต้าหู้อีกล่ะ?” ชิงเอ๋อร์ถอนหายใจ ขณะตักข้าวรับประทานคำโตๆ

“เต้าหู้นิ่ม” ตู๋กูหมิงเยว่บดเต้าหู้ในชามของเหนียนเซี่ยน้อยอย่างใจเย็น พลางหยอกว่า “คราวก่อนเจ้าตั้งใจจะทำเต้าหู้ด้วยตัวเอง เจ้าบดมันไปเยอะขนาดนั้น ถ้าไม่รีบรับประทานตอนนี้ก็คงจะเสียหมด”

ชิงเอ๋อร์นิ่งเงียบ คิดว่าตนเองเป็นคนก่อปัญหานี้เอง จึงรับประทานข้าวต่ออย่างเงียบๆ ตั้งแต่ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ นางมีความอยากอาหารเพิ่มขึ้นอย่างมาก

นอกจากนี้ ในอาหารเหล่านี้ยังใส่สมุนไพรวิญญาณที่มีพลังลึกลับ เหมาะกับการฝึกฝนของนางและการเติบโตของเหนียนเซี่ยน้อย

“ช่วงนี้เจ้าตรวจตราทั่วไป มีอะไรผิดปกติบ้างหรือไม่?” ตู๋กูหมิงเยว่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ที่นี่เงียบสงบมาก ไม่มีอะไรผิดปกติเลยเจ้าค่ะ” ชิงเอ๋อร์ตอบอย่างระมัดระวัง

หน้าที่ตรวจตราความสงบเรียบร้อยภายในป่าและภูเขาโดยรอบเป็นสิ่งที่นางต้องทำทุกวัน เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ใดเข้ามาใกล้แหล่งซ่อนตัวแห่งนี้ได้

แต่เดิมตามแผนของจางหลินต้าว เขาตั้งใจจะให้ทั้งสามคนอยู่ในเมืองธรรมดา

อย่างที่กล่าวไว้ว่า “การซ่อนตัวอย่างยิ่งใหญ่คือการซ่อนตัวในเมือง การซ่อนตัวเล็กๆ คือการซ่อนตัวในป่า”

แต่เนื่องจากตู๋กูหมิงเยว่มีหน้าตาสะสวยเกินไป มีบุรุษหลายคนที่เห็นนางแล้วอดเดินเข้ามาหาไม่ได้ บางคนถึงกับพูดจาหยาบคายหรือสารภาพรักด้วยความจริงใจ

สุดท้ายพวกนางไม่สามารถทนกับการรบกวนเหล่านั้นได้ จึงเลือกซ่อนตัวในป่าดีกว่า

ในป่าลึกที่ไม่มีผู้ใดรู้จักและไม่มีผู้ใดเข้ามารบกวนได้

ไม่มีเผ่ามาร ไม่มีภูตผี ไม่มีวิญญาณ และไม่มีผู้คน

มีเพียงสัตว์ป่าและสมุนไพรวิญญาณที่ไม่สิ้นสุด สัตว์ป่าที่ไม่รู้จัก และสมุนไพรที่ขึ้นทั่วป่าอย่างอุดมสมบูรณ์

ชีวิตเป็นไปอย่างเรียบง่ายและเต็มเปี่ยมด้วยความสุขสงบ

แต่บางครั้งก็เรียบง่ายเกินไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน