ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 741

บทที่ 741 สายลมยามเย็นพัดโชย แดนสวรรค์ใกล้เปิด

นางมาถึงอาณาจักรเทพวารีตอนใต้ ไม่อยากให้เขาเห็นตอนที่นางอ่อนล้า

นางจึงเตรียมพักผ่อนหนึ่งคืนเพื่อเตรียมพร้อม

ดังนั้นนางจึงมาที่สำนักศรัทธาษฎร

แล้วนางก็พบกับเขาสมความปรารถนา

ถึงแม้ว่านางจะปลอมตัวเป็นบุรุษ ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่นละอองจากการเดินทาง แม้รูปลักษณ์ของเขาจะไม่เหมือนเดิม สวมใส่ชุดผ้าชาวป่า แต่นางและเขาก็จำกันและกันได้โดยทันที

การที่ได้โอบกอดกันในวันนี้ เกิดจากคำขอร้องมากมายในยามฝันถึงกัน

เส้นใยแห่งความรักแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ทั้งสองดื่มด่ำกับสัมผัสของกันและกัน

ลืมเลือนความเหนื่อยล้าทั้งหมด สัมผัสกันและกันอย่างซื่อตรง

ความโหยหา สัมผัสจากริมฝีปากจนถึงปลายเท้า

ความรักอันลึกซึ้ง ถึงก้นบึ้งของหัวใจ

ความรักใคร่แนบชิดคืออดีตที่ผ่านเลย ความลุ่มหลงรุนแรงคือความรู้สึกที่ปะทะกัน

นางเงยหน้าขับขาน บรรจงเปล่งเสียงครวญคราง ทุกเสียงคือความรักลึกซึ้งจนยากจะหักห้ามใจ

ก้มหน้าหอบหายใจ ทุกสัมผัสคือจังหวะหัวใจที่เต้นระรัว

ตื้นลึกสลับกันไป นี่คืออดีตที่หลอมรวมกับกาลเวลา มีทั้งช่วงเวลาที่ราบรื่นและอุปสรรคที่พบเจอ ช่วงเวลาที่ราบรื่นนั้นทิ้งร่องรอยไว้เพียงตื้นเขิน แต่อุปสรรคกลับฝังรากลึก

หวนคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ราวกับเพิ่งผ่านพ้น เมื่อแรกเริ่ม พวกเขามีเรื่องขัดแย้งกันมากมาย ต่อมาจึงค่อยๆ ไว้วางใจกัน ความขัดแย้งจึงลดน้อยลง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความขัดแย้งลดลง อุปสรรคที่พบเจอกลับมากขึ้น

ดังนั้น การหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวของทั้งสองในยามนี้ จึงเปรียบเสมือนครึ่งแรกของชีวิตที่ผ่านมา

ความสัมพันธ์ตื้นเขินมีอยู่ทั่วไป เหมือนเก้าส่วนตื้น หนึ่งส่วนลึก

เมื่อความรู้สึกซาบซึ้งถึงขีดสุด จึงเป็นความลึกซึ้งที่แนบแน่น

ความรักลึกซึ้งดุจขุนเขาและมหาสมุทร ความรักลึกซึ้งดุจยอดเขาและหุบเหวลึก

หยาดเหงื่อชโลมร่างทั้งสองจนเปียกชุ่ม กอดรัดกันและกันแน่นหนา

เสียงลมหายใจแผ่วเบา บอกเล่าความปรารถนาอันล้ำลึก

เรื่องราวแสนไกลที่เขาร่ำถาม คือเรื่องราวแสนลำเค็ญที่นางเฝ้ารอฟัง

สายลมเย็นพัดพลิ้วมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน