ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 771

บทที่ 771 การปราบปีศาจของจ้าวอู่เจียง

ความจริงนั้น เกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อยกับแก่นปีศาจของหลินหลางจริงๆ

จ้าวอู่เจียงจึงใช้พลังปีศาจของเขาเพื่อเติมเต็มพลังให้กับหลินหลางโดยส่งผ่านพลังของเขาเข้าสู่ร่างของนาง

การส่งผ่านพลังนี้เป็นกระบวนการที่ยากลำบากและต้องใช้เวลา

ม่านหมอกสีม่วงลอยวนรอบตัวพวกเขา

พลังสีม่วงเคลื่อนที่ไปทางทิศตะวันออกและตะวันตก

การส่งผ่านพลังนี้ไม่สามารถบรรยายความสุขและความรู้สึกที่พวกเขามีต่อกันได้หมด

ชีวิตมนุษย์นั้นเป็นเส้นทางที่ไม่ราบรื่น จ้าวอู่เจียงจึงต้องเดินทางอย่างยากลำบากในครั้งนี้

เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง หลังจากห่างหายกันไป การพบเจอกันครั้งนี้กลับมีความสุขยิ่งกว่าครั้งแรก

หลินหลางไม่ยอมปล่อยให้จ้าวอู่เจียงจากไป ขาของนางโอบรัดเขาไว้อย่างแน่นหนา

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ปัญหาที่เกิดขึ้นกับแก่นปีศาจของหลินหลางก็ได้รับการแก้ไข พลังปีศาจของจ้าวอู่เจียงได้ถูกเติมเต็มในร่างกายของนาง

นางเผยให้เห็นหางจิ้งจอกของนางที่สั่นไหวเบาๆ ซึ่งทำให้นางดูเย้ายวนมากขึ้น

จ้าวอู่เจียงที่เป็นคนซื่อสัตย์ก็ไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนี้ได้

เขายกอาวุธของตนเองขึ้นและโจมตีใส่จิ้งจอกตัวนั้น

แต่จิ้งจอกกลับไม่หนีไปไหน นางส่งเสียงครางเบาๆ และยั่วยุอย่างท้าทาย

“ท่านหมดแรงแล้วหรือ หยุดพักรับประทานข้าวก่อนดีหรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงโกรธมากและรวบรวมพลังใหม่ ก่อนจะเริ่มต้นโจมตีอีกครั้ง

“อ๊า” หลินหลางครางเบาๆ ด้วยความไม่พอใจและยั่วยุว่า

“ข้าว่าท่านควรจะเรียกตัวเองว่าจ้าวอู่เจียงไร้พลังจะดีกว่า”

จ้าวอู่เจียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะตะโกนด้วยความโกรธ

“ปีศาจเอ๋ย จงรับประทานไม้กระบองของข้าไปเสียเถิด!”

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หลินหลางกลับเผยร่างจริงของนาง เส้นผมยาวสีเขียวราวน้ำตก ปรากฏหูจิ้งจอกสีชมพูอ่อนที่งดงาม ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนตกตะลึง

การโจมตีดำเนินต่อไปไม่หยุด จ้าวอู่เจียงปราบปีศาจได้สำเร็จ หลินหลางส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด

หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม ร่างกายอันงดงามของหลินหลางก็สั่นเทาและอ่อนล้า ขณะที่จ้าวอู่เจียงหัวเราะด้วยความพึงพอใจ

แต่เมื่อเขาเริ่มมีความมั่นใจ ปีศาจจิ้งจอกก็พบช่องโหว่และกลับมาเป็นฝ่ายควบคุมสถานการณ์

ไม่นานนัก หลินหลางก็เช็ดปากของนางและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ท่านอยากลิ้มรสพลังของตัวเองบ้างหรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงตกใจและถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

เขาพยายามหนีแต่หลินหลางก็ไล่ตาม เขาไม่อาจหลบหนีจากนางได้เลย

นางไล่ตามเขา เขาหนีไป แต่ใบหน้าของนางกลับสดใสและเปล่งประกายเหมือนดอกท้อที่บานในฤดูใบไม้ผลิ

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน