ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 770

บทที่ 770 การถกเถียงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

จ้าวอู่เจียงและหลินหลางเดินเคียงข้างกัน

หลินหลางสวมชุดกระโปรงสีม่วงอ่อน ร่างกายสูงเพรียวซึ่งสูงเพียงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับจ้าวอู่เจียง

นางถือตะเกียงที่ส่องแสงสั่นไหวเบาๆ จากสายลมยามค่ำคืน

“ข้าไม่ได้มารบกวนท่านใช่ไหม?” หลินหลางถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“คำพูดนี้ฟังดูแปลกหู ต้องลงโทษเสียหน่อย” จ้าวอู่เจียงโอบเอวของหลินหลางและดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดเบาๆ

“ท่านไม่กลัวว่าพวกเขาจะเห็นหรือ?” หลินหลางพูดด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความกังวล แม้ว่านางจะรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดของเขา แต่ก็ยังเกรงว่าคนอื่นจะเห็นและทำให้ตัวตนของจ้าวอู่เจียงถูกเปิดเผย

ในขณะนั้นที่จ้าวอู่เจียงดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด ความร้อนแรงภายในใจของนางก็ลุกโชนขึ้นมา

หากไม่ต้องหลบซ่อนเช่นนี้ คงจะดีไม่น้อย

“พวกเขาหลับกันหมดแล้ว” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยนและพาหลินหลางเดินไปยังที่พักชั่วคราว

“แล้วถ้ามีคนเห็นล่ะ?” หลินหลางพิงตัวกับจ้าวอู่เจียง ความอบอุ่นและกลิ่นหอมของเขาทำให้นางหลงใหล แม้จะรู้ว่าไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจ แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปกับความเพ้อฝัน

“ถ้ามีผู้ใดเห็นแล้วจะทำไม?” เมื่อทั้งสองมาถึงที่พัก จ้าวอู่เจียงรวบขาของหลินหลางขึ้นและอุ้มนางไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบชิด พลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ผู้ใดมันจะกล้าพูดอะไรหรือ?”

หลินหลางโอบคอของจ้าวอู่เจียง ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความหวานฉ่ำ

“ข้าจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก่นปีศาจของเจ้า” จ้าวอู่เจียงวางหลินหลางลงบนเตียงที่สร้างจากโต๊ะไม้ ซึ่งตั้งอยู่ในที่พักชั่วคราว ทุกอย่างในที่นี่ดูเรียบง่ายและสิ่งของที่มีค่าได้ถูกขนย้ายออกไปหมดแล้ว

“ข้าหลอกท่าน” หลินหลางจ้องมองไปยังจ้าวอู่เจียง ดวงตาของนางฉายแววความรักและความคิดถึงที่ไม่อาจปกปิดได้

“ข้าแค่คิดถึงท่าน”

นางคิดถึงจ้าวอู่เจียง และใช้ข้ออ้างนี้เพื่อได้พบเขา

“ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน ขณะที่หลินหลางนอนพิงอ้อมกอดของเขา

“ไม่ทราบว่าท่านกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าเซวียนหยวนจิ้งหรือไม่?” หลินหลางพูดด้วยรอยยิ้ม

“ต้องกล้าแน่นอน” จ้าวอู่เจียงกล่าวอย่างจริงจัง

“พวกเจ้าทั้งสองคนเป็นสตรีของข้า และมีความสำคัญต่อข้าทั้งคู่ แม้เวลานี้ไม่เหมาะสม และหลายสิ่งต้องเก็บเป็นความลับ แต่ข้า จ้าวอู่เจียง ไม่เคยคิดปิดบังอะไรต่อเจ้าทั้งสอง นางรู้เรื่องเจ้า และเจ้าก็รู้เรื่องนาง”

คำพูดของจ้าวอู่เจียงทำให้หลินหลางรู้สึกอบอุ่นใจ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดในใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน