ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 769

บทที่ 769 การสนทนาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

หลังจากผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม จ้าวอู่เจียงและเซวียนหยวนจิ้งต่างรู้สึกถึงความสุขที่ไหลเวียนทั่วร่างกาย พวกเขากอดกันอย่างเงียบๆ โดยไม่มีผู้ใดพูดอะไร บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบสุข

ไม่นานนัก เซวียนหยวนจิ้งก็เริ่มหวีผมยาวของตัวเอง และกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“เมื่อก่อนข้าเห็นเจ้ากับพวกนางๆ สามารถอยู่ได้หนึ่งหรือสองชั่วยาม บางครั้งก็เกือบถึงสี่ชั่วยาม แต่ทำไมครั้งนี้ถึงแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้น และยังเชื่องช้ามากอีกด้วย?”

จ้าวอู่เจียงได้ยินดังนั้นก็กอดเอวของเซวียนหยวนจิ้งเบาๆ พลางพูดว่า

“ข้าคิดว่าอาจเป็นเพราะเราห่างกันนานเกินไป ในช่วงเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน เจ้าคงคิดถึงข้ามาก”

เซวียนหยวนจิ้งกัดริมฝีปากแดงเรื่อ และมองจ้าวอู่เจียงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอายและขี้เล่น จ้าวอู่เจียงเห็นเช่นนั้นจึงยิ้มและยักคิ้วพูดว่า

“เจ้าอยากจะลองเป็นฝ่ายลงมือดูบ้างหรือไม่?”

เซวียนหยวนจิ้งขยับตัวเข้ามาใกล้จ้าวอู่เจียงพร้อมกับส่ายศีรษะเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ไม่ไหว เจ้านั่นแหละต้องทำ ข้าจะตามใจเจ้าเอง”

จ้าวอู่เจียงยิ้มและลูบที่สะโพกของเซวียนหยวนจิ้ง

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะจำและเรียนรู้ทุกวิธีที่ข้าใช้ได้แล้วนะ”

เซวียนหยวนจิ้งพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยท่าทางที่ไม่สนใจ

จ้าวอู่เจียงมองตาเซวียนหยวนจิ้งและพูดว่า

“ในเมื่อเราอยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียน ที่นี่คือโลกภายในดอกบัวสวรรค์ ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะนั่งท่าดอกบัวดีหรือไม่?”

เซวียนหยวนจิ้งส่ายศีรษะและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า

“ข้ากลัวเหนื่อย”

จ้าวอู่เจียงยิ้มและอุ้มเซวียนหยวนจิ้งขึ้นมาอย่างนุ่มนวลพลางพูดว่า

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการเอง”

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงครางเบาๆ ก็เริ่มดังขึ้นในวิหาร

ดินแดนลับเต๋อเหลียนมีโลกที่ซ่อนอยู่ในสามสิบสามกลีบดอกบัว แต่มีเพียงดอกเดียวที่เป็นหัวใจดอกบัวสวรรค์ทั้งหมด ซึ่งในแต่ละรอบจะเกิดเมล็ดบัวเพียงหนึ่งร้อยแปดเมล็ดเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน