ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 775

บทที่ 775 การต่อสู้กับปีศาจในฝัน

ในชั้นที่แปดของดินแดนลับเต๋อเหลียน มีกลุ่มวิหารที่พังทลายอยู่แห่งหนึ่ง

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่ที่ระเบียง เขาถือตะเกียงดวงเล็กๆ ที่ให้แสงสลัว มองออกไปยังความมืดรอบๆ

เขายืนอยู่ในท่านั้นมานานแล้ว

ดวงตาของเขาหลับอยู่ในขณะที่ถือตะเกียงโดยไม่ขยับตัวเลย

เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากหน้าผากของเขา และมีควันสีดำเล็กน้อยลอยออกมาจากจุดสำคัญที่มุมตาและข้างใบหู

ในชั่วขณะต่อมา เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

สายตาของเขาคมกริบ ดวงตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย และเผยให้เห็นถึงความชั่วร้ายและความดุดัน

แต่ไม่นานนัก พลังแห่งความชั่วร้ายก็หายไป และเขากลับมามีท่าทีที่อ่อนโยนอีกครั้ง

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า มุ่งหน้าไปยังที่พักของตน

ทันใดนั้น เสียงม้าร้อง “ฮี่ๆๆ” ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเขายังคงอยู่ในฝันร้ายที่ต้องต่อสู้กับปีศาจภายในจิตใจของตนเองหรือไม่?

เขาเดินตามเสียงนั้นไปดู พบว่ามีม้าอยู่ตัวหนึ่งยืนอยู่นอกกำแพงที่มองไม่เห็นในความมืด

ม้านั้นดูเหมือนเสี่ยวหง ม้าคู่ใจของเขาไม่มีผิด

จ้าวอู่เจียงไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ เพียงแต่ถือตะเกียงและยืนมองมันเงียบๆ

เจ้าม้าเดินเข้ามาใกล้กำแพงม่านพลัง ถูหน้าเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นนั้นเล็กน้อย ราวกับว่ามันต้องการให้เจ้าของสัมผัสมัน

จ้าวอู่เจียงไม่แน่ใจว่าเสี่ยวหงในความมืดนี้เป็นตัวจริงหรือไม่ แต่เนื่องจากถูกกำแพงม่านพลังของที่พักป้องกันไว้ และเขาก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ม้าตัวนี้จึงน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดในความมืดมากกว่า

เสียงร้อง “ฮี่ๆๆ” ดังขึ้นอีกครั้ง ม้าตัวนั้นหันมามองจ้าวอู่เจียงด้วยดวงตาใสเหมือนอัญมณี และค่อยๆ เดินกลับเข้าไปในความมืดจนหายไปจากสายตาในที่สุด

จ้าวอู่เจียงเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย มองดูเจ้าม้าที่ค่อยๆ หายไป เขารู้สึกถึงความหมายที่ม้าพยายามสื่อ ม้าตัวนั้นดูมีความสุข

เขารู้สึกเศร้าโดยไม่ทราบสาเหตุ

เขาคิดว่า เสี่ยวหงและเสี่ยวไป๋ หมาป่าหิมะสีขาวที่เคยร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา คงจะเดินทางมาถึงโลกนี้อย่างปลอดภัยแล้ว

แต่ทำไมจางหลินต้าวจึงไม่ได้กล่าวถึงพวกมันในข้อความสุดท้าย?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน