ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 793

บทที่ 793 อ้อมกอด

“ข้าเข้าใจแล้ว” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่และค่อยๆ กระซิบออกมา

“ข้าจะไป… ข้าจะไปเดี๋ยวนี้…”

เขาหันหลังกลับด้วยความเศร้า หันไปมองท้องฟ้ามืดครึ้มครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอนหายใจและเตรียมจะบินออกจากดินแดนในภาพวาด

หลู่จงมองไปที่เงาหลังของจ้าวอู่เจียงอย่างหลบๆ ซ่อนๆ รู้สึกว่ามีบางสิ่งในใจนางขาดหายไป หัวใจของนางรู้สึกว่างเปล่า และมีความโกรธปะปนอยู่กับการตำหนิตัวเอง ว่านางอาจพูดแรงเกินไปใช่หรือไม่

แต่ในลมหายใจต่อมา ดวงตาของนางก็สั่นไหว เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียงหันกลับมาและพุ่งเข้ามาหานางด้วยความรวดเร็ว

ก่อนที่นางจะทันได้ตอบสนอง นางก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่หนักแน่นของเขาเรียบร้อยแล้ว

ร่างของนางแข็งทื่อเล็กน้อย ยืนนิ่งอยู่กับที่ สมองของนางว่างเปล่าไปชั่วขณะ

“เจ้า…” นางพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ หายใจแรงขึ้น

“ความรู้สึกนี้ ช่างดีเหลือเกิน” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับถอนหายใจและกอดหลู่จงให้แน่นขึ้น

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!” หลู่จงเริ่มรู้สึกตัวและพยายามดิ้นรนด้วยความอับอาย แต่ยิ่งนางดิ้นรนมากเท่าไหร่ จ้าวอู่เจียงก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นมากเท่านั้น

“ข้าบอกให้ปล่อย!”

นางตะโกนออกมาอีกครั้ง ชุดกระโปรงสีดำที่ขาดวิ่นอยู่แล้ว เริ่มหลุดลุ่ยมากขึ้นจากการดิ้นรนของนาง นางรู้สึกได้ถึงความร้อนของร่างกายจ้าวอู่เจียงและกลิ่นอายความเป็นชายที่แผ่ซ่านออกมา องค์ประกอบทั้งหมดนี้ทำให้นางยิ่งรู้สึกอับอายมากกว่าเดิม

“จุ๊บ”

จ้าวอู่เจียงจูบแก้มของหลู่จงอีกครั้ง เขาใช้ความเข้มแข็งเพื่อตอบโต้หญิงสาวที่แข็งกร้าวเช่นนาง

การดิ้นรนของหลู่จงหยุดชะงักลงในทันที ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ราวกับว่าไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น หรือที่นางหน้าแดงอาจเป็นเพราะความอับอายและความเดือดดาลผสมรวมกันก็เป็นได้

“เจ้ากล้า…” นางพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นและสั่นเครือ ดวงตาที่สวยงามของนางเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

จ้าวอู่เจียงจูบหน้าผากของหลู่จงอีกครั้งด้วยความอ่อนโยน การจูบนี้ทำให้หลู่จงสั่นไหว แม้ว่านางจะต้องการดิ้นรนและปฏิเสธ แต่นางกลับไม่ขยับ นางอ้าปากเหมือนจะด่าว่าอะไรบางอย่าง แต่เสียงของจ้าวอู่เจียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลดังขึ้นมาก่อนว่า

“ข้าเข้าใจ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน