ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 897

บทที่ 897 ฝันหวานถึงฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วงจางหายไร้ร่องรอย

เขาฝันเห็นตนเองแต่งงานฮ่องเต้หญิงเซวียนหยวนจิ้งอย่างถูกต้องตามประเพณี

เกี้ยวแปดคนหาม ผู้คนต้อนรับนับพัน แขกเหรื่อมากมาย

เซวียนหยวนจิ้งสวมชุดสีแดงสดดั่งแสงอรุณ คาดด้วยแถบผ้าไหม

คืนวิวาห์อันแสนหวาน

เซวียนหยวนจิ้งปลดผม ผมดำสยายดั่งน้ำตก หญิงสาวงามราวภูตราตรี ยามนี้ไม่เพียงงดงามแต่ยังเร่าร้อนดั่งแสงอาทิตย์อัสดงที่ทอดยาวไปทั่วผืนน้ำ

ชุดสีแดงสดขับเน้นรูปร่างของเซวียนหยวนจิ้งได้อย่างงดงาม ส่วนโค้งเว้าชวนมองอย่างบอกไม่ถูก แดงดั่งแสงอรุณสะท้อนหิมะ แดงดั่งแสงสนธยาสะท้อนผิวน้ำ แก้มเซวียนหยวนจิ้งแดงระเรื่อ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

เสียงคำนับฟ้าดินดังขึ้น จ้าวอู่เจียงนึกถึงการพบกันครั้งแรกของพวกเขา…เจ้าข่มขู่ข้า ข้าข่มขู่เจ้า

ได้ยินเสียงคำนับบิดามารดาตามมา ราวกับได้ยินเสียงถอนหายใจของอาสามในสรวงสวรรค์

เขาได้ยินเสียงคู่สามีภรรยาคำนับกัน เขากับฮ่องเต้หญิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ดวงตาจ้องมองกันและกัน แสดงความรักอันลึกซึ้ง อดีตที่ผ่านมาเหมือนสายฝนที่โปรยปรายหนักหน่วงแล้วค่อย ๆ ซาลง

ทั้งสองคำนับกันลงไป สาบานปฏิญาณเคียงคู่ตลอดชีวิต

……

ตำหนักหย่างซินอันกว้างใหญ่เหลือเพียงชายหญิงสองคน

เขากับเซวียนหยวนจิ้งอยู่ขอบเตียง จับมือกัน ความอบอุ่นจากฝ่ามือของกันและกันร้อนระอุ

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร

ห้องหอแคบ แสงเทียนเย็น ฮ่องเต้หญิงสวมชุดแต่งงานสีแดงสด เอ่ยเสียงนุ่มนวล

“อู่เจียง ข้ารู้สึกราวกำลังฝันอยู่ใต้แสงจันทร์ท่ามกลางดอกไม้”

มือของเขาโอบเอวเซวียนหยวนจิ้งอย่างอ่อนโยน ค่อย ๆ วางร่างนางลงนอนบนเตียงที่มีผ้าปูปักลายคลื่นสีแดง

เซวียนหยวนจิ้งเหมือนยังไม่ทันสังเกตเห็น ‘อันตราย’ ที่กำลังมาถึง ดวงตานางจ้องมองใบหน้าเขาหวานซึ้งราวกับเส้นไหม

นางนอนราบบนเตียง รูปร่างดั่งเนินเขาสูงต่ำ

เสื้อผ้าพองตึง เส้นโค้งทอดยาวข้ามเขาสองลูก เอวคอดกิ่ว เส้นสะโพกผึงผาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน