ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 916

บทที่ 916 ความลับของสวรรค์ไม่อาจเปิดเผย

จางเต๋อลู่โยนแผ่นหยกออกไปแล้วหายวับไปจากที่เดิมราวกับควัน

สามลมหายใจเพียงพอให้เขาหนีข้ามดินแดนลับเต๋อเหลียนได้หลายชั้นและซ่อนตัวได้อย่างมิดชิด

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง เยาะเย้ย ลังเล

การวางแผนก็คือการวางแผน ยังจะพูดว่าไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายที่แท้จริง นี่คือความดีของพวกขงจื๊อที่เสื่อมทราม

แต่เหมือนนี่จะแสดงให้เห็นว่าวิชาวิญญาณร้ายที่เขาเข้าใจมีแรงดึงดูดอย่างมากสำหรับจ้าวอู่เจียง เขาถือแผ่นที่เปล่งแสงสีเขียวอ่อน บนนั้นบันทึกวิชาวิญญาณร้ายที่จางเต๋อลู่ใช้ก่อนหน้านี้ไว้

จางเต๋อลู่ไม่ได้หลอกลวงเขาเรื่องนี้

เพราะทั้งเขาและจางเต๋อลู่ต่างรู้ดี หากรักษาคำพูด ความขัดแย้งระหว่างพวกเขาอาจจะจบลงอย่างสิ้นเชิงจริง ๆ

แต่หากจางเต๋อลู่คิดเล่ห์เหลี่ยม มอบแผ่นหยกปลอมให้ จางเต๋อลู่ก็จะถูกเขาไล่ล่าไปจนสุดขอบฟ้า จ้าวอู่เจียงมองดูเนื้อหาบนแผ่นหยกผ่าน ๆ จดจำวิธีการฝึกฝนและข้อคิดเห็นไว้ในความทรงจำ

ส่วนเรื่องที่จางเต๋อลู่หายตัวไปนั้น เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

สามลมหายใจผ่านไป

ร่างของจางเต๋อลู่ปรากฏขึ้นที่เดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงงและไม่อยากเชื่อ รอบ ๆ ตัวเขาในอากาศปรากฏแผ่นป้ายอาคมมากมาย โดยใช้ความว่างเปล่าเป็นฐานและสายฟ้าเป็นอักขระ ประกายสายฟ้าวูบวาบ กักขังเขาไว้ภายใน

“จ้าวอู่เจียง! เจ้าผิดคำสัญญา!” จางเต๋อลู่ตะโกนอย่างเจ็บปวดรวดร้าว เขาคิดว่าตนเองจะสามารถหนีรอดไปได้ แต่ผู้ใดจะรู้ว่ากลับถูกกรงขังอาคมสายฟ้ากักขังไว้อย่างแน่นหนา

จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ทำความเข้าใจวิชาวิญญาณร้าย ดวงตาของเขาสงบนิ่งดั่งผิวน้ำ เอ่ยอย่างเรียบเฉย

“ข้าไม่ได้ใช้ลมหายใจจับร่องรอยเจ้า จะมีการผิดคำสัญญาได้อย่างไร”

“เจ้าหนีไม่พ้นคุกสายฟ้าที่ตั้งไว้ล่วงหน้าก็เป็นความไร้ความสามารถของเจ้าเท่านั้น”

อาคมสายฟ้าเปล่งประกาย ราวกับเชือกมัดร่างของจางเต๋อลู่เอาไว้ จางเต๋อลู่พยายามดิ้นรนสุดกำลังแต่ก็ไม่อาจหลุดพ้น

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความแค้นเคือง

“จ้าวอู่เจียง เจ้าฝึกฝนวิชาของสำนักเต๋า นับว่าเป็นคนในสำนักเต๋า”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนในสำนักเต๋าให้ความสำคัญกับคำสาบานมากที่สุด หากเจ้าพูดแล้วไม่รักษาคำพูด ละเมิดคำสาบาน วันหน้าย่อมได้รับผลกรรมตอบสนอง ร่างดับวิชาสูญ!”

จ้าวอู่เจียงยิ้มบาง ๆ ไม่สนใจจางเต๋อลู่ นิ้วมือทั้งสิบของเขาเคลื่อนไหว มือหนึ่งทำท่าเคล็ดลับเต๋าอีกมือหนึ่งทำท่าพุทธะ ปากก็เริ่มพึมพำ เหมือนกับจางเต๋อลู่เมื่อครู่

“การรู้แจ้งในธรรมอย่าได้พูดถึงโชคชะตาฟ้าลิขิต การบำเพ็ญเพียรอย่าได้ยึดติดคัมภีร์แท้จริง”

“หนึ่งทุกข์หนึ่งสุข หนึ่งเสื่อมหนึ่งเจริญ อันใดเล่าที่ชาติก่อนกำหนดไว้? ผ้าจีวรแต่เดิมไม่มีความบริสุทธิ์ ธุลีแดงไม่อาจแปดเปื้อนธรรมชาติแห่งความว่างเปล่า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน