ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 927

บทที่ 927 ทั้งมาและจากไปล้วนเกิดขึ้นยามค่ำคืน

ยามเช้าตรู่

หลังจากพักผ่อนฟื้นฟูกันมาตลอดทั้งคืน ทุกคนก็เตรียมออกเดินทางต่อไปยังดินแดนเต๋อเหลียนชั้นใน

อีกไม่กี่วัน เมล็ดบัวตรงกลางจะสุกเต็มที่ วันแห่งการแย่งชิงก็จะมาถึง

ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา ผู้คนที่เข้าสู่ดินแดนลับเต๋อเหลียนไม่ได้รีบร้อนอะไร ต่างพากันค้นหาโอกาสในดินแดนเต๋อเหลียนชั้นนอก เพราะเมล็ดบัวยังไม่สุก ต่อให้รีบไปก็ได้แต่รอคอยโดยเปล่าประโยชน์

เมื่อคืน ร่างหลายร่างไม่ทราบว่าด้วยพลังใดบุกทำลายดินแดนลับเต๋อเหลียน ก้าวเข้าสู่ชั้นที่เก้าของดินแดนเต๋อเหลียน

มีทั้งหญิงสาวแบกกระบี่ที่ดูสง่างามและชายหนุ่มที่ดูซื่อ ๆ

มีคนมา ก็มีคนไป

อย่างเช่นหลินเสี่ยวเคอที่ใช้เวลาทั้งคืนล่องลอยไป จิตใจของนางล่องลอยเหมือนก้อนเมฆ ราวกับน้ำในบึงยามฤดูใบไม้ร่วงที่เกิดระลอกคลื่น

ดินแดนเต๋อเหลียนชั้นที่สิบหก หลังจากทานอาหารเช้าอย่างเรียบง่าย จ้าวอู่เจียงและพวกค่อย ๆ เดินทางต่อไปยังดินแดนเต๋อเหลียนชั้นใน

“พี่เสี่ยวเคอ เป็นอะไรไปหรือ?” หลินหลางที่มีดวงตาสีน้ำเงินเต็มไปด้วยความสงสัยถามขึ้น

ตั้งแต่เช้าหลินหลางสังเกตเห็นว่าพี่หญิงเสี่ยวเคอของนางเดินเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนขาไม่ค่อยมีแรง

ใบหน้าของหลินเสี่ยวเคอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย นางยิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า

“เมื่อคืนดื่มสุราไปนิดหน่อย แล้วก็พักผ่อนไม่พอ”

“ให้พี่อู่หยางช่วยดูสักหน่อยดีหรือไม่?” หลินหลางกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ๆ หายเองได้ เรารีบเดินทางกันเถอะ” หลินเสี่ยวเคอรีบตอบ นางไม่กล้ามองจ้าวอู่หยางด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าจะเจอสายตาล้อเลียนของเขา

ให้จ้าวอู่หยางมาดู นางคงไม่มีวันลืมท่าเดินแปลก ๆ ในเช้านีที่เป็นผลจากการไปให้เขาดูเมื่อคืนแล้ว

ครึ่งคืนที่ผ่านมา ขาของนางไม่เคยชิดติดกันเลย

“เหมือนพลังฝีมือของเจ้าเพิ่มขึ้นอีกแล้วนะ” ขณะที่หลินหลางสองพี่น้องคุยกัน หลี่ฉวนจวินก็รู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งขึ้นของจ้าวอู่เจียง จึงเอ่ยชมอย่างจริงใจว่า

“หรือว่าเมื่อคืนเจ้าฝึกหนักอีกแล้ว”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า ตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน