ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 938

บทที่ 938 ผู้อยู่บนถนนและผู้ไล่ตาม

“ข้ารู้หรือ? ข้ารู้บ้าอะไรกัน!”

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจ

จีปอฉางพาคนจากราชวงศ์ต้าโจวจากไปแล้ว ก่อนจากไปท่าทีของเขาอ่อนลงไปมาก แตกต่างจากตอนแรกที่ตึงเครียดราวกับจะชักกระบี่ฆ่าฟัน

แล้วเขายังเรียกเซวียนหยวนจิ้งว่าเป็นพี่น้อง

เซวียนหยวนจิ้งงุนงงสับสนไม่รู้ว่าจะจับต้นชนปลายอย่างไร จึงถามไถ่จ้าวอู่เจียง ทว่าจ้าวอู่เจียงก็ไม่รู้เช่นกัน

เขาเพียงรู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยจากตัวของจีปอฉาง

แต่กลิ่นอายนี้คืออะไร จนถึงตอนนี้เขาก็ยังนึกไม่ออก

หลินเสี่ยวเคอและคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองจ้าวอู่เจียงอย่างประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าคำพูดของจีปอฉางหมายความว่าอย่างไร

พี่น้อง? หรือชจ้าวอู่หยางเคยมีความสัมพันธ์กับจีปอฉางมาก่อน? แต่ไม่เหมือนจะเป็นเช่นนั้นได้เลย

หรือแท้จริงแล้วจ้าวอู่หยางไม่ได้ชื่อจ้าวอู่หยาง และไม่ได้แซ่จ้าว แต่แซ่จี?

จ้าวอู่เจียงสงสัยและไม่เข้าใจ แต่ก็ทำแค่มองด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ

ความจริงแล้วเขารู้ดี อย่างน้อยเขาก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับจีปอฉาง และการเปลี่ยนแปลงของจีปอฉาง น่าจะเป็นเพราะรับรู้บางสิ่งบางอย่างจากเซวียนหยวนจิ้ง

โดยเฉพาะตอนที่ใช้วิชาจับกุมเซวียนหยวนจิ้ง แต่จีปอฉางกลับบาดเจ็บเสียเอง ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกว่าเป็นเรื่องประหลาดอย่างยิ่ง จ้าวอู่เจียงรู้ดีว่าจีปอฉางมุ่งเป้ามาที่เซวียนหยวนจิ้งตั้งแต่แรก ส่วนเขาก็เป็นเพียงฉากบังหน้า

แม้จีปอฉางจะแสดงท่าทีอ่อนลง เรียกเขาว่าพี่ชายทุกคำ แต่กลับไม่ได้ทำให้เขาลดความระแวดระวังลงเลย ตรงกันข้ามกลับยิ่งทำให้เขาเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น

เขาเชื่อว่าจีปอฉางจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ และกลับมาหาพวกเขาอีกครั้งแน่นอน

จ้าวอู่เจียงสนทนากับเซวียนหยวนจิ้ง ขณะเดินไปยังกลีบดอกบัวที่อยู่ลึกเข้าไปในดินแดนลับเต๋อเหลียน

หลินเสี่ยวเคอบอกกับทุกคนว่า ตั้งแต่ชั้นที่ยี่สิบสองไปจนถึงชั้นที่สามสิบไม่มีอะไรที่น่าสนใจ แต่อาจมีบางคนที่โชคดีเหมือนจีปอฉางสามารถ ขุดพบสมบัติล้ำค่าอย่างกระดูกจอมจักรพรรดิได้

เมื่อมาถึงชั้นที่ที่สามสิบ ก็จะเป็นการก้าวเข้าสู่พื้นที่ใจกลาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน