ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 971

บทที่ 971 ความน่าสะพรึงกลัว

ชั้นที่สามสิบ ฝนยังคงตกไม่หยุด บรรยากาศไม่ค่อยจะราบรื่นนัก

เกือบทุกคนต่างสังเกตเห็นความผิดปกติ

ฝนนี้ตกหนักเกินไปแล้วกระมัง

ก่อนหน้านี้เม็ดฝนมีขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลือง แต่ตอนนี้มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วแระ แต่ละเม็ดตกลงมากระทบร่างกายห็ทำให้รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

พวกเขาล้วนเป็นผู้ฝึกตนระดับสูงสุด แม้จะถูกฝนเปียกโชกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถรับรู้ถึงพลังแห่งฟ้าดินได้อีก หยดฝนขนาดเท่าเมล็ดถั่วแปลกประหลาด ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน

พื้นดินถูกกระหน่ำจนเป็นหลุมเป็นบ่อ

ราวกับว่าเทพเจ้ากำลังระบายความโกรธ ต้องการลงโทษผู้คนด้วยเม็ดฝน

จุดต่าง ๆ ตามร่างกายของจ้าวอู่เจียงเริ่มเจ็บแปลบ เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง จึงมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง

เขารู้สึกว่าที่ที่เขายืนอยู่เหมือนกลายเป็นสระน้ำ และมีใครบางคนกำลังเทน้ำใส่สระ ผู้ฝึกฝนมากมายกลายเป็นปลาในบ่อ

หยาดฝนที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าราวกับเส้นสายที่เชื่อมต่อกัน เป็นดั่งสายเบ็ดใสที่มองเห็นได้

สีหน้าของจูกัดเซี่ยวไป๋ซีดขาว เขาได้รับการตอบกลับทางจิตจากจูกัดชื่อแล้ว

ข้อความมีเพียงประโยคเดียว

“วิ่ง รีบวิ่งเถอะ! ออกจากที่ที่เจ้ายืนอยู่เดี๋ยวนี้!”

“จ้าวอู่หยาง!” จูกัดเซี่ยวไป๋ตะโกนลั่น

“วิ่ง!”

จ้าวอู่เจียงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจับมือกู้เหนียนหยวน วิ่งมุ่งหน้าไปยังชั้นที่สามสิบเอ็ด

กู้เหนียนหยวนชักกระบี่ที่อยู่ด้านหลังออกมา แล้วฟันเข้าไปในม่านฝนที่พร่ามัว

ปราณกระบี่อันทรงพลังผ่าม่านฝนออก สิ่งที่ปรากฏขึ้นคือขาคู่หนึ่งและร่างครึ่งล่างของร่างกาย เป็นร่างที่เดิมเต็มไปด้วยเลือดตอนนี้ถูกน้ำฝนชะล้างจนสะอาด ซีดขาวไร้สีเลือด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน