ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 986

บทที่ 986 ทหารเต๋าในสุสานโบราณ

ยามค่ำคืนของชั้นที่สามสิบเอ็ด ความน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่ว

เนื่องจากที่นี่เป็นอาณาจักรของสัตว์ปีศาจจึงไม่มีที่พักพิงของตระกูลใหญ่และสำนักต่าง ๆ เหมือนกับที่เคยมีในดินแดนลับชั้นอื่น ๆ ก่อนหน้านี้

ที่พักพิงในที่นี้มีเพียงถ้ำและวังใต้ดินในอาณาเขตที่ปกครองโดยราชาภูเขาทั้งสิบสองตนเท่านั้น

ภายในโถงของเขาซยงยังคงมีเสียงอึกทึกอยู่บ้าง ผู้ฝึกฝนชาวมนุษย์บางคนและเหล่าปีศาจภูเขาซยงต่างหัวเราะร่าเริงด้วยกัน ดื่มสุราไม่ยั้ง กระทั่งเมามายลืมความแตกต่างทางเผ่าพันธุ์ โอบไหล่กอดคอ เรียกกันว่าพี่น้อง

เสี่ยวไป๋นำพาจ้าวอู่เจียงมาถึงถ้ำของตน ถ้ำที่พักมีการตกแต่งอย่างเรียบง่าย บริเวณประตูหลังของถ้ำ เมื่อออกไปแล้วจะเป็นเชิงเขาด้านหลังของยอดเขาหลัก

ภายในความมืดของราตรี สายลมพัดวน เสี่ยวไป๋กับจ้าวอู่เจียงสัมผัสลมภูเขา

ยามนี้เสี่ยวไป๋ไม่ได้มีร่างกายใหญ่โตดั่งภูผาเหมือนราชาหมาป่าอีกต่อไป แต่กลับคืนสู่รูปลักษณ์ของหมาป่าหิมะดังเดิม

มันนอนนิ่งอยู่ข้างกายจ้าวอู่เจียง อธิบายถึงเหตุการณ์ประหลาดที่พบเจอก่อนหน้านี้ให้จ้าวอู่เจียงฟัง

เงาดำที่ขี่ไม้กวาดบินผ่านไปใต้แสงจันทร์ไม่ใช่นักบำเพ็ญเพียร แต่เป็นวิญญาณอาฆาตตนหนึ่ง เป็นวิญญาณอาฆาตที่คงอยู่มายาวนานในเทือกเขาอันกว้างใหญ่ไพศาลในชั้นที่สามสิบเอ็ด

ทุกค่ำคืน วิญญาณอาฆาตจะบินจากทิศตะวันตกไปยังทิศตะวันออก ราวกับกำลังตรวจตราอาณาเขตของตน

“ได้สืบสวนตัวตนของวิญญาณอาฆาตนี้บ้างหรือไม่” จ้าวอู่เจียงถามพลางหายใจเบา ๆ แสงจันทร์ส่องกระทบเงาภูเขาอันพร่ามัว

เสี่ยวไป๋หายใจ กลิ่นสุราคลุ้ง ดวงตาของมันเป็นสีเทาดำ แต่ไม่ใสกระจ่างเหมือนแต่ก่อน แม้ที่นี่จะเป็นอาณาเขตของมัน แต่สายตาของมันยังคอยระแวดระวังสอดส่องไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว มันกังวลว่าจะมีใครมาทำร้ายจ้าวอู่เจียง

มันตอบว่า “น่าจะเป็นสมาชิกของเผ่าโหย่วอวี๋จากยุคโบราณ”

“ยุคโบราณ? เผ่าโหย่วอวี๋?” จ้าวอู่เจียงรู้สึกว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“อืม” เสี่ยวไป๋ตอบเบา ๆ

“ข้าก็ได้ยินมาจากเจ้าภูเขาคนอื่นอีกที เพราะว่าบนหน้าผากของวิญญาณอาฆาตนี้มีลวดลายของสัตว์เทพโจวอวี๋” เสี่ยวไป๋กล่าวพลางใช้กรงเล็บหมาป่าวาดภาพประกอบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน