ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 997

บทที่ 997 ชายเลว?

“ข้ากลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?” จ้าวอู่เจียงประคองก้นกลมกลึงของกู้เหนียนหยวน ให้นางนั่งบนตักของเขา

แล้วเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน

“หากเจ้าไม่มายังดินแดนลับเต๋อเหลียน วันหน้าข้าก็จะไปเยี่ยมเจ้าที่สำนักเติมฟ้าเอง”

กู้เหนียนหยวนสะอื้น น้ำตาไหลรินลงมา งดงามราวกับดอกท้อที่เปียกน้ำค้าง ทั้งบริสุทธิ์และเย้ายวนใจ

“พอเถิด” จ้าวอู่เจียงเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง แล้วพูดอย่างขบขัน “เจ้ามีไฝน้ำตาที่หางตา เป็นเพราะชอบร้องไห้หรือ?”

กู้เหนียนหยวนส่งเสียงครางอย่างออดอ้อน แล้วเอาแก้มแนบชิดกับร่างของจ้าวอู่เจียงพลางถูไถ เช็ดน้ำตาจนหมดสิ้น แล้วกอดเขาไว้

“เมื่อครู่ศิษย์พี่หลู่มาหาข้า นางไม่ได้พูดอะไรชัดเจน แต่ข้าก็พอมองออก”

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงกลอกไปมาอย่างรวดเร็ว

“ศิษย์พี่หลู่ของเจ้าเป็นคนดีมาก เพียงแต่ดุเล็กน้อย เจ้าอย่าได้รังเกียจนางเลย” กู้เหนียนหยวนกล่าว น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน

จ้าวอู่เจียงกระแอมเบา ๆ

“แล้วเจ้าก็ห้ามรังเกียจข้าด้วย” กู้เหนียนหยวนขมวดคิ้วเรียวงาม เชิดหน้าขึ้น จ้องมองจ้าวอู่เจียง แล้วกล่าวดุดัน

“เข้าใจหรือไม่?”

แม้จะกำลังดุจ้าวอู่เจียง แต่มันไม่ได้เหมือนมังกรร้ายคำรามแต่อย่างใด กลับคล้ายลูกแมวกำลังขู่ฟ่ออย่างน่าเอ้นดู แม้แต่คำถามที่ว่า…เข้าใจหรือไม่ ก็ยังไม่มีน้ำหนัก เพราะน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวาน

“ข้าเข้าใจแล้ว” จ้าวอู่เจียงพยักหน้าอย่างจริงจัง กล่าวตอบรับคำพูดของกู้เหนียนหยวน

เห็นได้ชัดว่ากู้เหนียนหยวนกำลังออดอ้อน หลังจากพลัดพรากกันมานาน นางปรารถนาที่จะได้รับการยอมรับและการปลอบโยนจากคนรัก

นางยังคงมีจิตใจของหญิงสาว ทั้งดื้อรั้นและร้อนแรง ไร้กังวลแต่ก็มักจะกังวลโดยไม่มีเหตุผล

เช่นตอนนี้ คำพูดที่แสดงความไม่พอใจออกมาจากปากของนาง ก็คือความกังวลที่ซ่อนอยู่ นางกังวลว่าจ้าวอู่เจียงจะยุ่งจนไม่มีเวลาให้นางหรือไม่

จ้าวอู่เจียงจึงไม่มีข้อสงสัย ไม่มีคำพูดมากมาย เพียงตอบกู้เหนียนหยวนตามตรง

เขาโอบกอดกู้เหนียนหยวนอย่างอ่อนโยน พลางเอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า

“เจ้าคือเหนียนหยวนที่พิเศษที่สุดของข้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน