ค่ำคืนนั้น นิยาย บท 24
“ คุณแม่ ! ”
“ ก็แม่น่ะสิ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ทำอย่างกับเห็นผี ”
“ โธ่ ก็คุณแม่เล่นมาเงียบๆ ผมก็ตกใจสิครับ ไปครับ กลับเข้าไปทานข้าวกันต่อ ”
“ ยังจะทานต่อได้อีกเหรอ นึกว่าจะเผื่อท้องไว้ไปกินมื้อเย็น ”
คำพูดนั้นแสดงให้เห็นว่าแม่ของเขาต้องได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่แน่ๆ เขาหรี่ตาจ้องท่าน
“ นี่คุณแม่แอบฟังผมคุยโทรศัพท์เหรอครับ ”
“ เปล่าแอบฟัง แค่บังเอิญเดินมาได้ยินเฉยๆ ”
“ จริงเหรอ ”
“ จริงสิ ว่าแต่ว่าเดี๋ยวนี้มีคนทำกับข้าวไว้รอด้วยเหรอ อีกหน่อยคงไม่ต้องกินข้าวบ้านแล้วมั้ง คงทิ้งแม่กับป๊าให้เหี่ยวแห้งตายกันสองคน ”
“ โธ่ คุณแม่ครับ พูดแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ใครจะทิ้งป๊ากับแม่ได้ลงคอ ” ติณภพว่าก่อนเข้าไปกอดท่านเอาไว้
“ ติณ ”
“ ครับผม ”
“ ปีนี้ก็สามสิบสองแล้วนะ ”
“ รู้น่า ทำไมต้องตอกย้ำด้วยว่าผมกำลังแก่แล้ว ”
“ แก่ที่ไหนเล่า วัยกำลังเจริญพันธุ์เลย ”
“ คุณแม่พูดอะไรเนี่ย ”
“ มันเกินวัยที่จะสนุกไปเรื่อยๆ แล้วไหมล่ะลูก ”
“ ผมก็ไม่ได้สนุกเรื่อยๆ นะคุณแม่ เป็นเด็กดี เป็นท่านประธานที่ดี ตั้งใจทำงานจะตายไป ”
“ เอาตรงๆ นะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว ”
“ เดี๋ยวผมประกาศหาแม่พันธุ์สักสองสามคนพรุ่งนี้เลย จะได้มีหลานให้คุณแม่อุ้มเป็นฝูงๆ เอาให้อุ้มเสียให้เข็ด ”
คุณฟาดแขนกำยำของลูกชายดังเพี้ยะพลางค้อน ปะหลับปะเหลือก
“ พูดเล่นพูดหัวอยู่นั่นแล้ว เอาจริงๆ เคยคิดจะมีครอบครัวมั่งหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าอยากให้ป๊ากับแม่คลุมถุงชนให้แบบโบราณ ”
“ ไม่ต้องคลุมใครมาชนผมหรอกครับ ผมชนของผมเองได้ ”
“ พูดแบบนี้แปลว่ามีในใจแล้ว ผู้หญิงในโทรศัพท์เมื่อกี้หรือเปล่า ”
“ รู้ได้ยังไงว่าเป็นผู้หญิง ”
คุณแม่นิ่งไปสักพัก แต่ก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มในท้ายที่สุด
“ ติณจะเป็นยังไงแม่ก็รัก ติณรักใครแม่ก็รักด้วย ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ค่ำคืนนั้น