หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 409

ตอนนี้ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพธนพัตไล่เธอออกมา ภาพนั้นทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า เธอจะจำได้ไงว่าอยู่ต่อหน้าสาริศาต้องทำตัวเป็นคนดี

“แม่เธอให้ฉันไปรับที่บ้านของธนพัต” สาริศาอธิบายอย่างอดทน “เธอขอให้ฉันดูแลเธอให้ดี”

“กันยาให้เธอไปรับฉันจริงๆ เหรอ” ได้ยินสาริศาพูดงั้น พชิราก็สงบลงเล็กน้อย แต่แววตาก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย

เรื่องที่โรงละครไม่ได้เป็นฝีมือสาริศาทำร้ายตัวเองหรอ ถ้าไม่ใช่ก็คงเป็นเรื่องบังเอิญมากเลยนะ

“ใช่” สาริศาพยักหน้า “แต่เธอเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ เราเป็นเพื่อนกัน แม้ว่าแม่เธอจะไม่ขอร้องฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวหรอก”

สาริศาพูดปลอมๆ แต่ใบหน้าแสดงถึงความจริงใจ ต่อกรกับพชิรามานาน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นการฝึกฝนทักษะการแสดงของเธอด้วยเหมือนกันนะเนี่ย สาริศาอดประชดตัวเองไม่ได้

“เธออยู่นี่ก่อนเถอะ เธอไปไหนไม่สะดวก ฉันเลยหาคนรับใช้มาดูแลเธอด้วย เธอก็อยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจเลย เรื่องของธนพัตฉันจะช่วยเธอคุยเอง”

เมื่อเห็นสาริศาดูแลตัวเองแบบนี้ พชิราก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเธอทำแบบนี้ไม่มีจุดมุ่งหมายอื่นแน่เหรอ ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องใจดีกับตัวเองขนาดนี้นี่

สาริศารู้อยู่ว่าไม่ง่ายนักที่พชิราจะเชื่อตัวเอง สาริศาพูดต่อ “ปลายเดือนนี้ต้องผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกแล้ว เธอต้องดูแลสุขภาพสิ”

ที่แท้ก็เพราะแบบนี้ พชิรายิ้มเย้ยในใจ มิน่าล่ะ กันยาถึงน้ำเสียงกังวลขนาดนั้นในสาย ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเธอ แต่เป็นห่วงชีวิตของตัวเองนี่เอง ผู้หญิงที่น่าขยะแขยงคนนั้น เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ใจดีขนาดนั้น

แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้มีคนมาขอให้เธอช่วย เพราะตอนนี้ตัวเองก็ไม่มีที่ไปอยู่พอดี ถ้าต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็จะฉวยโอกาสนี้ไว้

เมื่อเห็นความผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของพชิรา สาริศาก็รู้ว่าเธอไม่ได้สงสัยในตนเองอีกแล้ว

ดูเหมือนว่าสายตาของเธอจะแม่นอยู่มาก ถ้าอยากจะโน้มน้าวพชิราก็ให้ทำตามวิธีคิดของเธอ ก็คือการใช้ประโยชน์จากคน

หลังจากรู้สาเหตุว่าทำไมสาริศาถึงช่วยเธอ พชิราก็แอบคิดว่าเธอยังโง่เหมือนเมื่อ 5 ปีก่อนเลย กันยาเป็นแค่แม่บุญธรรมของเธอ ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอ

แต่ถึงแม้ในใจจะคิดอย่างนั้น แต่พชิราก็ไม่พูดคำนี้ออกมา เธอยังต้องพึ่งพาที่พักพิงของสาริศา

“ริศา ขอบคุณที่มองฉันเป็นเพื่อนนะ ขอบคุณที่ดูแลฉันตอนที่ฉันต้องการความช่วยเหลือ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ผ่านมา ฉันไม่ดีเอง ฉันผิดเอง ฉันขอโทษนะ”

พูดพลางพชิราก็สะอื้น น้ำตาก็ไหลอาบตา “ริศา ฉันขอโทษจริงๆ ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้ฉัน ให้โอกาสฉันได้ชดใช้บาป จะได้ไหม”

“น้ำตาสั่งได้”จริงๆเลยนะ สาริศาเยาะเย้ยในใจ แต่ก็แสดงไปกับพชิรา “เรื่องพวกนั้นผ่านไปแล้ว คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเถอะ อย่าพูดถึงมันอีกเลย”

“ได้ๆ ไม่พูดแล้ว ต่อไปฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก” พชิราแสร้งทำเป็นเช็ดน้ำตา “ริศา เธอจะช่วยฉันขอร้องธนพัตจริงไหม”

“พวกเธอทะเลาะอะไรกันเหรอ ธนพัตเขา…” สาริศาทำหน้าบูดใส่พชิรา “ทำไมธนพัตถึงไล่เธอออกมาล่ะ เธอบอกฉันมา ฉันจะได้ไปคุยกับธนพัตได้”