คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 18

รอยู่หลายนาที ไป๋ซีเยว่ก็ส่งข้อความวีแชทไปหาคุณหวาง

คุณหวางไม่มีอะไรทำก็ชอบเลื่อนดูคลิปวิดีโอ โทรศัพท์มือถือแทบจะไม่ห่างจากมือ เมื่อเห็นข้อความจะต้องตอบกลับในเสี้ยววินาทีแน่นอน

สุดท้าย คุณหวางก็ไม่ได้ตอบกลับ

โดยปกติ ถ้าเธอไม่ตอบข้อความก็แสดงว่ากำลังดูแลมู่มู่อยู่

นี่หมายความว่า จี้เหลียนเฉิงอาจจะกลับไปแล้ว

ไป๋ซีเยว่ไม่รอแล้ว เธอล็อครถแล้วขึ้นไปชั้นบน

สุดท้ายเมื่อเข้าประตูบ้านไป ก็พบว่าคุณหวางกำลังยุ่งอยู่ในครัว เธอไม่เห็นมู่มู่ จึงทำได้เพียงแค่เดินไปถามคุณหวางที่ห้องครัว “แม่คะ มู่มู่ล่ะ หลับแล้วหรอ”

คุณหวางได้ยินเสียงก็หันหน้ามามองเธอ “ลูกกลับมาแล้วหรอ กินข้าวรึยัง”

“กินแล้วค่ะ มู่มู่ล่ะ”

“กล่อมอยู่ ไม่ยอมนอนกลางวัน”

ไป๋ซีเยว่ได้ยินก็มึนงงเล็กน้อย “ใครกล่อมคะ จี้เหลียนเฉิง? เขายังไม่กลับหรอ”

หวางลุ่ยเจินมองเธอแวบหนึ่ง “มู่มู่ตามพัวพันเขา เขาจะกลับได้ยังไง”

“เขาเข้าไปในห้องนอนหนูแล้วหรอคะ”

คุณหวางมองเธออีกแวบหนึ่ง “ห้องนอนลูกมีอะไรที่ให้คนเห็นไม่ได้หรอ เขาถึงเข้าไม่ได้น่ะ...”

เธอยังเอ่ยไม่จบ ไป๋ซีเยว่ก็หมุนตัวเดินไปด้วยความโมโห

เดินไปถึงหน้าประตูห้องนอน เธอก็ไม่ได้เคาะประตู แต่เปิดเข้าไปทันที กำลังจะถามหาความผิด ก็เห็นจี้เหลียนเฉิงมองมา ทั้งยังทำมือชู่วให้เงียบเสียงใส่เธอ

เมื่อมองไปยังมู่มู่ที่ถูกเขาอุ้มอยู่ในอ้อมแขน เห็นได้ชัดว่าใกล้หลับแล้ว

ไป๋ซีเยว่รู้สึกว่าตัวเองเป็นปะทัดที่กำลังมีควันลอยออกมา ตอนที่ใกล้จะระเบิดก็ถูกคนราดน้ำใส่กะละมังหนึ่ง

เบื้องหน้าดูเหมือนจะระเบิดไม่ได้แล้ว แต่ก็อดกลั้นจนเกือบจะบาดเจ็บภายใน

แม้ว่าจะมีลูก ห้องนอนเธอก็ไม่ได้เละเทะ เหตุผลหลักที่ไม่อยากให้จี้เหลียนเฉิงเข้ามาในห้องนอน ประการแรกเป็นเพราะห้องนอนเป็นสถานที่ส่วนตัวเกินไป อีกอย่างในห้องนอนเธอก็มีรูปของลู่ซีโหลวไม่น้อย

โดยเฉพาะหลังประตูยังมีโปสเตอร์ลู่ซีโหลวครึ่งตัวขนาดใหญ่มากอยู่หนึ่งใบ

ในสายตาคนนอก อาชีพของเธองดงาม มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาผู้คน มีความสามารถจนทำให้คนไข้มาหาด้วยความชื่นชมในชื่อเสียง อีกอย่างเธอก็อายุยี่สิบแปดแล้ว ไม่ใช่สาวน้อยที่ไม่เข้าใจและขาดประสบการณ์เรื่องต่างๆในสังคม แทบจะไม่มีคุณสมบัติในการตามดาราเลย

ดังนั้นเมื่อความลับที่อยู่ในใจถูกเปิดเผยต่อหน้าผู้คนกะทันหัน ก็ทำให้เธอรู้สึกขายขี้หน้าอยู่บ้าง และในเวลาเดียวกันก็รู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย

จี้เหลียนเฉิงข่มความโมโห “ลูกตื่นขึ้นมาหาพ่อจะทำยังไง”

ไป๋ซีเยว่หัวเราะเสียงเบา “ลูกร้องจะหาพ่อทุกวัน คุณจะอยู่เป็นเพื่อนลูกทุกวันได้หรอ”

ฟังออกถึงแววเยาะเย้ยในคำพูดเธอ จี้เหลียนเฉิงไม่พูดอะไรแล้ว

เขาไม่ขยับ ไป๋ซีเยว่ก็ยื่นมือไปแย่ง พูดว่าแย่ง แต่การกระทำยังคงอ่อนโยน จี้เหลียนเฉิงก็ไม่กล้าไม่ให้เธอ มองเธอรับมู่มู่ไปด้วยใบหน้าอาลัยอาวรณ์

มู่มู่งึมงำ เมื่อได้กลิ่นกายคุ้นเคยของไป๋ซีเยว่ ก็ทำปากแจ๊บๆแล้วเอียงคอหลับไป

ไป๋ซีเยว่หันไปวางเธอลงบนเตียง ห่มผ้าห่มผืนบาง จากนั้นก็มองไปที่จี้เหลียนเฉิง “ไปเถอะ”

จี้เหลียนเฉิงยืนเผชิญหน้ากับเธอ ทั้งสองคนจะเดินไปข้างนอก โปสเตอร์สูงหนึ่งเมตรกว่าที่หลังประตูนั้นเด่นสะดุดตามาก

ไป๋ซีเยว่แสดงสีหน้าเฉยเมย เปิดประตูให้เขาออกไปก่อน

จี้เหลียนเฉิงก้าวเท้ายาว เดินไปถึงประตูแล้ว จู่ๆก็หันกลับเข้ามาใกล้เธอ “คุณชอบเขาขนาดนั้นเลย?”

จี้เหลียนเฉิงยับยั้งความดุร้ายและริษยาในใจเอาไว้ไม่อยู่ เขากดร่างเธอลงบนประตู

ความเจ็บปวดในใจที่วนเวียนอยู่ทุกค่ำคืนตลอดหลายปีมานี้กลายเป็นดาบแหลมคม นัยน์ตาที่มองไป๋ซีเยว่นั้นเข้มขึ้นจนทำให้คนรู้สึกกลัว