คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 30

มู่มู่เอียงศีรษะ เมื่อเห็นไป๋ซีเยว่ ก็นัยน์ตาเป็นประกาย ทั่วทั้งร่างล้วนตื่นเต้น “แม่คะ!”

ไป๋ซีเยว่เข้าไปใกล้จี้เหลียนเฉิง รับลูกมาอุ้ม และหอมแก้มเธออย่างแรงไปครั้งหนึ่ง “ลูกรัก คิดถึงแม่มั้ย”

“คิดถึงแม่ค่ะ!” มู่มู่กอดคอเธอไม่ปล่อย ขาสองข้างพันอยู่บนตัวไป๋ซีเยว่ กอดเธอเอาไว้แน่น

ไป๋ซีเยว่รู้สึกปวดที่หน่วยตา สะอึกในลำคอ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

หน้าประตูศูนย์การเรียนรู้ระดับต้นมีคนเดินไปเดินมา จี้เหลียนเฉิงเอ่ยว่า “พวกเราไปคุยกันที่ลานจอดรถ”

ไป๋ซีเยว่ที่อุ้มมู่มู่หมุนตัวเดินไป จี้เหลียนเฉิงเดินตามอยู่ด้านหลัง มือใหญ่ประคองข้างหลังเธออยู่ห่างๆ ปกป้องเธอที่เดินลงบันไดอยู่

มู่มู่คุยกับไป๋ซีเยว่ไม่หยุดอย่างคึกคัก คล้ายกับนกกระจอกตัวจ้อย แทบจะอดรนทนไม่ไหวเล่าเรื่องทั้งหมดในหลายวันนี้ให้ไป๋ซีเยว่ฟัง

เมื่อถึงลานจอดรถ คนก็น้อยลงมาก ไป๋ซีเยว่เอ่ยกับมู่มู่ยิ้มๆ “ลูกรัก วันนี้กลับบ้านกับแม่ได้แล้วนะ มา บ๊ายบายพ่อเร็ว”

“บ๊ายบายค่ะพ่อ!” ตอนนี้ทั้งหัวใจของมู่มู่ล้วนมีแต่ไป๋ซีเยว่ เธอไม่มองจี้เหลียนเฉิงสักแวบเดียว

จี้เหลียนเฉิงยิ้มเฝื่อน ดึงมือเล็กๆของมู่มู่เอาไว้ “มู่มู่ ยังจำคำพูดที่พ่อพูดได้มั้ย”

“จำได้ค่ะ!” มู่มู่ตอบเสียงดังมาก “มู่มู่จะเป็นเด็กดีค่ะ!”

มู่มู่ถึงกับน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ ไป๋ซีเยว่อดมองจี้เหลียนเฉิงแวบหนึ่งไม่ได้ “คิดไม่ถึงเลยว่า คุณจะเลี้ยงลูกเก่ง”

จี้เหลียนเฉิงไม่ตอบเรื่องนี้ แต่กลับเอ่ยว่า “เช่นนั้นหลังจากนี้ก็เหมือนเดิม วันศุกร์ตอนเย็นผมจะมารับลูก”

ไป๋ซีเยว่ไม่ยอมยังไง ก็ไม่สามารถช่วงชิงสิทธิ์ในการมาเยี่ยมของคนเป็นพ่อได้

เธอพยักหน้า วางมู่มู่ลงบนคาร์ซีท โดยไม่ได้พูดอะไรกับจี้เหลียนเฉิงอีก และขับเคลื่อนรถออกไป

ส่วนมู่มู่นั้นโบกมือให้จี้เหลียนเฉิงตลอด “บ๊ายบายค่ะพ่อ!”

เมื่อไปถึงกลางทาง ไป๋ซีเยว่ถึงได้นึกออกว่า จี้เหลียนเฉิงไม่ได้คืนของของมู่มู่ให้เธอ

ในบ้านมีของสำรอง เขาไม่คืนให้ก็ช่างเถอะ

แต่เสื้อผ้าหลายตัวนั้นของตัวเอง ยังไงก็ต้องเอาคืนมาจากเขา

คิดแบบนี้แล้ว เธอก็ฉวยโอกาสตอนที่ไฟแดงส่งข้อความเสียงไปให้จี้เหลียนเฉิง “ถ้าคุณมีเวลาให้อาซงเอาของของมู่มู่กับเสื้อผ้าฉันมาส่งคืนด้วย ขอบคุณ”

มู่มู่ที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นอย่างแก่แดดว่า “แม่ขับรกระวังด้วยนะคะ”

“รถ” เธอพูดไม่ชัด ออกเสียงได้ไม่ตรงมาก

ไป๋ซีเยว่วางโทรศัพท์มือถือ หันไปมองเธอ “แม่บ้านตัวน้อย ขี้กังวลขนาดนี้ตามใครกัน”

มู่มู่กระพริบนัยน์ตาสีดำสนิทปริบๆ ตอบเสียงดังกังวานว่า “คิดถึงคุณยายค่ะ! คิดถึงแม่ด้วย! คิดถึงพ่อด้วย!”

เพิ่มประโยคสุดท้ายว่าคิดถึงพ่อนั้นหมายความว่าอะไร ใครจะสนใจว่าลูกคิดถึงพ่อมั้ยกัน

ไป๋ซีเยว่ยกมือขึ้นรับมู่มู่มาอุ้มไว้ “ก่อนมือจะหายไม่สามารถอุ้มเธอได้นะคะ”

มู่มู่ถึงได้เห็นว่า มือของคุณยายถูกผ้าสีขาวพันเอาไว้ เธอถามทันที “มือของคุณยายเป็นอะไรไปหรอคะ”

ไป๋ซีเยว่ตอบ “มือของคุณยายได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นมู่มู่ต้องระวังหน่อย ไม่สามารถแตะโดนได้นะ”

มู่มู่มีสีหน้าตึงเครียดทันที “เจ็บมั้ยคะ มู่มู่เป่าให้คุณยาย!”

เธอเอ่ยจบ ก็พองปาก ใบหน้ารูปไข่พองขึ้นราวกับกบตัวหนึ่ง ออกแรงเป่าลงบนแขนของหวางลุ่ยเจิน

เธอตบมือเอ่ยว่า “มู่มู่เหม่าเพี้ยงๆ พัดความเจ็บลองหายไป!”

“เป่า” เธอพูดไม่ชัด “ลอย” เธอก็พูดผิด”

ไป๋ซีเยว่แก้ให้เธอครั้งที่หนึ่งร้อยหนึ่งครั้ง “มู่มู่ ลอยลูก ไม่ใช่ลอง”

“ลอง!” เธอเอ่ยเสียงดังมาก