คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 31

คุณหวางพูดขึ้น“เด็กเวลาพูดจาเดิมทีก็เป็นแบบนี้นี่แหละ พอโตขึ้นก็จะดีเอง มู่มู่ หิวแล้วยัง อยากกินอะไรไหม?”

มู่มู่ถูกเบี่ยงเบนความสนใจไปทันที“อยากกินเนื้อ！”

อาหารที่สั่งมาตอนค่ำ เป็นร้านอาหารชานตงที่ไป๋ซีเยว่มักจะไปกินบ่อยๆ

คุณหวางพูดขึ้น“ทางด้านนั้นบอกไว้ไหมว่าจะมาเมื่อไร? จะเอาแต่สั่งอาหารมากินตลอดไม่ได้นะ”

ไป๋ซีเยว่ทำอาหารไม่เป็น โตมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยต้มบะหมี่เลย

โดยเฉพาะช่วงสองสามปีนี้ คุณหวางไม่ให้เธอเข้าครัว บอกว่ามือของเธอเป็นมือที่ไว้ช่วยชีวิตคน เหมาะแค่ให้ทำการผ่าตัดเท่านั้น ทำอาหารแล้วถ้าลวกมือจนบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง

ไป๋ซีเยว่พูดขึ้น“บอกว่ามาพรุ่งนี้ค่ะ หนูให้คนไปหาคนที่ทำอาหารอร่อยมาเป็นพิเศษแล้วค่ะ”

เธอเพิ่งจะพูดจบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เนื่องจากสาเหตุเรื่องงาน เธอชินกับการที่เอาโทรศัพท์วางไว้ในที่ที่มือสามารถเอื้อมไปสัมผัสได้ รับสาย ก่อนจะพูดขึ้น“สวัสดีค่ะ”

พูดไม่กี่ประโยคก็วางสายลงไปแล้ว หวางลุ่ยเจินฟังได้คร่าวๆ ก่อนจะพูดถามขึ้น“ทำไมถึงมาไม่ได้?”

คนที่โทรมาคือศูนย์จัดหาแม่บ้าน ไป๋ซีเยว่พูดอธิบาย“บอกกว่าจู่ๆที่บ้านของพี่สาวคนนั้นก็มีเรื่องเร่งด่วน กลับไปบ้านเก่าแล้ว”

คุณหวางพูดขึ้น“ทำไมตอนนี้การจะหาพี่เลี้ยงสักคนมันต้องสิ้นเปลืองแรงขนาดนี้เลยเหรอ?”

ไป๋ซีเยว่พูดขึ้น“ตอนนี้ก็มันเป็นแบบนี้หมดค่ะ การจะหาพี่เลี้ยงสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็นึกถึงป้าจางของบ้านจี้เหลียนเฉิงขึ้นมา

หลังจากที่เธอกับจี้เหลียนเฉิงแต่งงานกัน ป้าจางก็ดีกับเธอมาโดยตลอด ทำอาหารอร่อยๆให้เธอกินอย่างไม่ซ้ำซากจำเจ

คุณหวางพูดขึ้น“ค่อยๆหา ลูกก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก จริงๆแล้วแม่ทำมือเดียวอย่างช้าๆ ก็ทำได้เหมือนกัน”

ไป๋ซีเยว่หันมองเธอ“แม่ช่วยทำให้หนูเป็นห่วงน้อยลงหน่อยได้ไหม? ตอนนี้แม่ไม่ต่างอะไรกับอัมพาตครึ่งซีก ยังคิดที่จะทำอาหารอีกเหรอคะ? หนูว่าแม่คงไม่อยากจะให้หนูได้ทำการผ่าตัดอย่างสงบจิตสงบใจแล้วใช่ไหม”

มู่มู่ตอนที่กินข้าวก็ค่อนข้างเป็นเด็กดีเชื่อฟัง จู่ๆพูดแทรกขึ้นมา“ยายกินเยอะๆ”

หวางลุ่ยเจินพูดอย่างยิ้มแย้มทันที“ได้เลยเด็กดี มู่มู่ของยายเองก็กินเยอะๆเหมือนกันนะ จะได้ตัวสูงๆ”

กินข้าวเสร็จก็เก็บถ้วยจานชามช้อน ไม่ต้องล้าง มีพนักงานของร้านอาหารมาเก็บไปให้

ไม่ต้องถาม แม้แต่จานหวางลุ่ยเจินก็ไม่ยอมให้ไป๋ซีเยว่ล้าง

ตอนค่ำเด็กน้อยดีใจมากๆ เพราะว่าไม่ได้นอนด้วยกันกับแม่มาหลายวันแล้ว เธอปีนป่ายไปมาบนตัวของไป๋ซีเยว่ ไม่หยุดพักแม้แต่นิดเดียว

ไป๋ซีเยว่เล่นกับเธอ ภายในใจนิ่งสงบ เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาของคนในครอบครัวที่ไม่ได้มีบ่อยๆ

จู่ๆเสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดึงขึ้น จี้เหลียนเฉิงเป็นคนวิดีโอคอลมาหา

ไป๋ซีเยว่เอาโทรศัพท์ให้กับมู่มู่ไปตรงๆ“ลูกคุยกับแด๊ดดี้หน่อยสิ หม่ามี๊จะไปอาบน้ำ”

มู่มู่รับโทรศัพท์มา รับสาย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ“แด๊ดดี้！”

ไป๋ซีเยว่รวบผมขึ้น ใช้ยางรัดผมมัดเอาไว้

มู่มู่ไถก้นน้อยๆลงมาจากเตียง จากนั้นก็ยกโทรศัพท์วิ่งเหยาะๆตรงเข้ามา“หม่ามี๊！”

ไป๋ซีเยว่หมดหนทาง รับโทรศัพท์มา มองผู้ชายที่อยู่ในหน้าจอ“มีเรื่องอะไร?”

เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ บนใบหน้าที่สวยงามแดงระเรื่อนิดๆ ชุดนอนค่อนข้างมิดชิด เผยให้เห็นแค่กระดูกไหปลาร้าที่ดูสวยละเอียดอ่อนนิดหน่อยเท่านั้น

จี้เหลียนเฉิงสูดหายใจลึกสองสามที ก่อนจะพูดถามเธอ“คุณป้าป่วยแล้ว ทำไมคุณถึงไม่บอก?”

ไป๋ซีเยว่ขมวดคิ้ว หันมองมู่มู่ทันที“มู่มู่ ใครให้ลูกพูดอะไรมั่วซั่วออกไป！”

เธอลืมสั่งกำชับมู่มู่ ว่าอย่าไปพูดถึงเรื่องนี้กับจี้เหลียนเฉิง

จี้เหลียนเฉิงพูดขึ้น“ลูกจะไปรู้เรื่องอะไร คุณหยุดว่าเธอได้แล้ว”

ไป๋ซีเยว่หันสายตากลับมา ก่อนจะพูดอย่างนิ่งเฉย“หกล้มลง กระดูกแตก”

“หนักไหม? คุณป้าอายุมากแล้ว ถ้ากระดูกแตกล่ะก็ เคลื่อนไหวคงจะไม่สะดวกสินะ?”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

จี้เหลียนเฉิงนิ่งเงียบไปสองสามวินาที จากนั้นก็พูดขึ้น“ผมคิดว่า คุณงานยุ่งขนาดนั้น ป้าก็กระดูกแตกอีก ถ้าอย่างนั้นให้ผมรับมู่มู่ไปอยู่ด้วยสักระยะหนึ่งดีไหม”