คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 8

ชายหนุ่มยังสวมเสื้อเชิ้ต เสื้อผ้าที่มักจะเรียบอยู่ตลอด ในวันนี้มีรอยยับย่น เห็นได้ชัดว่าหลังจากกลับคฤหาสน์ ก็ไม่ทันได้เปลี่ยนแม้กระทั่งเสื้อผ้า

ดวงหน้ารูปไข่ของมู่มู่แดงระเรื่อ เธอนอนหลับตาอ่อนแรงอยู่ในอ้อมแขนจี้เหลียนเฉิง แพขนตาหนาแนบลงบนใบหน้าของเธอนิ่งๆ

ไป๋ซีเยว่ลงจากรถ ก็ใช้ทิชชู่เปียกที่มีแอลกอฮอล์เช็ดมือแล้ว ตอนนี้เธอวางกระเป๋าลงแล้วเรียกเสียงเบา “มู่มู่”

มู่มู่ได้ยินเสียงคุ้นหู แพขนตาสั่น มุ่ยปาก เอ่ยเรียกอย่างน้อยใจ “แม่คะ...”

ไป๋ซีเยว่หัวใจละลาย เดินเข้าไป “ฉันอุ้มเธอเอง”

จี้เหลียนเฉิงไม่ขยับ “ผมอุ้มเอง ให้เธอกินยาก่อน”

เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว พูดจาดีๆเป็นกระบุงโกย มู่มู่ก็ไม่ยอมกิน เขาทำใจตะคอกใส่และด่าว่าไม่ลง ภายใต้ความจนปัญญา จึงทำได้เพียงแค่โทรศัพท์หาไป๋ซีเยว่

ไป๋ซีเยว่ไม่สนใจเขา แต่ลงมืออุ้มลูกมาทันที

ไป๋ซีเยว่ไม่ได้นั่งบนเตียง แต่นั่งเก้าอี้ข้างเตียงแทน “รบกวนคุณจี้ช่วยหยิบยาให้ฉันหน่อยค่ะ”

ได้ยินคำเรียกนี้แล้ว จี้เหลียนเฉิงก็ชมวดคิ้ว “คุณต้องทำแบบนี้ด้วยหรอ”...

ไป๋ซีเยว่มองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร แต่นัยน์ตามีแววกล่าวโทษอย่างเห็นได้ชัด

จี้เหลียนเฉิงถอนหายใจ เอ่ยว่า “คุณป้อนเธอยังไง ผมจะเรียนรู้สักหน่อย”

ไป๋ซีเยว่เอ่ยอย่างไม่เป็นมิตร “เกรงว่าคุณจี้จะเรียนไม่สำเร็จ”

ท่าทีของจี้เหลียนเฉิงถ่อมตัวมาก “คุณสอนผม ผมก็สามารถเรียนได้”

ไป๋ซีเยว่มองเขา “บีบจมูกแล้วกรอกเข้าปาก คุณทำใจได้?”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ยขึ้นทันทีว่า “คุณอย่าทำแบบนั้นกับลูก”

ไป๋ซีเยว่ยิ้มเยาะ “คุณมาทำสิ?”

จี้เหลียนเฉิงหมดหนทางแล้วถึงได้โทรศัพท์หาเธอ ให้เขาปฏิบัติต่อมู่มู่อย่างหยาบคายขนาดนั้น เขาจะทำลงได้ยังไง

ไป๋ซีเยว่เอ่ย “ฉันทำอะไรกับลูกหรอ? คุณมีคุณสมบัติอะไรมาพูดประโยคนี้”

เธอเอ่ยจบก็เทยาใส่ช้อน และยื่นไปที่ปากมู่มู่

เธอหน้าตึง มู่มู่ดื่มยาลงไปอย่างว่าง่าย โดยไม่กล้าพูดอะไรสักประโยค