คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 9

จี้เหลียนเฉิงอยู่อีกด้านมองเธอก้มหน้าปลอบมู่มู่ เขาปล่อยให้แววตาเปี่ยมไปด้วยความรักของตัวเองจับจ้องไปที่เธอ แทบจะอดรนทนไม่ไหวเก็บสองแม่ลูกใส่กระเป๋าตัวเอง ให้พวกเธอไม่อาจห่างจากตัวเองได้สักวินาที

ต่อมา ทั้งสองคนก็วุ่นกับการดูแลมู่มู่

มู่มู่ไข้ลดลงแล้ว และเหงื่อออกทั่วตัวอย่างที่คิดเอาไว้เลยจริงๆ

จี้เหลียนเฉิงเติมน้ำมากะละมังหนึ่ง และเช็ดตัวให้กับมู่มู่ ภายใต้ความร่วมมือจากไป๋ซีเยว่

มู่มู่สงบลงอีกครั้ง

ทั้งห้องก็เงียบสงัด

ไป๋ซีเยว่กำลังคิดจะอ้าปากเอ่ยเรื่องจะกลับไป ทันใดนั้นท้องของเธอก็ส่งเสียงดังจ๊อกๆออกมา

ไป๋ซีเยว่ : …

หมดคำบรรยายสุดๆ แทบอยากจะหารอยแยกแล้วมุดลงไปอีกครั้ง

เธอลืมไปแล้วว่ามื้อเที่ยงไม่ได้กินอาหารดีๆ ยุ่งตลอดทั้งบ่าย ตอนเย็นก็เดินอยู่บนถนนอีกชั่วโมงกว่า ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้กินอะไรสักนิด

ในใจเธอไม่ได้รู้สึกว่าหิว แต่อวัยวะทางกายภาพส่งเสียงต่อต้านแล้ว

จี้เหลียนเฉิงไม่ได้หัวเราะเธอ แต่ดันขมวดคิ้วถามว่า “คุณไม่ได้กินข้าวเย็นหรอ”

ไป๋ซีเยว่รู้สึกว่าระยะนี้ไม่ราบรื่นไปเสียทุกเรื่อง ขายหน้าต่อหน้าเขาหลายต่อหลายครั้ง จึงเอ่ยออกไปว่า “ไม่ได้กิน”

จี้เหลียนเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ทำไมไม่กินข้าว”

ไม่รอไป๋เยว่ซีตอบคำถาม เขาก็เอ่ยต่อว่า “คุณไปเดทไม่ใช่หรอ เขาไม่ได้เลี้ยงข้าวคุณ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ไป๋เยว่ซีก็โมโหขึ้นมา “ฉันจะเดทรึเปล่า กินไม่กินข้าวแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”

ทั้งสองคนได้รับบทเรียนจากความผิดพลาดเมื่อครู่ จึงไม่กล้าทะเลาะกันเสียงดัง ล้วนกดเสียงเบาขณะพูด

จี้เหลียนเฉิงมองเธอเงียบๆแวบหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นจากไปโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ

ไป๋ซีเยว่ถลึงตามองเขาอย่างดุร้าย สายตาตกลงบนร่างของลูกสาว เอ่ยเสียงเบาว่า “ทูนหัว ลูกรู้จักทรมานแม่นะ เช้าไปป่วยสายไม่ป่วย ดันมาป่วยที่นี่ซะงั้น พูดสิ ลูกตั้งใจใช่มั้ย”

เธอถอนหายใจเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่หน้าประตู ก็เหลือบตาขึ้นไปมอง จี้เหลียนเฉิงที่เพิ่งจะออกไปกลับมาแล้ว

“ผมอุ้มเอง” เขายื่นมือมา “คุณลงไปกินอะไรที่ชั้นล่างหน่อยเถอะ ผมเพิ่งถามป้าไป ในห้องครัวยังมีซุปไก่ อยากกินอะไร ก็ให้ป้าทำให้คุณ”

ไป๋ซีเยว่ไม่ขยับ “ฉันไม่กิน คุณขับรถมาที่ประตู ฉันจะพาลูกไป”

โทสะที่จี้เหลียนเฉิงเพิ่งข่มเอาไว้พุ่งขึ้นมาอีก “คุณยังจะกลับไป?”

ไป๋ซีเยว่ลุกขึ้น ให้มู่มู่พิงอยู่บนไหล่ตัวเอง อีกมือหนึ่งก็หยิบเสื้อคลุมมาคลุมเธอเอาไว้

จี้เหลียนเฉิงคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเธอ

ไป๋ซีเยว่เหลือบตาขึ้นมองเขา

ถ้าเป็นแบบนี้ ไป๋ซีเยว่ก็เข้าใจได้

แต่ที่สำคัญก็คือ สุดท้ายไม่มีใครมารับเธอ

เธอรออยู่นานมาก สุดท้ายความน้อยใจก็กลายเป็นความเจ็บปวด และสุดท้าย เธอก็กลับบ้านเอง

คืนนั้น หลังจากจี้เหลียนเฉิงกลับมาบ้าน ก็ไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้เลยสักคำ

นับตั้งแต่นั้น ไป๋ซีเยว่ก็ค่อยๆรู้ตัว

ถ้าหากไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องอื่นๆในภายหลัง บางที เธออาจจะอยู่กับเขาแบบนี้ไปตลอดชีวิต

แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้รักตัวเอง

ใครใช้ให้เธอชอบเขาล่ะ

ไม่ได้เรื่อง ครั้งแรกที่พบเขา ก็หัวใจเต้นโครมคราม

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ในเรื่องของความรัก ใครหวั่นไหวก่อน ก็เป็นฝ่ายแพ้ไป

ตอนนี้ ทั้งสองคนหย่ากันแล้ว ช่างโชคดีซะเหลือเกิน เธอถึงกับได้เห็นด้านที่อ่อนโยนแบบนี้จี้เหลียนเฉิง

เธอยิ้มเยาะตัวเอง “จี้เหลียนเฉิง คิดไม่ถึงเลย…”